« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ »

Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ευωδιάζει από την αρετή των αγίων Αποστόλων. Πως φάνηκε όμως αυτή η αρετή τους; Οι «Ελληνιστές» της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, δηλαδή οι Εβραίοι Χριστιανοί που προέρχονταν από άλλα μέρη και γι’ αυτό μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα, παραπονέθηκαν ότι οι χήρες τους παραθεωρούνταν στην καθημερινή διανομή των τροφών. Τότε οι άγιοι Απόστολοι είπαν στο πλήθος των Χριστιανών: «Δεν είναι σωστό εμείς να αφήσουμε το κήρυγμα του λόγου του Θεού και να ασχολούμαστε με διανομές τροφίμων» (ΠΡΑΞ. 6, 2). Ο λόγος αυτός προκαλεί απορία. Ίσως και να σκανδαλίζει κάποιους. Ίσως αναρωτηθούν κάποιοι: «Οι άγιοι Απόστολοι δεν ενδιαφέρονταν για τις ανάγκες των άλλων Χριστιανών;» Ας δούμε όμως γιατί οι Απόστολοι παραιτήθηκαν από τη διακονία των τραπεζών και τι μας διδάσκει η στάση τους αυτή.

Μήπως η άρνηση αυτή των αγίων Αποστόλων δείχνει περιφρόνηση προς την ελεημοσύνη; Φυσικά και όχι, αφού προηγουμένως οι ίδιοι ασκούσαν αυτό το διακόνημα και όταν παρουσιάσθηκαν δυσκολίες, έδειξαν ιδιαίτερη μέριμνα για την επίλυση του προβλήματος που είχε προκύψει. Τι έκαναν λοιπόν; Συγκάλεσαν όλους τους Χριστιανούς και τους προέτρεψαν να εκλέξουν επτά άνδρες γεμάτους από τη σοφία του Αγίου Πνεύματος, στους οποίους να αναθέσουν αυτή τη διακονία. Με αυτά τα λόγια συμφώνησε όλη η κοινότητα. Γιατί όμως οι Απόστολοι δεν θέλησαν να συνεχίσουν να υπηρετούν οι ίδιοι σε αυτό το τόσο θεάρεστο έργο; Διότι ήταν άλλο το κύριο διακόνημά τους, το οποίο τους είχε αναθέσει ο Κύριος μετά την Ανάστασή Του. «Κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (ΜΑΡΚ. 16, 15). Η κύρια αποστολή τους ήταν το θείο κήρυγμα, ο ευαγγελισμός των ψυχών.

Έπειτα το διακόνημα των αγίων Αποστόλων ήταν ουσιαστικά πνευματική ελεημοσύνη, που είναι πολύ ανώτερη από την υλική. Δεν ήταν συνετό ούτε θεάρεστο να αφήσουν το ανώτερο για το κατώτερο, τη στιγμή μάλιστα που το κήρυγμα απαιτούσε ολοκληρωτική αφιέρωση, απερίσπαστη επιμονή στην προσευχή, όπως το δήλωσαν και οι ίδιοι: «Ημείς δε τη προσευχή και τη διακονία του λόγου προσκαρτερήσομεν» (ΠΡΑΞ. 6, 4). Δηλαδή, «εμείς (οι Απόστολοι) θα αφιερωθούμε αποκλειστικά στην προσευχή και στο έργο του κηρύγματος» (ΠΡΑΞ. 6, 4). Από τη στάση τους αυτή διδασκόμαστε ότι δεν μπορούμε να ασχοληθούμε συστηματικά με κάθε είδους αγαθό έργο. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Ο καθένας έχει το δικό του χάρισμα και τη δική του κλήση μέσα στην Εκκλησία. Δεν επιτρέπεται να αφήνουμε το έργο που μας ανέθεσε ο Θεός για χάρη κάποιου άλλου διακονήματος.

Το σημαντικότερο όμως μήνυμα, που μας δίνουν οι άγιοι Απόστολοι, είναι το εξής: ότι η Εκκλησία, αν και πάντοτε αναπτύσσει έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα, δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο αλλά θεοΐδρυτος οργανισμός για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή είναι η κύρια αποστολή της. Την εξυπηρέτηση των αναγκών των αδύναμων οικονομικά ανθρώπων οφείλει να την καλύπτει η Πολιτεία και όχι η Εκκλησία. Και ας αφήσουν αυτά που λένε μερικοί ότι η Εκκλησία έχει αμύθητη περιουσία και ότι οφείλει να προσφέρει στους ανθρώπους. Και η Πολιτεία τότε τι πρέπει να κάνει; Να βάζει μόνο φόρους και να εξανεμίζονται τα χρήματα σε διάφορες εμπαθείς επιθυμίες κάποιων πολιτικών; Αυτά είναι αστεία πράγματα. Η Εκκλησία προσφέρει στη σύγχρονη κοινωνία με το παραπάνω, αν και δεν είναι υποχρέωσή της. Αν ρίξουμε μία ματιά γύρω μας, θα βεβαιωθούμε γι’ αυτό.

Επομένως ας μην καταφεύγουμε στους ιερείς μας μόνο για να μας βοηθήσουν στις καθημερινές μας ανάγκες. Ακόμη ας μη θεωρούμε ότι είμαστε ενεργά μέλη της Εκκλησίας, όταν απλώς και μόνο συμμετέχουμε σε ποικίλες δραστηριότητές της, φιλανθρωπικές ή άλλες. Είμαστε ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, όταν μετανοούμε, όταν καλλιεργούμαστε πνευματικά, όταν εφαρμόζουμε το θέλημα του Θεού. Είμαστε αληθινά του Χριστού, όταν ζούμε τον Χριστό, όταν έχουμε Πνευματικό και ζούμε συνειδητή Μυστηριακή και Λατρευτική ζωή, όταν ποθούμε την Βασιλεία του Θεού και ετοιμαζόμαστε γι’ αυτήν. Επίσης από το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα βγαίνει και το εξής μήνυμα. Ότι στις φιλανθρωπικές δραστηριότητες της κάθε ενορίας οφείλουν να συμμετέχουν και οι λαϊκοί, έτσι ώστε οι ιερείς να επιτελούν απρόσκοπτα την ιερατική διακονία τους και τη διαποίμανση των ψυχών.

Αγαπητοί μου φίλοι, οι άγιοι Απόστολοι τα άφησαν όλα και ακολούθησαν τον Χριστό. Τον αγάπησαν με όλη τους την καρδιά. Και γι’ αυτό Εκείνος αναγέννησε την ύπαρξή τους με το Άγιο Πνεύμα. Έτσι έγιναν άνθρωποι του Θεού και γι’ αυτό άνθρωποι πολλής αγάπης και ασύγκριτης προσφοράς στους συνανθρώπους τους. Εμείς ως Χριστιανοί που είμαστε οφείλουμε να τους μιμηθούμε σύμφωνα με τις δυνάμεις μας. Γιατί ο Χριστιανός δεν είναι απλώς ένας ηθικός και καλός άνθρωπος που κάνει ελεημοσύνες, αλλά ένα ζωντανό θαύμα: ο εν Χριστώ αναγεννημένος, που κηρύττει με τη ζωή και τον λόγο του την αγάπη του Θεού και τη δύναμη της Ανάστασης. Επιτέλους εμείς οι Χριστιανοί ας δούμε στις πραγματικές της διαστάσεις την πίστη μας και ας μην την υποβιβάζουμε σε μία στείρα λατρεία. Έχουμε την αληθινή πίστη, ας τη διαφυλάξουμε ανόθευτη μέσα στις καρδιές μας. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.