Η
μυθιστορηματοποίηση της ζωής ορισμένων συγγραφέων μας με απασχολούσε από τότε
που ήμουν παιδί. (. . .) Η μορφή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μου παράστεκε μέρα
και νύχτα κι η αγιότητα της ψυχής του διαπότιζε τη διάθεσή μου. Κουβέντιαζα
μαζί του, ερχόταν στον ύπνο μου, και πολλές φορές στο δρόμο νόμιζα πάλι πως τον
βλέπω να στρίβει αθόρυβος σε κάποια γωνιά. Ο Παπαδιαμάντης βρισκόταν συνεχώς
μπροστά μου. Κι ήταν περίπου σαν να συνεργαζόμαστε. Όταν κατέστρωνα το σχέδιο
της ψυχολογίας του, όταν πάσχιζα να εισδύσω στις εσωτερικές του κυμάνσεις,
διαισθανόμουν τις επιφυλάξεις του και μάντευα τις συγκατανεύσεις του. Δεν
καταστάλαζα ποτέ σε μια τελική διατύπωση αν δεν με ανάπαυε η εντύπωση πως ήταν κι
εκείνος σύμφωνος. Αγαπώ τον «Κοσμοκαλόγερο» και για έναν άλλο λόγο. Στάθηκε το
υλικό που απάνω του αντιμετώπισα κι έλυσα όλα τα τεχνικά εμπόδια της δομής ενός
μυθιστορήματος. Αντί να συγκομίσω την πείρα μου από βιβλίο σε βιβλίο, προτίμησα
να ασκηθώ με το ίδιο υλικό, γράφοντας και ξαναγράφοντας τον «Κοσμοκαλόγερο» όχι
και λίγες: εννέα φορές.
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου