« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, πολλοί από τους Ιουδαίους πήραν κλαδιά φοινικιάς και βγήκαν από την πόλη, προκειμένου να προϋπαντήσουν τον Χριστό. Μάλιστα κραύγαζαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ» (ΙΩΑΝ. 12, 13). Ο λαός δοξολογεί τον Χριστό γιατί πιστεύει ότι είναι παντοδύναμος, γιατί πιστεύει ότι μπορεί να του ικανοποιήσει τα αιτήματα. Και αυτή η πίστη δυναμώνει μέσα στον λαό, ειδικά μετά την έγερση του Λαζάρου. Όλοι πραγματικά θαυμάζουμε έναν τέτοιο Θεό, που μπορεί να μας κάνει δυνατούς, ώστε να μπορούμε να ελέγχουμε τη δική μας ζωή και των υπολοίπων. Η είσοδός μας και η παραμονή μας πολλές φορές  στην Εκκλησία έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχει αυτή η προσδοκία. Ο εβραϊκός λαός τέτοιον Θεό περίμενε και σήμερα οι περισσότεροι τέτοιο Θεό δοξολογούν.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν είναι κατανοητός ο Σταυρός και γίνεται σκάνδαλο. Γι’ αυτό εγκαταλείπεται ο Χριστός, μόλις δεν πραγματοποιούνται οι επιθυμίες μας. Η ύπαρξη του Χριστού στον κόσμο δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη κάποτε, αλλά είναι ένα πνευματικό γεγονός αιώνιο. Όσο όμως ο άνθρωπος μένει στη δύναμή του, δεν μπορεί να λατρεύσει τον αληθινό Θεό. Μόνον εφόσον ο άνθρωπος αρνείται τη δύναμή του και αποδέχεται την αγάπη και τη συμφιλίωση, μπορεί να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Σταυρωθέντος Χριστού την παντοδυναμία Του. Αυτό δεν είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα, αλλά μία υπόθεση ζωής. Το ζήτημα δεν είναι αν κάνουμε καλές ή άσχημες πράξεις, αλλά τι αγωγή και τι ήθος έχει διαμορφωθεί μέσα μας. Η αγωγή του Σταυρού ή η αγωγή της παντοδυναμίας μας; Η αγωγή της σχέσης ή η αγωγή του νόμου;

Η Μεγάλη Εβδομάδα που αρχίζει από αύριο βάζει μπροστά στο ανθρώπινο γένος, μπροστά στην ανθρώπινη ελευθερία, αυτό το δίλημμα: Θα επιλέξουμε να λατρεύσουμε την δύναμή μας, που μπορεί να πάρει και μία θρησκευτική μορφή, ή θα λατρεύσουμε τον Σταυρωθέντα Χριστό, ο Οποίος εκούσια πάσχει γιατί είναι παντοδύναμος, γιατί δεν φοβάται την αδυναμία, γιατί μας αγαπά απεριόριστα. Η Μεγάλη Εβδομάδα τον Θεό τον κάνει επώνυμο. Πρόκειται για ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο αυτό έχει όνομα. Είναι Ιησούς Χριστός. Και μέσα από αυτό το επώνυμο πρόσωπο, σε αυτή  την Εβδομάδα, εικονίζεται η σχέση του με τον κάθε άνθρωπο. Είναι μία σχέση ερωτική. Δεν είναι μία νοηματική σχέση. Κάποιος καλός Θεός, κάποιος κακός άνθρωπος. Αμαρτάνει ο κακός άνθρωπος και έρχεται ο καλός Θεός και πληρώνει για τις αμαρτίες του. Εδώ έχουμε μία προσωπική σχέση. Ο Θεός είναι ερωτευμένος με τον κάθε άνθρωπο και του το δείχνει με μία ιστορική πράξη.

Όσο ο άνθρωπος μένει εγκλωβισμένος στα δικαιώματά του, δεν έχει καμία σχέση με τον Σταυρωθέντα Χριστό. Ειδικά σήμερα όλοι μιλάνε για δικαιώματα και όχι για υποχρεώσεις. Όσο ο άνθρωπος μένει καθηλωμένος στην λανθασμένη του σκέψη, δεν μπορεί να γευθεί την Ανάσταση. Η Εκκλησία υπάρχει για να μας δώσει αυτή την αγωγή του Σταυρού και αυτή τη γεύση της Ανάστασης. Αν δεν ζούμε με αυτόν τον πόθο και με αυτή την αναφορά, καθίσταται χαμένος ο χρόνος μέσα στην Εκκλησία. Άρα από αύριο που ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα, πρέπει ο καθένας να πάρει νέα απόφαση ζωής. Θα αγαπήσει τον Σταυρό ως πηγή ζωής ή θα τον αρνηθεί ως αιτία σκανδάλου και μωρίας; Θα επιλέξει να στερηθεί ένα κομμάτι του εαυτού του, για να δώσει στον αδελφό του; Θα δεχθεί να περιορίσει τον χώρο του, για να μπορεί να αναπνέει πιο άνετα ο αδελφός του;

Τα μέτρα της πνευματικής ζωής και της Εκκλησιαστικής τάξης δεν αντέχουν στη δική μας λογική και αντίληψη. Καμία λογική δεν δέχεται πόρνη να πλένει τα πόδια του Χριστού και μάλιστα να επαινείται. Να γίνεται παράδειγμα αιώνιο μέσα στον Ευαγγελικό λόγο. Καμία λογική δεν μπορεί να δεχθεί μαθητή που να προδίδει. Καμία ηθική λογική, κανένας ανθρώπινος καθωσπρεπισμός δεν αντέχει να γίνεται πρώτος οικήτορας του Παραδείσου ληστής. Και αυτό συντελείται με τη δύναμη του Σταυρού. Ο Χριστός ανατρέπει όλο αυτό το σύστημα. Ο Χριστός παρακάμπτει το επιφαινόμενο που το χαρακτηρίζουν οι αμαρτωλές πράξεις και στρέφεται στην αγαθότητα της καρδιάς. Και ποια καρδιά μπορεί να αποδεχθεί τον Χριστό; Η ταπεινή καρδιά, η καρδιά που ποθεί. Ο καθένας οφείλει να σταθεί προσωπικά στην Μεγάλη Εβδομάδα, στον Σταυρό και στην Ανάσταση. Να δει την καρδιά του.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Χριστός μπορούσε και με άλλο τρόπο να μας σώσει. Επιλέγει όμως τον Σταυρό, για να μάθουμε κι εμείς να σταυρωνόμαστε για τον άλλο. Για να μας αποδείξει ότι η αγάπη εκφράζεται με τον λεπτό τρόπο της διακονίας του πλησίον, όπως ήταν αυτός του πλυσίματος των ποδιών των μαθητών Του, αναλώνεται στη διακονία του αδελφού μας, στην προσφορά, στο άνοιγμα. Το κλείσιμο, η σκληροκαρδία είναι θάνατος, όσο ηθικός και αν είναι ο άνθρωπος. Η Μεγάλη Εβδομάδα έχει να κάνει όχι με τυπικά γεγονότα αλλά με ένα ήθος και μία αγωγή ζωής. Ο καθένας πρέπει να αποφασίσει αν θα την αποδεχθεί ή αν θα την αρνηθεί. Η μετάνοια σε αυτό το σημείο κρίνεται. Η μετάνοια δεν κρίνεται από μία στενοχώρια πρόσκαιρη για τα παραπτώματά μας. Η μετάνοια εκφράζεται στο, αν αρνηθούμε τη δική μας δύναμη και αποδεχθούμε τη δύναμη του Χριστού, που είναι ο Σταυρός Του και η Ανάστασή Του. Καλή Μεγάλη Εβδομάδα.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.