« ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ »

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, ονομάζεται «Κυριακή προ της Υψώσεως», δηλαδή Κυριακή πριν από την μεγάλη Δεσποτική εορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Η Εκκλησία προετοιμάζει πάντα τους πιστούς πριν από τις μεγάλες εορτές, προκειμένου να τις υποδεχθούν. Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο λόγος του Ιησού Χριστού αναφέρεται σε συγκεκριμένο γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν αναφέρεται μόνο, αλλά και το ερμηνεύει. Το χάλκινο φίδι είναι προφητικός τύπος του Ιησού Χριστού κρεμασμένου στο ξύλο του Σταυρού. «Καθώς Μωϋσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (ΙΩΑΝ. 3, 14-15). Δηλαδή, «όπως ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σε Αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια» (ΙΩΑΝ. 3, 14-15).

Το χάλκινο φίδι, καρφωμένο στο ξύλο και στημένο ψηλά για τη σωτηρία του λαού στην έρημο, είναι ο Χριστός καρφωμένος στον Σταυρό και υψωμένος μεταξύ ουρανού και γης για τη σωτηρία του κόσμου. Το φαρμακερό φίδι, που δαγκώνει τον άνθρωπο, είναι η αμαρτία. Τον δηλητηριάζει και τον οδηγεί στον θάνατο μέσα σε φρικτούς και αβάστακτους πόνους. Και δεν λέμε βέβαια για τους σωματικούς πόνους, που και αυτοί είναι κακή κληρονομιά της αμαρτίας των Πρωτοπλάστων, αλλά για τις ψυχικές οδύνες και για τον πνευματικό θάνατο όσων δαγκώνονται από τα φίδια της αμαρτίας. Μέσα στην ψυχή κάθε αμαρτωλού και αμετανόητου ανθρώπου είναι ταραχή και τρικυμία, φόβος και τρόμος, οδύνη και πόνος, που τον οδηγούν σε έναν βέβαιο πνευματικό θάνατο, σε έναν τέλειο χωρισμό από τον Θεό. Σωματικά πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι, μα το μεγάλο κακό δεν είναι αυτός ο θάνατος, αλλά να πεθάνουμε πνευματικά, να χωρισθούμε από τον Θεό.

Μα ο λόγος του Χριστού, στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, είναι σαφής και έξω από κάθε αμφισβήτηση. «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (ΙΩΑΝ. 3, 16). Δηλαδή, «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή Του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σε Αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (ΙΩΑΝ. 3, 16). Στην Παλαιά Διαθήκη η αγάπη του Θεού βρήκε το φάρμακο και τη θεραπεία, για να μην πονούν και να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι. Το ίδιο και στην Καινή Διαθήκη, που είναι η Εκκλησία, οι αμαρτωλοί βρίσκουμε σωτηρία στον Σταυρό του Ιησού Χριστού. Πλένουμε τις αμαρτίες μας, στο αίμα που έβαψε το τίμιο Ξύλο και έχουμε ζωή αιώνια στον θάνατο του Κυρίου.

Όποιος βλέπει τον Χριστό στον Σταυρό και Τον πιστεύει και Τον ομολογεί για Σωτήρα Του, αυτός δεν θα χαθεί, αλλά θα έχει αιώνια ζωή. Η αγάπη του Θεού, η Ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, ο Σταυρός και ο θάνατός Του που ξημερώνουν στην Ανάσταση, είναι η πίστη της Εκκλησίας, αυτή που νίκησε τον κόσμο, καθώς προφητικά το είδε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αυτή που σώζει και μεταμορφώνει τον κόσμο. Το σημείο που φανερώνει την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και τον κόσμο, είναι ο Σταυρός του Χριστού. Μπορούμε, έστω για λίγο, να διανοηθούμε τον Ίδιο τον Θεό κρεμασμένο πάνω στον Σταυρό; Και αυτό από την υπερβολική Του αγάπη για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Είναι δυνατόν ένας τέτοιος Θεός να θέλει την τιμωρία μας; Και αν πάλι χάσουμε αυτή τη σχέση με τον Θεό, δεν θα φταίει ο Θεός, αλλά εμείς και οι απροσεξίες μας.

Όταν λέμε Σταυρό, εννοούμε τον Σταυρωμένο Χριστό, το πάθος, τον θάνατο και την Ανάστασή Του. Εννοούμε την αγάπη του Θεού, που γίνεται άνθρωπος, που σταυρώνεται και πεθαίνει, για να αναστηθεί και να αναστήσει μαζί Του και να σώσει τον άνθρωπο. Ο νους μας ψάχνει να βρει την αιτία της θείας Οικονομίας. Τι ήταν δηλαδή που έκανε τον Θεό στο πρόσωπο του Υιού να γίνει άνθρωπος, να ταπεινωθεί και να φθάσει ως τον επώδυνο και ατιμωτικό θάνατο του Σταυρού; Αλλά αιτία δεν είναι άλλη έξω από τον Θεό, που Τον βάζει και Τον αναγκάζει σε αυτό το έργο. Αιτία είναι η αγάπη Του, με την οποία ελεύθερα και από μόνος Του αγαπά τον άνθρωπο και θέλει τη σωτηρία του. Ο Θεός αγαπά παράφορα τον κάθε άνθρωπο. Δυστυχώς εμείς δεν τον καταλαβαίνουμε αυτό και απομακρυνόμαστε από κοντά Του με τις διάφορες αμαρτίες που κάνουμε. Η σχέση μας με την αμαρτία είναι αυτή που χαλάει τη σχέση μας με τον Θεό.

Αγαπητοί μου φίλοι, στα ερωτηματικά, που μπορεί να γεννιούνται μέσα μας, έχουμε την απάντηση του Ιησού Χριστού, που είναι λόγος και μαρτυρία αδιάψευστη, και που την ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (ΙΩΑΝ. 3, 16). Μην το περάσουμε και αυτό έτσι αδιάφορα, χωρίς έστω τον παραμικρό προβληματισμό μας. Ο Θεός Πατέρας θυσίασε τον μονογενή Του Υιό για εμάς τους ανθρώπους. Από την άπειρη αγάπη Του για εμάς. Ας κάνουμε έστω μία μικρή προσπάθεια να απομακρυνθούμε από τα πάθη που μας ταλαιπωρούν και απελευθερωμένοι πλέον να προσεγγίσουμε τον Θεό. Ας αρχίσουμε να καλλιεργούμε τη σχέση μας με τον Θεό. Θα μας ωφελήσει και στην παρούσα ζωή, αλλά θα κερδίσουμε και την αιώνια ζωή. Μακάρι να αρχίσουμε από σήμερα κιόλας αυτόν τον αγώνα.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.