« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ »

Η σημερινή Αποστολική περικοπή από τις Πράξεις των Αποστόλων, αγαπητοί μου φίλοι, μας μιλάει για την ανάσταση της Ταβιθά από τον Απόστολο Πέτρο. Εκείνη την εποχή ο Απόστολος Πέτρος βρισκόταν στην Λύδδα, μία πόλη της Παλαιστίνης, και έλαβε μήνυμα από τους Χριστιανούς της Ιόππης, να μεταβεί εκεί. Είχε συμβεί ένα θλιβερό γεγονός. Είχε πεθάνει μία Χριστιανή γυναίκα, η Ταβιθά, η οποία είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της στην υπηρεσία του πάσχοντος ανθρώπου. Μία γυναίκα με υπέροχη πίστη που ανέπτυξε πρωτοφανή για εκείνη την εποχή κοινωνική δράση. Ο Πέτρος μετέβη στην Ιόππη και είδε την ειλικρινή θλίψη των κατοίκων της, Χριστιανών και μη, για τον θάνατο της υπέροχης αυτής γυναίκας. Οι πονεμένοι, οι χήρες και τα ορφανά, ομολογούσαν με τα δάκρυά τους τις ευεργεσίες που δέχθηκαν από την Ταβιθά. Ο θάνατός της δημιουργούσε ένα μεγάλο κοινωνικό κενό.

Ο Απόστολος Πέτρος συγκινήθηκε από την ειλικρινή θλίψη των κατοίκων της Ιόππης. Γονάτισε και προσευχήθηκε. Μεγάλη η ευλογία για την Ταβιθά. Ένας μεγάλος Απόστολος και μαθητής του Κυρίου, ο Πέτρος, προσεύχεται γι’ αυτήν. Ας φαντασθούμε τη συγκλονιστική αυτή στιγμή. Η θερμουργή προσευχή του Αποστόλου Πέτρου προς τον Ζωοδότη Χριστό επανέφερε στη ζωή τη νεκρή Ταβιθά. «Εκβαλών δε έξω πάντας ο Πέτρος θεις τα γόνατα προσηύξατο, και επιστρέψας προς το σώμα είπεˑ Ταβιθά, ανάστηθι. Η δε ήνοιξε τους οφθαλμούς αυτής και ιδούσα τον Πέτρον ανεκάθισε. Δους δε αυτή χείρα ανέστησεν αυτήν, φωνήσας δε τους αγίους και τας χήρας παρέστησεν αυτήν ζώσαν» (ΠΡΑΞ. 9, 40-41). Η ανάσταση αυτή, όπως μας πληροφορούν οι Πράξεις των Αποστόλων, έγινε αιτία, πέρα από τη χαρά των Χριστιανών, να πιστέψουν στον Κύριο και πολλοί μη Χριστιανοί.

Συγκινητική ήταν η αγάπη των κατοίκων της Ιόππης προς την Ταβιθά, με την οποία αναγνώριζαν το σπουδαίο κοινωνικό της έργο. Για εκείνη την εποχή που πρωτοεμφανίσθηκε ο Χριστιανισμός, η επιτέλεση έργων κοινωνικής προσφοράς, συγκινούσε ιδιαίτερα τους ανθρώπους που έβλεπαν πρώτη φορά στη ζωή τους έργα αγάπης. Η αρχαία Εκκλησία δεν περιορίσθηκε μόνο στην ατομική άσκηση έργων αγάπης, αλλά δημιούργησε και μια υπέροχη οργάνωση κοινωνικής προνοίας. Αν σήμερα το Κράτος μιλάει για κοινωνική πρόνοια, αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αρχαία Εκκλησία, της οποίας ήταν η ιδέα. Η κοινωνική πρόνοια της Εκκλησίας συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Η Εκκλησία με την οικονομία των πόρων, με τη σωστή διαχείριση των οικονομικών της, με την σωφροσύνη και κυρίως με την δικαιοσύνη ανακουφίζει σε όλες τις εποχές τους ενδεείς και τους πάσχοντες.

Η ανακούφιση του πονεμένου αδελφού μας είναι πολύ σημαντική. Μόνο μέσα από τις πράξεις αγάπης αποδεικνύεται αν βιώνουμε αληθινά το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Πολλές φορές μένουμε στα λόγια και δεν κάνουμε καμία απολύτως πράξη. Και έπειτα έχουμε και την ψευδαίσθηση, ότι είμαστε καλοί Χριστιανοί. Η ζωή της Ταβιθά ήταν αφιερωμένη στον πόνο του κάθε ανθρώπου. Βοηθούσε συνεχώς τον πάσχοντα συνάνθρωπο και αδιαφορούσε για τον εαυτό της. Η συμπαράσταση προς τον συνάνθρωπο δεν γίνεται μόνο με την οικονομική βοήθεια. Μπορεί να γίνει με ένα λόγο συμπαράστασης, με μια κουβέντα ανθρώπινη, με το να ακούσουμε τον πόνο και τα προβλήματα του συνανθρώπου μας. Δυστυχώς σήμερα μιλάμε πολύ για τον εαυτό μας, για τα παιδιά μας, για τα αγαπημένα μας πρόσωπα και δεν ακούμε τον διπλανό μας.

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης έλεγε τα εξής: «Είμαστε παιδιά του Θεού και είναι καθήκον μας να κάνουμε το καλό, γιατί ο Θεός είναι όλος αγάπη. Είδες η χήρα που φιλοξένησε τον Προφήτη Ηλία; Ειδωλολάτρις ήταν, αλλά τι αγάπη είχε μέσα της! Όταν ο Προφήτης πήγε και της ζήτησε ψωμί, του είπε: “Έχουμε λίγο λάδι και αλεύριˑ αυτά θα φάω με τα παιδιά μου και μετά θα πεθάνουμε”. Δεν του είπε: “Δεν έχουμε να σου δώσουμε”. Και όταν ο Προφήτης, για να δοκιμάση την προαίρεσή της, της είπε να φτιάξη ψωμί πρώτα για εκείνον και μετά για τα παιδιά της, η καημένη αμέσως του έφτιαξε. Αν δεν είχε μέσα της αγάπη, θα έβαζε λογισμούς. “Δεν φθάνει που του λέω ότι έχουμε λίγο, θα έλεγε, ζητάει να φτιάξω πρώτα για εκείνον!”. Φάνηκε η προαίρεσή της, για να έχουμε εμείς παραδείγματα. Αλλά εμείς διαβάζουμε Αγία Γραφή, διαβάζουμε τόσα και τόσα, και τι κάνουμε;» (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε΄ Πάθη και αρετές, σελίδα 221).

Αγαπητοί μου φίλοι, το παράδειγμα της Ταβιθά δεν θα πρέπει να μας αφήσει ασυγκίνητους. Είναι χρήσιμο μέσα από τα παραδείγματα αγίων ή και απλών ανθρώπων να προβληματιζόμαστε, προκειμένου έτσι να γινόμαστε καλύτεροι. Καλές είναι οι θεωρίες, αλλά δεν αρκούν. Χρειάζονται και πράξεις. Το Ευαγγέλιο του Χριστού πρέπει να εφαρμοσθεί στην καθημερινή μας ζωή, για να είμαστε αληθινοί Χριστιανοί. Διαφορετικά ολισθαίνουμε προς την παραποίηση του Ευαγγελικού μηνύματος, σκανδαλίζοντας έτσι και τους αδελφούς μας που βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία. Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη αρετή και χωρίς αυτή δεν μπορούμε να εισέλθουμε στην Βασιλεία των Ουρανών. Ότι και πνευματικό να κάνουμε δεν ωφελούμαστε, αν μισούμε τον συνάνθρωπό μας. Γι’ αυτό ας αλλάξουμε από σήμερα την πορεία μας και ας γίνουμε πιο φιλάνθρωποι. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.