« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ »

Κατά τη σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, η Εκκλησία μας μνημονεύει το γεγονός της θεραπείας του παραλυτικού. Σήμερα αποκαλύπτεται ο Χριστός και ως θεραπευτής της σωματικής ασθένειας. Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή αναφέρεται ότι στα Ιεροσόλυμα υπήρχε η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στην οποία κατά καιρούς κατέβαινε άγγελος, τάρασσε το νερό και όποιος προλάβαινε και έμπαινε πρώτος, θεραπευόταν. Εκεί, λοιπόν, μπροστά στην κολυμβήθρα υπήρχε ένας άνθρωπος παράλυτος τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Εξαιτίας της παραλυσίας του, της αδυναμίας του να πέσει πρώτος σε αυτήν, δεν θεραπευόταν. Όταν πήγαινε αυτός άλλος τον προλάβαινε και θεραπευόταν. Ο Χριστός τον πλησιάζει, τον ρωτά αν θέλει να γίνει καλά και γιατί δεν θεραπεύθηκε, ενώ βρισκόταν τόσα χρόνια μπροστά στην κολυμβήθρα, και εκείνος απαντά: «Δεν έχω άνθρωπο» (ΙΩΑΝ. 5, 7).

Δύο σημεία μπορούν να επισημανθούν στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Κατ’ αρχήν ο Κύριος τον ρωτά αν θέλει να γίνει καλά. Απόλυτος σεβασμός στην ελευθερία του! Αυτό μπορούμε να το έχουμε κι εμείς ως αρχή έναντι των συνανθρώπων μας. Να ρωτούμε τι αυτοί θέλουν. Συνήθως είμαστε επικεντρωμένοι στον εαυτό μας με έναν φίλαυτο και άρρωστο τρόπο, με εμμονή στις δικές μας επιθυμίες και δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να διερευνήσουμε την πραγματικότητα του άλλου ανθρώπου. Αν σεβόμασταν την ελευθερία των συνανθρώπων μας και προσπαθούσαμε να την κατανοήσουμε, τα πράγματα θα ήταν ίσως πολύ διαφορετικά στη ζωή μας. Το να προσπαθούμε να κατανοούμε τι θέλει ο συνάνθρωπός μας, είναι σεβασμός στην ελευθερία του. Είναι ευγένεια ψυχής. Είναι δυνατότητα κατανόησης και δυνατότητα σχέσης. Τι ευγενικό ερώτημα αυτό του Κυρίου μας! «Θέλεις;» (ΙΩΑΝ. 5, 6).

Το δεύτερο στοιχείο είναι αυτό που ρωτά ο Κύριος τον παραλυτικό αν έχει άνθρωπο κι εκείνος του απαντά πως δεν έχει. Ο Κύριος όμως έγινε άνθρωπος και για τον παραλυτικό και για όλους εμάς τους ανθρώπους, προκειμένου να μας στηρίζει και να μας δίνει απλόχερα τη βοήθειά Του. Ο Χριστός λοιπόν είναι ο άνθρωπός μας! Ο προσωπικός μας φίλος! Είναι ο δικός μας άνθρωπος, έτσι ώστε να μην μπορούμε να λέμε πως δεν έχουμε άνθρωπο για να μας βοηθήσει. Μπορούμε να προστρέχουμε στον Χριστό σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής μας και να Του ζητάμε τη βοήθειά Του. Και να γνωρίζουμε, ότι ο Χριστός είναι πάντα διαθέσιμος! Αρκεί εμείς να Του ζητήσουμε τη λύση στα προβλήματά μας και στις δυσκολίες μας. Δυστυχώς σήμερα πολλοί άνθρωποι αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους οπουδήποτε αλλού εκτός από την Εκκλησία. Την Εκκλησία την θεωρούν ένα μουσείο και τίποτα παραπάνω.

Ο Κύριος, λοιπόν, αφού θεράπευσε τον παραλυτικό λέγοντάς του: «άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει» (ΙΩΑΝ. 5, 8), στο τέλος του λέει: «Πρόσεξε να μην αμαρτάνεις για να μην πάθεις χειρότερα» (ΙΩΑΝ. 5, 14). Και διερωτάται κανείς τι αμαρτία έκανε ο παραλυτικός; Σχετίζεται η σωματική ασθένεια με την αμαρτία; Σαφέστατα. Δεν σχετίζεται πολλές φορές η σωματική ασθένεια με το άγχος, που είναι αποτέλεσμα ολιγοπιστίας ή με τις εσωτερικές συγκρούσεις, που είναι αποτέλεσμα έλλειψης υπαρξιακού προσανατολισμού; Η αμαρτία δεν είναι ξεχωριστή από τη βιολογική-σωματική υπόσταση του ανθρώπου. Όπως φθείρει την ψυχή του ανθρώπου, φθείρει και το σώμα του. Πολλές σωματικές ασθένειες είναι αποτέλεσμα της φιλαυτίας μας, της απληστίας μας και της εγωκεντρικότητάς μας. Πολλές φορές ασθενεί το σώμα μας από δική μας υπαιτιότητα.

Αλλά ποια ήταν η αμαρτία του παραλυτικού; Η αμαρτία του παραλυτικού είναι αυτό που ομολόγησε: «Δεν έχω άνθρωπο» (ΙΩΑΝ. 5, 7). Εμείς συνηθίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα τελείως εξωτερικά. Θεωρούμε ότι, εφόσον ένας άνθρωπος εγκαταλειφθεί από όλους, φταίνε αυτοί που τον εγκατέλειψαν. Μπορεί ασφαλώς να συμβαίνει και αυτό και να περνά ο άνθρωπος μία κατάσταση πειρασμού, μία κατάσταση απαραίτητη για την πνευματική του ανάπτυξη, οπότε ταπεινώνεται με αυτόν τον τρόπο. Όμως τις περισσότερες φορές η μοναξιά μας είναι αποτέλεσμα της δικής μας πτώσης και φθοράς. Αυτού του είδους η μοναξιά είναι αποτέλεσμα της φιλαυτίας, της ιδιορρυθμίας, της ιδιοτροπίας και της μνησικακίας του ανθρώπου. Ο παραλυτικός ζούσε την κατάσταση αυτή της μοναχικότητάς του και της αντικοινωνικότητάς του. Ο παραλυτικός έκανε το λάθος να μην ανοιχθεί στους συνανθρώπους του.

Αγαπητοί μου φίλοι, αυτή η δυσκολία να είμαστε άνετοι κοντά στους άλλους ανθρώπους, να είμαστε λιγότερο επικριτικοί, αυτή η δυσκολία μας να συγχωρούμε είναι καταστάσεις αμαρτίας, που γεννούν ή επιβεβαιώνουν την μοναχικότητά μας. Είναι τελείως ακατανόητο να λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί και να δυσκολευόμαστε να συνυπάρχουμε με τους άλλους ανθρώπους. Επομένως πρέπει να υπερβούμε τους αμφίβολους αντικοινωνικούς λογισμούς. Για να δούμε το κριτήριο της πνευματικής μας προκοπής στην ουσία του, θα πρέπει να ελέγξουμε τον εαυτό μας κατά πόσο είμαστε εύθικτοι, κατά πόσο συγχωρούμε και είμαστε επιεικείς προς τους συνανθρώπους μας που μας έφταιξαν, κατά πόσο λησμονούμε τα παράπονα και τα λάθη των άλλων. Θα ελέγξουμε την πνευματική μας κατάσταση με το πώς έχουμε προοδεύσει σε αυτά που προαναφέραμε. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.