« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ »

Την προηγούμενη Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, εορτάσαμε την φανέρωση του Αναστημένου Χριστού στον Απόστολο Θωμά. Και σήμερα εορτάζουμε μία φανέρωση, αυτή του Αναστημένου Χριστού στις Μυροφόρες γυναίκες. Οι Μυροφόρες είναι οι πρώτες που λαμβάνουν την πληροφορία της Ανάστασης και οι πρώτες που συναντούν τον Χριστό. Ο Χριστός δεν κάνει διακρίσεις και απαντά στον κάθε άνθρωπο, σύμφωνα με τη διάθεση της καρδιάς του. Οι Μυροφόρες είναι οι πρώτες που συναντούν τον Αναστημένο Χριστό, όχι τυχαία. Προηγούνται αυτές, γιατί αγάπησαν με παράφορο πάθος τον Χριστό και ήθελαν πολύ να Τον συναντήσουν. Ήθελαν πολύ να βρεθούν κοντά Του. Να βρεθούν κοντά στον αγαπημένο τους διδάσκαλο. Αυτές πρωτοστατούσαν και στον πόθο και στη διάθεση και στην αγάπη για τον Χριστό. Γι’ αυτό και αξιώνονται πρώτες να Τον συναντήσουν.

Πως μπορεί να αποδειχθεί όμως ότι οι Μυροφόρες περισσότερο από τους άλλους μαθητές επεθύμησαν τον Αναστημένο Χριστό; Αυτό διακρίνεται από τις πράξεις. Τη στιγμή που οι άνδρες μαθητές ήσαν συνηγμένοι για τον φόβο των Ιουδαίων σε κάποιο χώρο, αυτές «λίαν πρωΐ» (ΜΑΡΚ. 16, 2) πηγαίνουν στον τάφο του Χριστού. Θέλουν να Τον αλείψουν με αρώματα και με αυτόν τον τρόπο να Τον τιμήσουν. Η αγάπη τους ξεπερνά τον φόβο, τον κίνδυνο και τη δυσκολία. Μεταξύ τους είχαν την απορία, για το ποιος θα κυλήσει την πέτρα από την είσοδο του μνημείου. Γιατί ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Η αγάπη τους όμως ξεπερνά τη δυσκολία και γίνεται πίστη. Η αληθινή αγάπη, κατά την πράξη των μαθητριών, είναι αυτή που αναδεικνύει το ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε αληθινά, αν δεν προβάλουμε μέσα μας την αξία του ανθρωπίνου προσώπου.

Η αξία αυτή μπορεί να προβληθεί μόνο και εφόσον βγούμε από τα στενά όρια του συμφέροντός μας, της λογικής μας και της δικαίωσής μας. Εμείς λέμε ότι αγαπάμε και θέλουμε να μας αγαπούν, αλλά η αγάπη μας είναι στηριγμένη στο συμφέρον. Αδυνατούμε να βγούμε από τις φοβίες και τις ανασφάλειές μας, γεγονός που αποδεικνύει ότι η αγάπη μας είναι αγάπη που έχει ως βάση το προσωπικό συμφέρον και την απόλαυση. Συνήθως θέλουμε να πάρουμε από τον άλλο ή στην καλύτερη περίπτωση να δώσουμε και να πάρουμε. Πολύ σπάνια υπάρχουν άνθρωποι που μόνο δίνουν στον συνάνθρωπό τους. Όμως η πραγματική αγάπη είναι εκείνη, που μας οδηγεί στην κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Είναι εκείνη η αρετή που μας κάνει να τιμάμε το άλλο ανθρώπινο πρόσωπο. Γι’ αυτό και αγωνιζόμαστε μέσα στην Εκκλησία. Να αποκτήσουμε την αρετή της αγάπης.

Κάποιοι λένε πως αυτά είναι θεωρητικά. Όμως η ευθύνη μας είναι να γίνουν πράξη. Πως τοποθετούμαστε όμως απέναντι σε μία αδικία, απέναντι στο συμφέρον μας; Πολλές φορές λέμε: «αφού ο άλλος με αδίκησε, δεν πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου;» Αυτή είναι η κοσμική, η εμπαθής αντιμετώπιση των πραγμάτων. Υπάρχει όμως και η πνευματική αντιμετώπιση, που είναι η ανάγκη διάσωσης του ανθρωπίνου προσώπου. Και αυτό κατορθώνεται, όταν διασώσουμε το δικό μας πρόσωπο, μετανοήσουμε, δηλαδή αγαπήσουμε παράφορα τον Χριστό. Αν δεν αγαπήσουμε τον Χριστό, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά τον συνάνθρωπό μας. Σε τέτοια περίπτωση η αγάπη καταντά ιδιοτελής. Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «όταν αγαπάς τον Θεό, δεν είναι δυνατόν να μην αγαπάς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο» (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Ε΄-Πάθη και αρετές, σελίδα 200).

Μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις η αγάπη δεν πρέπει να μένει στάσιμη. Πρέπει να εξελίσσεται. Όπως φυσικά και όλες οι αρετές. Ο άνθρωπος χρειάζεται να βγει από τη στασιμότητα, στην οποία οδηγείται είτε από μία στείρα και υποκριτική θρησκευτικότητα είτε από την κοσμικότητα, στην οποία περιορίζεται και αποθεώνεται η αγάπη ως ερωτισμός ή ως σεξουαλικότητα. Στη σημερινή εποχή κάποιοι θεωρούν αγάπη το να έχουν προγαμιαίες σχέσεις ή το να απατούν στον γάμο τους τον σύζυγο ή την σύζυγο. Κάποιοι θεωρούν αγάπη την διαστροφή και μάλιστα το να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με ανθρώπους του ιδίου φύλου. Αυτά όλα δεν είναι αγάπη. Είναι κίβδηλες αγάπες, που οδηγούν μόνο στην ικανοποίηση του εγώ. ο άνθρωπος μπορεί να βγει από αυτή την κατάσταση, να κάνει έξοδο ελευθερίας, αν μπει σε αυτή τη διαδικασία της ανάδειξης του ανθρωπίνου προσώπου, μέσα από την εύρεση του Αναστημένου Χριστού.

Αγαπητοί μου φίλοι, αν δεν μάθει η καρδιά μας να τρέφεται από τον πόθο για το αγαπώμενο πρόσωπο και αν η αγάπη μας δεν ρισκάρει, δεν ριψοκινδυνεύει την προσωπική σχέση με τον Θεό, δεν πρόκειται να συναντήσει τον Θεό. Αν δεν ξεπεράσουμε τους φόβους μας του τύπου: «Αχ, θα με αδικήσει ο άλλος. Εντάξει, να στραφώ στον Θεό, αλλά θα βρω τον Θεό; Μήπως χάσω τον κόσμο και δεν απολαύσω τίποτα ούτε από τον Θεό;», δεν πρόκειται να συναντήσουμε τον Αναστημένο Χριστό. Αν ο άνθρωπος δεν ξεπεράσει αυτό το δίλημμα του φόβου, ότι θα χάσει τις απολαύσεις του κόσμου για την αγάπη του Χριστού, δεν θα αναστηθεί ποτέ η Αγάπη του Θεού μέσα του, δεν θα συναντήσει ποτέ τον Αναστημένο Χριστό. Γι’ αυτό ας μην είμαστε μίζεροι στη σχέση μας με τον Χριστό. Να τα δίνουμε όλα, όπως ακριβώς έκαναν και οι Μυροφόρες γυναίκες, οι οποίες αγαπούσαν πραγματικά τον Χριστό. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.