« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ »

«Εξήλθεν δε εις Ταρσόν ο Βαρνάβας αναζητήσαι Σαύλον» (ΠΡΑΞ. 11, 25). Η σημερινή Κυριακή της Σαμαρείτιδος, αγαπητοί μου φίλοι, έχει μία ιδιαίτερη χάρη. Στο μεν Ευαγγελικό ανάγνωσμα ακούσαμε τον Κύριο να αποκαλύπτει στην Σαμαρείτιδα υπέροχες αλήθειες. Στο δε Αποστολικό ανάγνωσμα είδαμε να φανερώνεται για μία ακόμη φορά η ακαταγώνιστη δύναμη του Κυρίου στη ζωή της πρώτης Εκκλησίας. Οι άγιοι Απόστολοι έστειλαν τον Απόστολο Βαρνάβα στη νεοσύστατη Εκκλησία της Αντιοχείας για να καταρτίσει τους νέους Χριστιανούς. Εκείνος αφού εκτίμησε την εκεί κατάσταση, πήγε στην Ταρσό της Κιλικίας για να βρει και να φέρει στην Αντιόχεια τον Σαύλο, δηλαδή τον Απόστολο Παύλο. Ας δούμε τι δείχνει αυτή η κίνηση του Αποστόλου Βαρνάβα και πως μπορούμε να ωφεληθούμε κι εμείς από αυτήν. Γιατί οτιδήποτε είναι γραμμένο στα Ευαγγελικά και Αποστολικά αναγνώσματα είναι για τη δική μας ψυχική ωφέλεια.

Οι δύο άγιοι Απόστολοι, ο Βαρνάβας και ο Σαύλος, είχαν παλαιότερο  σύνδεσμο. Ο Βαρνάβας είχε οδηγήσει τον Σαύλο στους αγίους Αποστόλους στην Ιερουσαλήμ. Σε αυτούς ο Σαύλος διηγήθηκε πως είδε  τον Κύριο καθ’ οδόν προς την Δαμασκό και μεταστράφηκε στην Χριστιανική πίστη και πως αμέσως μετά τη μεταστροφή του κήρυξε εκεί με αφοβία τον Χριστό. Ήταν δε τόση η ευγλωττία του, ώστε και στην Δαμασκό και αργότερα στην Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι θέλησαν να τον φονεύσουν. «Ως δε επληρούντο ημέραι ικαναί, συνεβουλεύσαντο οι Ιουδαίοι ανελείν αυτόν» (ΠΡΑΞ. 9, 23). Ο Βαρνάβας λοιπόν γνώριζε πολύ καλά τον Σαύλο και τώρα τον κάλεσε για να τον βοηθήσει στη διακονία του, στον καταρτισμό των πιστών της Αντιοχείας. Επειδή έβλεπε ότι δεν επαρκούσε μόνος του, ζήτησε βοήθεια. Ήθελε να επιτελέσει ακόμη καλύτερα τη διακονία του στην Αντιόχεια. Το έκανε αυτό από τον ζήλο του.

Από την πράξη αυτή του Αποστόλου Βαρνάβα φανερώνεται η αγιότητά του, δηλαδή ότι ήταν τελείως καθαρός από το φοβερό πάθος της ζήλειας. Δεν σκέφθηκε μήπως τον επισκιάσει ο Παύλος με τις ικανότητες και τις επιτυχίες του. Ο Απόστολος Βαρνάβας ήταν αληθινός εργάτης του Ευαγγελίου, ανιδιοτελής και Χριστοκεντρικός. Στο έργο που του ανέθεσε η Εκκλησία, δεν τον ενδιέφερε η προβολή του εαυτού του, ούτε να έχει τον πρώτο λόγο στην Εκκλησία της Αντιοχείας, ως ο απεσταλμένος των αγίων Αποστόλων. Τον ενδιέφερε η ωφέλεια των πιστών και η δόξα του Θεού. Έτσι, όχι απλώς δεν δυσκολεύθηκε να καλέσει τον Παύλο, αλλά και τον αναζήτησε επίμονα στην Ταρσό, όπου εκείνος ζούσε στην αφάνεια. Τον αναζήτησε χωρίς να φοβηθεί μήπως ο Παύλος τον επισκιάσει και βρεθεί αυτός στην αφάνεια. Δεν τον ενδιέφερε ο εαυτός του. Ο Απόστολος Βαρνάβας ήταν απαλλαγμένος από το πάθος της ζήλειας.

Τον μικρό αυτό στίχο των Πράξεων των Αποστόλων, «εξήλθεν δε εις Ταρσόν ο Βαρνάβας αναζητήσαι Σαύλον» (ΠΡΑΞ. 11, 25), να τον γράψουμε με χρυσά γράμματα στην καρδιά μας, να τον θυμόμαστε και να αγωνιζόμαστε να τον εφαρμόζουμε. Να δείχνουμε κάθε επιμέλεια σε όποιο έργο μας ανατίθεται και αν χρειαζόμαστε βοήθεια να την αναζητάμε σε εκείνους που μπορούν να μας βοηθήσουν. Να έχουμε τον ζήλο να εκτελούμε με τον καλύτερο τρόπο κάθε έργο μας, είτε καθημερινό, είτε πολύ περισσότερο, ιερό και άγιο. Το σημαντικότερο όμως μήνυμα που μας δίνει ο στίχος αυτός, είναι να εκτελούμε τα έργα μας με ταπεινοφροσύνη. Να προσέχουμε ώστε να μη μολύνεται η διακονία μας από τη φιλαυτία, τη φιλαρχία και τη διάθεση αυτοπροβολής. Να προσπαθούμε να διώχνουμε κάθε αίσθημα ζήλειας για όσους είναι ικανότεροι και πνευματικότεροι από εμάς και προσφέρουν περισσότερα.

Και όχι μόνο να μην τους ζηλεύουμε, αλλά και να τους τιμάμε για την προσφορά τους και να χαιρόμαστε να συνεργαζόμαστε μαζί τους. Αυτή η αντιμετώπιση των άλλων χαρίζει ανάπαυση και χαρά στην ψυχή μας. Σε τέτοιες συνεργασίες είναι παρών και αναπαύεται ο Ίδιος ο Κύριος. Μία τέτοια κατάσταση είναι ευλογημένη και θεάρεστη. Για το λόγο αυτό ας προσπαθούμε να ενώνουμε όλες τις δυνάμεις μας, έτσι ώστε να επεκτείνεται η Βασιλεία του Θεού επί της γης και να κερδίζει όλο και περισσότερες καρδιές ο μόνος Λατρευτός και δεδοξασμένος, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Είμαστε Χριστιανοί και οφείλουμε να διδάσκουμε με το παράδειγμά μας και τους άλλους ανθρώπους. Δυστυχώς εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί λέμε πολλές θεωρίες και διδασκαλίες προς τους άλλους και δεν τις εφαρμόζουμε στην προσωπική μας ζωή. Είναι εύκολο να κάνουμε τους δασκάλους. Το δύσκολο είναι να μαθητεύουμε στο Ευαγγέλιο του Χριστού και να το κάνουμε πράξη στην καθημερινή μας ζωή.

Αγαπητοί μου φίλοι, στην τόσο σύντομη ζωή μας έχουμε να επιλέξουμε: Θα υπηρετήσουμε το εγώ μας ή τον Χριστό; Θα επιδιώκουμε τη δική μας δόξα ή τη δόξα του Κυρίου; Εμείς είμαστε άνθρωποι θνητοί. Εκείνος είναι ο αθάνατος Θεός. Η ανθρώπινη δόξα είναι ψεύτικη και παροδική. Η δόξα του Θεού είναι αληθινή και αιώνια. Αυτή να ζητήσουμε στη ζωή μας. Αυτή να υπηρετήσουμε. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να βγούμε από τον εγωκεντρισμό μας για να βρεθούμε εκεί όπου βασιλεύει η Χάρη του Θεού, η εν Χριστώ αγάπη και φιλαδελφία. Έλεγε ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια. Σαν την βδέλλα που, αν κολλήση επάνω σου, σου ρουφάει το αίμα, έτσι και η υπερηφάνεια ρουφάει όλο το εσωτερικό του ανθρώπου. Φέρνει και πνευματική ασφυξία, γιατί καταναλώνει όλο το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής». (Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄, σελίδα 82). Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.