«Χαρακτηριστική
περίπτωση τέτοιου “επηρμένου” ανθρώπου είναι ο Καζαντζάκης. Στο βιβλίο του “Αναφορά
στον Γκρέκο” περιγράφει μια συνάντησή του με ασκητή στο Άγιον Όρος: “Για να τον
πειράξω”, λέει ο συγγραφέας, “του είπα: Έχασες το μυαλό σου, δυστυχισμένε. Κι
εκείνος μου είπε ένα λόγο και με αποστόμωσε: Έδωκα το μυαλό μου και πήρα τον
Θεό. Έδωκα μια κάλπικη πεντάρα κι αγόρασα τον παράδεισο. Και να σου πω και
τούτο, για να ξέρεις: Ένας μεγάλος βασιλιάς, όμορφος και γλεντζές, συνάντησε
κάποτε έναν ασκητή και του είπε με συμπόνια: Μεγάλη η θυσία που κάνεις! Κι εκείνος
του αποκρίθηκε: Εσένα η θυσία σου είναι πιο μεγάλη, βασιλιά μου. Γιατί εγώ
απαρνιέμαι τα φαινόμενα και τα πρόσκαιρα, ενώ εσύ τα μόνιμα και αιώνια”.»
«Φωνή Κυρίου», Αριθμός
φύλλου 37 (3407), 16 Σεπτεμβρίου 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου