Αγαπητοί εν χριστώ αδελφοί, σήμερα η
εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της Αγίας
Σοφίας και των θυγατέρων αυτής, Πίστης, Ελπίδας και Αγάπης. Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη
μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117 – 138 μ.Χ.). Οι τρεις
θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, πήραν τα ονόματα τους από το χωρίο της Καινής
Διαθήκης: «νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα, μείζων δε τούτων
η αγάπη» ( Α' Κορινθίους 13:13).
Η
Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες
της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές. Τότε ο
αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε
να τις συλλάβουν.
Αφού
απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες. Πρώτη παρουσιάστηκε στο
βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να
πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό και θα της
χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο
φρόνημα της νεαρής.
Τα
λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: «εν πίστει ζω
τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ.
2: 20) δηλαδή «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και
έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου». Τότε, μετά από βασανιστήρια, την
αποκεφάλισαν.
Επίσης
με τα λόγια της Αγίας Γραφής απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν
αν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια: «ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ος
εστί σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α΄ Τιμοθ. 4:10). Δηλαδή,
«ναι, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ
όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών». Αμέσως τότε και
αυτή αποκεφαλίστηκε.
Αλλά
δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξή της είναι
στραμμένη «εις την αγάπην του Θεού και εις την υπομονήν του Χριστού» (Β΄
Θεσσαλ. 3:5). Βέβαια δεν άργησαν να αποκεφαλίσουν και αυτή.
Περήφανη
για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για
τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο
Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους
τάφους των παιδιών της.
Η αγία Σοφία δεν ανήκει στους
μάρτυρες της Εκκλησίας μας, με τον τρόπο που τους γνωρίζουμε, ως εκείνους
δηλαδή που έδωσαν και το αίμα τους από πίστη και αγάπη προς τον Χριστό. Δεν
σημαίνει όμως ότι το μαρτύριο που υπέστη ήταν μικρότερο από αυτό των άλλων
μαρτύρων. Και τούτο διότι πέραν του γεγονότος ότι ζούσε ως «μάρτυς τη συνειδήσει», αγωνιζόταν δηλαδή
να τηρεί τις εντολές του Χριστού και μάλιστα την αγάπη και προς τους εχθρούς,
το μαρτύριο να μετέχει ως θεατής στα βάσανα των θυγατέρων της και μάλιστα στον
αποκεφαλισμό τους, είναι από τα μεγαλύτερα μαρτύρια που μπορεί να περάσει ένας
άνθρωπος, και μάλιστα μία μάνα, στον κόσμο τούτο
Οι τρεις κόρες
της Αγίας Σοφίας, δώδεκα, δέκα και εννέα ετών αντίστοιχα, είχαν όλες τις αρετές,
όπως το δηλώνουν και τα ονόματα τους, ήσαν γεμάτες από πίστη και ελπίδα στον
Χριστό και αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο. Αλλά και η μητέρα τους ήταν
όνομα και πράγμα Σοφία. Κατείχε την αληθινή αγάπη που είναι ανώτερη από την
φυσική αγάπη, το λεγόμενο μητρικό φίλτρο, γι’ αυτό και απέβλεπε στο πνευματικό
συμφέρον των παιδιών της. Τα ενθάρρυνε να προχωρήσουν στον θάνατο για την αγάπη
του Χριστού, γνωρίζοντας πώς έτσι τους εξασφαλίζει την αληθινή ζωή, αφού
“δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι” (Σοφ. Σολομ. 5,1).Ο
τρόπος συμπεριφοράς της Αγίας Σοφίας δείχνει το μέτρο της αγάπης προς τα
παιδιά, τα οποία δεν είναι κτήμα των γεννητόρων τους, αλλά έμψυχα και λογικά
δώρα του Θεού προς τους γονείς, οι οποίοι είναι συνεργάτες του Θεού στο έργο
της δημιουργίας. Η αληθινή αγάπη είναι ανιδιοτελής και δεν ζητά ανταλλάγματα,
δεν περιμένει ανταπόδοση. Αγαπούμε τα παιδιά επειδή αγαπούμε τον Θεό που μας τα
έδωσε και αυτά θα μας αγαπούν αληθινά αν τα έχουμε μάθει να αγαπούν τον Θεό. Εν
ονόματι της αγάπης δεν πρέπει να παραβιάζεται η ελευθερία των παιδιών, αλλά
ούτε και αληθινή ελευθερία μπορεί να υπάρξει χωρίς την αγάπη. Μια αγάπη χωρίς
ελευθερία είναι δικτατορία, και μια ελευθερία χωρίς αγάπη είναι αναρχία. Αυτό
που αγγίζει την καρδιά των παιδιών, περισσότερο από τα λόγια, είναι η προσευχή
γι’ αυτά και το σωστό παράδειγμα.
Η Αγία Σοφία μπροστά στην αγάπη του Χριστού ξεπερνά τον μητρικό
πόνο. Πιστεύει στην αιώνια ζωή και ζει με την ελπίδα των μελλόντων αγαθών.
Χωρίζεται προσωρινά από τα παιδιά της για να ξανασμίξει με αυτά στην βασιλεία
του Θεού. Πήγε πάνω από τον τάφο τους και παρακαλούσε τον Θεό να την πάρει, για
να είναι μαζί τους. Είχε την βεβαιότητα ότι τα παιδιά της υπάρχουν, είναι
ζωντανά και θα τα συναντήσει, θα τα ξαναδεί.
Οι τρεις Μάρτυρες, η Πίστις, η Ελπίς και η Αγάπη, είναι
θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, όπως ακριβώς και οι αρετές της πίστεως, της ελπίδας
και της αγάπης είναι τέκνα της σοφίας, της αληθινής σοφίας της “άνωθεν
κατερχομένης”,
Πίστη είναι η απόλυτη
πεποίθηση και βεβαιότητα που έχουμε, ότι υπάρχουν πρόσωπα και πράγματα, ότι
έλαβαν και θα λάβουν χώρα γεγονότα, τα οποία είναι αόρατα, αλλά και ακατάληπτα.
Αυτά ούτε με το μάτι ούτε με τη λογική του μπορεί να τα συλλάβει ο άνθρωπος και
να τα εννοήσει. Είναι αθέατα και ανεξερεύνητα. Ακόμη πίστη θρησκευτική είναι η
ολόψυχη αποδοχή και ευλαβής τιμή και προσκύνηση υπερφυών προσώπων και
μυστηρίων. Τον ακριβή ορισμό της πίστεως τον δίδει ο Απ. Παύλος «Πίστις εστίν, ελπιζομένων
υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» Τούτο σημαίνει πως πίστη είναι
απόλυτη βεβαιότητα και ασάλευτη πεποίθηση, ότι εγώ ο πιστός θα απολαύσω στο
μέλλον αγαθά τα οποία τώρα δεν υπάρχουν, φαίνεται πως δεν υπάρχουν, αλλά τα
ελπίζω, τα περιμένω δηλαδή με ζωντανή ελπίδα, περιμένω να πραγματοποιηθούν και
να τα απολαύσω. Τέτοια είναι η ανάσταση των νεκρών, η δεύτερη του Χριστού
παρουσία, η μέλλουσα κρίση και ανταπόδοση, η αιώνια ζωή και βασιλεία
Ερχόμαστε τώρα στην ελπίδα, η ελπίδα είναι αυτή που ζωογονεί την
πίστη, και δίνει νόημα και στήριγμα στη ζωή μας. Οι χριστιανοί σε αντίθεση με
τους «μη έχοντες ελπίδα», είναι οι άνθρωποι της ελπίδας. Η ελπίδα του
χριστιανού δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Ακόμη δεν στηρίζεται ούτε στα πράγματα
του κόσμου τούτου, ούτε σε κάποιον άνθρωπο.
Η ελπίδα μας είναι ο ίδιος ο Θεός.
Στο Θεό στηρίζουμε την ελπίδα μας για σωτηρία, στο Θεό ελπίζουμε και για τα
προβλήματα και τους αγώνες της καθημερινής και οικογενειακής ζωής. Ο Θεός είναι
λοιπόν η ελπίδα, η καταφυγή και το στήριγμα μας στη ζωή μας και στον πνευματικό μας αγώνα Απόδειξη των πιο πάνω
είναι ότι ο ίδιος ο Θεός έλαβε σάρκα και έγινε άνθρωπος, για να δώσει ξανά στον
άνθρωπο την ελπίδα της σωτηρίας και της αθανασίας, Ο Θεός έγινε άνθρωπος «ίνα
ημείς θεοποιηθώμεν» κατά τον Μέγα Αθανάσιο. Η επίγεια δράση του σαρκωμένου Υιού
και Λόγου του Θεού, του Ιησού Χριστού, η διδασκαλία και τα θαύματα Του, οι
νεκραναστάσεις που επιτέλεσε, μα προπαντός η δική Του Ανάσταση, εγκαινιάζουν
ένα νέο κόσμο. Ένα κόσμο όπου η φθορά και ο θάνατος δεν έχουν θέση. Ένα κόσμο
όπου κυριαρχεί η ελπίδα για την λύτρωση από τα δεσμά του θανάτου, της φθοράς
και της ματαιότητας. Η Ανάσταση του Κυρίου αποτελεί το κέντρο της πίστεως και
της ζωής μας. Η ελπίδα συνδέεται στενά με δύο άλλες βασικές χριστιανικές
αρετές: την πίστη και την αγάπη. Η ελπίδα στηρίζεται στην πίστη και δίνει νόημα
σε αυτήν. Η ελπίδα πηγάζει από την πίστη, αλλά ταυτόχρονα δίνει ζωή σε αυτήν.
Όπως η πίστη, έτσι και η ελπίδα του χριστιανού συνδέεται με το πρόσωπο του
Χριστού. Η ελπίδα συνδέεται στενά και με την αγάπη. Θεμέλιο της ελπίδας είναι η
αγάπη του Θεού. Ο Θεός τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο, ώστε έστειλε τον Υιό Του το
Μονογενή για να προσφέρει με Την σταυρική Του θυσία και Ανάσταση την ελπίδα της
σωτηρίας και αναστάσεως σε όλους τους ανθρώπους. Η αγάπη του Θεού ,μας καλεί σε
απαντητική αγάπη. Καλούμαστε να αγαπήσουμε τον Θεό, γιατί Αυτός πρώτος μας
αγάπησε. Η αγάπη προς τον Θεό γεννιέται με την πίστη προς τον Θεό και αυξάνεται
με την ελπίδα. Όσο δηλαδή δυναμώνει η ελπίδα προς τον Θεό, τόσο αυξάνει και η
αγάπη προς Αυτόν. Τέλος, από την αγάπη προς τον Θεό, πηγάζει η αγάπη προς τον
πλησίον. Έτσι, σε τελική ανάλυση η ελπίδα προς τον Θεό τροφοδοτεί και ενισχύει
την αγάπη προς Αυτόν και το συνάνθρωπό μας.
Όλοι οι άγιοι της πίστεως μας πέρασαν από πολλές θλίψεις και δοκιμασίες,
όμως έχοντας το Xριστό
στην καρδιά νίκησαν στον αγώνα της ζωής.
Δεν ολιγοψύχησαν μπροστά στα πελώρια προβλήματα που ορθώνονταν κάθε μέρα
μπροστά τους. Δεν έχασαν το θάρρος τους. Απεναντίας κατά το μαρτύριο της αγίας
Σοφίας και τον θυγατέρων της όπως και όλων των μαρτύρων, έχουμε το φαινόμενο
της χαράς. Που οφείλεται όμως αυτή η χαρά; Πως οι άγιοι μπορούν και χαίρονται
ενώ έχουν υποστεί τόσα βασανιστήρια;
Πρώτα πρώτα γιατί πριν το μαρτύριο του ο άγιος ήξερε για ποιον
θυσιάζεται. Θυσιάζεται για το πιο αγαπητό του πρόσωπο, για τον Θεάνθρωπο Ιησού
Χριστό. Και η αγάπη προς το Χριστό προκαλεί χαρά. Με τα παθήματα τους η Αγία
Σοφία και οι τρεις κόρες της έγιναν κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού.
Σταυρώθηκαν μαζί του αλλά και αναστήθηκαν μαζί του.
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο ήταν χαρούμενοι κατά τη διάρκεια
του μαρτυρίου τους ήταν η Χάρις του Θεού. Αν η αγάπη προς το Χριστό γεννά τον
πόθο του μαρτυρίου, η Θεία Χάρις κρατά καρτερικό και γενναίο το μάρτυρα κατά
την ώρα του μαρτυρίου του .Είναι πραγματικά αδύνατο μόνο με τις ανθρώπινες
δυνάμεις να πραγματοποιηθεί το χαρούμενο και εκούσιο μαρτύριο. Εξηγείται μόνο
με τη βοήθεια της Θείας Χάριτος. Έτσι λοιπόν και η αγία Σοφία ήταν μάρτυρας
χαρούμενος γιατί ήξερε πως κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου της και των τριών
παιδιών της δεν ήταν μόνη της. Γνώριζαν εκείνη την ώρα πως μαζί τους και
συναθλητής τους ήταν ο ίδιος ο Χριστός. Αυτή η σκέψη εμψύχωνε τις μυριάδες των
μαρτύρων της πίστεως μας που αψήφησαν θηρία μαχαίρια και δημίους και έδωσαν το
αίμα τους για την αγάπη του Χριστού και ανεδείχθησαν μεγάλοι αθλητές. Η πίστη
στον Ιησού και η ελπίδα της αιωνιότητας γιγάντωνε και γιγαντώνει, κάθε ευσεβή
ψυχή, κάθε ορθόδοξο χριστιανό. Αυτή η πίστη πρέπει να γιγαντώνει και όλους εμάς
για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας. Όταν
έχουμε συνοδοιπόρο στην ζωή μας τον Ιησού, τότε το φορτίο μας γίνεται ελαφρύ, η
ψυχή μας παρηγορείται και τα τραύματα μας και οι πληγές μας επουλώνονται. Τότε
μπορούμε να ξεπερνάμε τον πόνο μας και να νικάμε τις δυσκολίες του βίου μας
Και ένας τρίτος λόγος της χαράς των μαρτύρων κατά τη διάρκεια
των βασανιστηρίων τους ήταν το ότι γνώριζαν που θα οδηγούσε το μαρτύριο τους.
Φανταστείτε κάποιον να του χαρίζουν έναν πολύτιμο θησαυρό που όμως βρίσκεται
πολύ ψηλά και δε μπορεί να τον φτάσει. Είναι οπωσδήποτε χαρούμενος που του
χάρισαν το θησαυρό αλλά θα είναι ακόμα πιο χαρούμενος όταν του δώσουν και μια
σκάλα για να τον φτάσει. Και η σκάλα αυτή για το θησαυρό της βασιλείας των
ουρανών δεν είναι άλλη από το μαρτύριο. Και αυτή τη σκάλα ανέβηκε η αγία Σοφία
με τις άγιες τρεις θυγατέρες της, τη
Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη με μεγάλη χαρά.«Ταις αυτών πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς». Αμήν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου