Η
Γ΄ Κυριακή των Νηστειών, αγαπητοί μου φίλοι, ονομάζεται Κυριακή της
Σταυροπροσκυνήσεως. Τοποθετείται στη μέση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ο Τίμιος
Σταυρός, προκειμένου εμείς οι πιστοί Χριστιανοί να αντλήσουμε δύναμη και να
συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα, στην πορεία μας για το Πάσχα. Ο Σταυρός
που, ενώ ήταν σύμβολο οδύνης και καταισχύνης, με τον Χριστό γίνεται σύμβολο
νίκης. Και αυτό γιατί απέκτησε άλλο περιεχόμενο. Το νέο περιεχόμενο που
απέκτησε είναι το τεκμήριο για το μέγεθος της Αγάπης του Θεού. Ο Χριστός
φανέρωσε το μέγεθος της αγάπης Του με το να ανεβεί στον Σταυρό. Ο θάνατος του
Κυρίου μας πάνω στον Σταυρό είναι η ζωή και το στήριγμα των πιστών. Ατενίζοντας
τον Σταυρό εμείς οι Χριστιανοί ενισχυόμαστε και αγωνιζόμαστε γενναία εναντίον
της κακίας. Επομένως, για εμάς ο Σταυρός γίνεται ο τρόπος της σωτηρίας μας.
Μία μορφή του Σταυρού είναι και ο πόνος. Η
δυνατότητα του ανθρώπου να αισθάνεται τον πόνο ή να έχει γεγονότα που του
γεννούν πόνο, είναι μία ευκαιρία που παρουσιάζεται στον άνθρωπο, προκειμένου να
ωφεληθεί από αυτό και να γίνει αιτία γνώσης και πνευματικής ανάπτυξης. Ο
Σταυρός, λοιπόν, ο πόνος, είναι η αρχή της δυνατότητας του ανθρώπου να
εξελιχθεί και να αναπτυχθεί στο γεγονός της ζωής. Το ότι δεν προτείνεται ο
Σταυρός όμως μόνο ως γεγονός πόνου αλλά και ως γεγονός Ανάστασης και ελπίδας,
είναι φανερό από το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Στον Όρθρο βλέπουμε ότι οι
ύμνοι έχουν σταυροαναστάσιμο περιεχόμενο. Δεν μπορεί να υπάρχει στην πνευματική
ζωή ξεχωριστά ο πόνος από την θεραπεία. Δεν υπάρχει Ανάσταση ξεχωριστά από τον
Σταυρό και Σταυρός χωρίς Ανάσταση δεν νοείται. Η πορεία μας στη γη είναι μία
πορεία σταυροαναστάσιμη.
Στη σημερινή εποχή φοβόμαστε τον πόνο. Μας
έχει διαλύσει η άνεση. Θέλουμε μαγικούς παραδείσους. Και παρόλο που έχουμε
διάφορες ευκολίες στη ζωή μας, νιώθουμε και πάλι την πίκρα του κενού και της
απουσίας του νοήματος. Και αυτό γιατί η απουσία του πόνου καταργεί τη
δυνατότητα να είναι αφυπνισμένα και σε εγρήγορση τα γνωστικά μας όργανα, για να
μπορούμε να κατανοούμε και να σχετιζόμαστε με τον άλλο άνθρωπο. Η άρνηση του
πόνου σημαίνει εγκλωβισμό σε μία μορφή ευδαιμονισμού. Η κατάσταση αυτή καταργεί
την πραγματική ζωή και τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Βέβαια με την
ασκητική πρόταση της Εκκλησίας που εκφράζεται με τη μορφή του Σταυρού, δεν
οδηγούμαστε στην κατάθλιψη, στον αρνητισμό και στην απελπισία, αλλά στην
αληθινή χαρά και στην ελπίδα. Η χαρά και η ελπίδα πηγάζουν από τον Τίμιο Σταυρό
και από τη ζωή που μας προτείνεται μέσω Αυτού.
Αν η ασκητική μας πορεία, αν ο ελάχιστος
αγώνας πνευματικής ζωής που κάνουμε και που έχει τη μορφή του πόνου, δεν γεννά
τη δυνατότητα φωτός και χαράς, είναι στραβός ο αγώνας μας. Είναι ένα ψυχολογικό
γεγονός που πολλές φορές κρύβει μία διάθεση αυτοδικαίωσης, μία διάθεση ηθικής
δικαίωσης. Τα πράγματα όμως είναι τελείως διαφορετικά. Ο Σταυρός προτείνεται
από την Εκκλησία μας ως το «ευσκιόφυλλον δένδρον» μέσα στην ερημιά της ζωής,
για να αναπαυθούμε. Προστρέχουμε στον Τίμιο Σταυρό, προκείμενου να αντλούμε
δύναμη και να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις αμαρτίες, τα αδιέξοδα, την
απελπισία, την ανία, τη ραθυμία, την ακηδία, τον φόβο του θανάτου. Ο Χριστός
μας ανέβηκε στον Σταυρό, για να μας δείξει την απέραντη αγάπη Του όχι για
κάποιους ανθρώπους αόριστα, αλλά για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Όσο είναι το μέγεθος της αγάπης του Θεού,
τέτοια ελπίδα μπορούμε να έχουμε. Αυτούς τους καρπούς μπορούμε να απολαμβάνουμε
δια της μετανοίας, τη συγχώρεση και το έλεος του Θεού. Αυτή, τελικά, είναι η
σεμνότητα των Χριστιανών. Να παίρνουμε ένα σύμβολο καταδίκης, όπως ήταν ο
Σταυρός και να αναδεικνύεται ως ο έρωτάς μας. Να γίνεται ο έρωτάς μας, γιατί
είναι η βεβαίωσή μας ότι ο Θεός μας αγαπά μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. Ο
Σταυρός του Χριστού μας δείχνει τον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να ερωτευόμαστε
ως Χριστιανοί που είμαστε. Και έρωτας αγνός και θείος είναι εκείνος που μας
οδηγεί να θυσιαζόμαστε για τους συνανθρώπους μας. Να γίνουμε μιμητές του
Χριστού, ο Οποίος θυσιάσθηκε για εμάς πάνω στον Σταυρό. «Αύτη εστίν η εντολή η
εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς» (ΙΩΑΝ. 15, 12), μας λέει ο
Κύριος.
Αγαπητοί μου φίλοι, πως μπορούμε να
κάνουμε ένα τέτοιο βήμα, θυσιαστικής αγάπης προς τους συνανθρώπους, αν δεν
έχουμε τη βεβαιότητα αυτής της εμπειρίας; Εμείς ζούμε με έναν ψυχαναγκασμό στην
Εκκλησία, γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να είμαστε καλοί, χωρίς προηγουμένως να
έχουμε βεβαιωθεί προσωπικά για την πραγματική αξία και το περιεχόμενο της
θυσίας του Χριστού, που είναι η απόδειξη της αγάπης Του προς εμάς. Ο
Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Καρδαμάκης μας λέει: «Η Σταύρωση είναι η μάχη του Θεού
για την ελευθερία του ανθρώπου» (Η αλήθεια για την ελευθερία, σελίδα 77). Με
τον Σταυρό του Κυρίου ελευθερωνόμαστε από τα διάφορα πάθη, τις αμαρτίες, την
απελπισία, το μίσος, την ανία και τον φόβο του θανάτου. Αποκτάμε πραγματική
αγάπη προς τους συνανθρώπους μας. Αρκεί εμείς να ατενίσουμε τον Σταυρό του
Κυρίου με πίστη.
Με
αγάπη Χριστού,
π.
Βασίλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου