« ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗ, π. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ (π. ΛΙΒΥΟΥ) »

Κάποιους ανθρώπους δεν είναι ανάγκη να τους γνωρίσεις από κοντά για να επηρεάσουν την σκέψη και την ζωή σου. Ίσως και να μην χρειάζεται. Να μην είναι απαραίτητο. 

Καλύτερα να τους κρατάς στην προσωπική σου μυθολογία ως κάτι ιδιαίτερο, ως ένα σπάνιο φως που ακόμη κι από μακριά μπορεί να σκορπίσει τα σκοτάδια σου. 

Άλλωστε η αγάπη δεν έχει αποστάσεις ούτε φοβάται χωρισμούς, γιατί έχει αρχή μα δεν γνωρίζει τέλος.

Έτσι αισθάνομαι και σήμερα που κοιμήθηκε ο μεγάλος αυτός πατήρ της εκκλησίας μας, ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης. 

Για μένα αλλά και για πάρα πολλούς άλλους, υπήρξε ο άνθρωπος εκείνος που μας κράτησε και μας στήριξε μέσα σ’ ένα άγονο, άχαρο, άγευστο και θλιψηγενές θρησκευτικό περιβάλλον. 

Μας έμαθε ότι ο Χριστός είναι έρωτας και φως. Ότι η πνευματική ζωή εάν δεν είναι χαρά δεν είναι τίποτα. Ότι τα πάθη και οι αμαρτίες μας, δεν είναι ηθικές κατηγορίες, αλλά κραυγές μιας ύπαρξης που ζητάει το Αληθές και όταν δεν το βρίσκει χρησιμοποιεί υποκατάστατα. 

Μας δίδαξε ότι ο Χριστιανός δεν είναι ο μίζερος και φοβισμένος γκρινιάρης της ζωής, αλλά αυτός που σαν προβάλει πάντες θέλουν να τον έχουν στην παρέα τους, στην ζωή τους, ως χαρά και ελπίδα ζωής Αναστάσιμης. Ο Χριστιανός είναι εκείνος που το λίγο το κάνει πολύ.
Όλα αυτά και τόσα άλλα που θα χρειαστεί σύντομα να επανέλθω με εκτενές κείμενο για να σας πω, μας δίδαξε ο μακαριστός όσιος Γέροντας Αιμιλιανός, που δίχως να τον γνωρίσουμε από κοντά πλημύρισε με φως την ψυχή μας. 

Άλλωστε είναι χαρακτηριστικό του φωτός να μην γνωρίζει αποστάσεις και να φωτίζει από μακριά το ίδιο δυνατά ωσάν να ήταν δίπλα σου.

+ Αιωνία του η μνήμη.....

agios-dimitrios.blogspot.com