Κυριακή 10 Απριλίου 2016

«ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ»


«Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία» (ΜΑΡΚ. 9, 29). Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα,  αγαπητοί μου φίλοι, ο Χριστός μας λέει ότι ο διάβολος δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τον άνθρωπο παρά μόνο με την προσευχή και τη νηστεία. Προηγήθηκε ο διάλογος του ανθρώπου που είχε τον γιο του άρρωστο από δαιμονικό πνεύμα με τον Κύριο, όσον αφορά στην πίστη. Τον κάλεσε ο Κύριος να έχει ως προϋπόθεση της ίασης του παιδιού του την πίστη και αυτός είπε ότι πιστεύει, αλλά η πίστη του είναι αδύναμη. Η πίστη όμως, όπως όλα τα χαρίσματα, είναι δωρεά της Χάριτος του Θεού. Χρειάζονται η δική μας θετική ανταπόκριση και η Χάρη του Θεού, για να οδηγηθούμε στην πίστη. Εδώ εισάγονται τρεις έννοιες. Η πίστη, η προσευχή και η νηστεία. Ποια σχέση όμως έχουν μεταξύ τους αυτές οι τρεις έννοιες;
Κατ’ αρχήν, όταν μιλάμε για πίστη, δεν εννοούμε μία διανοητική παραδοχή περί ύπαρξης του Θεού ή κάποιας ανώτερης δύναμης, αλλά ομολογούμε την πίστη μας στο πρόσωπο του Χριστού. Ομολογούμε τη βεβαιότητά μας ότι η δυνατότητα ζωής είναι η δυνατότητα  προσωπικής σχέσης με τον Χριστό. Η σχέση μας με τον Χριστό είναι εκείνη που μας ζωοποιεί, μας ειρηνεύει και μας φέρνει μια εσωτερική ισορροπία. Η απομάκρυνσή μας από την προσωπική σχέση με τον Χριστό γεννά την έννοια της θρησκείας, που εξαντλεί την πίστη σε μία ορθολογικού τύπου σχέση με τον Χριστό, μία διανοητική δηλαδή έκφραση της πίστης. Η απομάκρυνση από τον Χριστό οδηγεί στο θρησκευτικό ή κοσμικό προσωπείο. Έτσι γεννάται ο «καλός χριστιανός» ή ο «καλός άνθρωπος». Αυτές τις μάσκες φορά ο σημερινός άνθρωπος στην προσπάθειά του να αυτοδικαιωθεί.
Όμως αυτές οι καταστάσεις γεννούν πολλά ψυχολογικά προβλήματα στον άνθρωπο. Γεννούν διχασμό, αγωνία και ανασφάλεια. Ο άνθρωπος αγωνίζεται να καταξιωθεί αρχικά στον εαυτό του και μετά στον κύκλο στον οποίο συναναστρέφεται, είτε αυτός είναι θρησκευτικός είτε κοσμικός. Τι οφείλει όμως να κάνει ο άνθρωπος; Οφείλει να εμπιστεύεται ότι ο Θεός είναι που τον σώζει, ότι η Χάρη και η Αγάπη του Θεού είναι που τον καταξιώνει. Μέσα από αυτή τη σχέση μας με τον Χριστό ανταποκρινόμαστε ελεύθερα στην τήρηση των εντολών Του. Αν ο άνθρωπος όμως αρνηθεί την πίστη ως σχέση και την προσλάβει ως νόμο, ως στεγνή εντολή, τότε οι εντολές δεν θα είναι οριοθέτηση ζωής αλλά θα είναι ένας ψυχαναγκασμός, από τον οποίο ο άνθρωπος δεν θα ελευθερώνεται και δεν θα αναπαύεται. Όμως η πίστη ως σχέση είναι εκείνη που μας ελευθερώνει.
Το παράδειγμα του πατέρα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής μας υποδεικνύει τη στάση που οφείλουμε να κρατήσουμε στην αναζήτηση της σχέσης μας με τον Χριστό που γεννάται από την πίστη. Και η αναζήτηση αυτής της σχέσης έχει να κάνει με τη διάθεση να πιστέψουμε. Όταν για παράδειγμα ένα ζευγάρι αναπτύσσει μία σχέση και ορκίζεται αιώνια πίστη και αγάπη, είναι μία απάτη και ένα ψέμα, αν αυτή η σχέση δεν θεμελιωθεί σε έναν διαρκή αγώνα. Η σταυρική πορεία της σχέσης είναι αυτή που καθορίζει την πιστότητα. Όταν όμως ο άνθρωπος νιώθει εξασφαλισμένη τη σχέση ή όταν τη θεωρεί ως δικαίωμα και όχι ως άνοιγμα και προσφορά, τότε ο άνθρωπος οδηγείται σε διχασμό, σε εσωτερική ταλαιπωρία και τότε θέλει μαγικές λύσεις, θέλει τα δικά του ψυχοαναλγητικά. Τέτοια μπορεί να είναι ακόμη και η θρησκεία και η Εκκλησία.
Οπότε τι χρειάζεται από εμάς; Νηστεία. Βέβαια νηστεία δεν είναι μόνο η νηστεία τροφών, η οποία είναι και αυτή απαραίτητη. Είναι και η νηστεία από τον εγωϊσμό, από την φιλαυτία, νηστεία από την πίστη ότι εμείς είμαστε η αρχή της ζωής. Αν σήμερα ταλαιπωρούμαστε είναι από τον εγωϊσμό μας. Πως όμως αυτή τη νηστεία από τον εγωϊσμό μπορούμε να την ενεργοποιήσουμε; Θα την ενεργοποιήσουμε με την προσευχή. Η προσευχή είναι η άρνηση του δικού μας λόγου και η φανέρωση του Λόγου του Θεού. Είναι η άρνηση του δικού μας εσωτερικού διαλόγου με τους λογισμούς που μας βασανίζουν, σε ένα άνοιγμα εμπιστοσύνης και επένδυσης στην Αγάπη του Θεού. Τότε μόνο τροφοδοτούμαστε από την Χάρη του Θεού. Όταν λείπουν αυτά από τη ζωή μας, τότε οδηγούμαστε στη λύπη, στην απελπισία και στην κακομοιριά. Δεν είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι.
Αγαπητοί μου φίλοι, ο σήμερα εορταζόμενος Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, συγγραφέας της «Κλίμακος», ένας μεγάλος ασκητής της Εκκλησίας μας, διατηρούσε αυτή τη σχέση με τον Χριστό μέσα από την απέραντη εμπιστοσύνη του προς Αυτόν, μέσα από τη νηστεία και την προσευχή. Αν θέλουμε στη σημερινή εποχή να σωθούμε από τα οικονομικά, κοινωνικά, οικογενειακά και προσωπικά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν, οφείλουμε να προσευχόμαστε και να τηρούμε τις καθιερωμένες νηστείες της Εκκλησίας μας. Σήμερα έχει αμοληθεί ο διάβολος παντού και για να τον αντιμετωπίσουμε, χρειάζεται προσευχή και νηστεία. Αυτά τα δύο που μας πρότεινε στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Κύριός μας. Ειδικά στις ημέρες μας που κινδυνεύει η πατρίδα μας και γενικά η Ευρώπη  από μία ενδεχόμενη Ισλαμοποίηση είναι επιτακτική ανάγκη να επιστρέψουμε και πάλι στις ρίζες μας. Να επιστρέψουμε στην Εκκλησία και στα Μυστήριά της.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου