« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ »

Η Αγία μας Εκκλησία τιμά σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, την μνήμη των αγίων 318 Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, κατά την  οποία καταδικάσθηκε η αίρεση του Αρειανισμού και διακηρύχθηκε το Ορθόδοξο δόγμα ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα. Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, προς τιμήν των Αγίων Πατέρων, είναι απόσπασμα από την ομιλία του Αποστόλου Παύλου προς τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου. Μεταξύ των άλλων ο άγιος Απόστολος τους υπενθυμίζει το λόγο του Κυρίου που δεν σώζεται στα ιερά Ευαγγέλια: «Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (ΠΡΑΞ. 20, 35). Με το λόγο Του αυτό ο Κύριος μας διδάσκει ότι υπάρχει κάτι πολύ ανώτερο από το νόμιμο κέρδος: η προσφορά. Ας δούμε λοιπόν γιατί καθιστά τον πιστό περισσότερο ευτυχή το να δίνει παρά να παίρνει.

Αυτός που δίνει δεν είναι προσκολλημένος στα υλικά αγαθά. Είναι ελεύθερος από την πλεονεξία και τη φιλαργυρία. Εξαιτίας του πάθους της πλεονεξίας γίνονται καθημερινά φιλονικίες, ταραχές και δίκες. Μεταξύ αδελφών δημιουργείται μίσος για τη διανομή της πατρικής περιουσίας. Από την πλεονεξία γίνονται απάτες, κλοπές, ληστείες, δολοφονίες και πόλεμοι. Πόσοι ποταμοί ανθρωπίνου αίματος έχουν χυθεί στον βωμό του Μαμωνά! Γι’ αυτό ο ίδιος Απόστολος στις επιστολές του χαρακτηρίζει την πλεονεξία και τη φιλαργυρία ειδωλολατρία και ρίζα όλων των κακών. «Ρίζα γαρ πάντων των κακών εστιν η φιλαργυρία» (Α΄ ΚΟΡ. 6, 10). Ο άνθρωπος λοιπόν που έχει μάθει να δίνει, δεν στενάζει κάτω από την απάνθρωπη τυραννία αυτού του πάθους, που συνεχώς κεντρίζει τα θύματά του να κερδίζουν όλο και περισσότερα οδηγώντας τα στην αιώνια απώλεια.

Όποιος δίνει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ζει μία αληθινά ανθρώπινη και ανώτερη ζωή. Αναπνέει το οξυγόνο της αγάπης, ζει τη χαρά της προσφοράς. Συμπονά τους άλλους και τους προσφέρει τη βοήθειά του όσο μπορεί. Ελεημοσύνη σημαίνει το να προσφέρουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να χαιρόμαστε και να θεωρούμε ότι μάλλον παίρνουμε παρά δίνουμε. Αυτός που δίνει μαζεύει πνευματικούς θησαυρούς στον Ουρανό. Όποιος δίνει λοιπόν, έχει βγει από την ασφυκτική φυλακή της φιλαυτίας του. Έχει ανακαλύψει τον πλησίον του και απολαμβάνει την ομορφιά της κοινωνίας της αγάπης. Όλα αυτά γεμίζουν τη ζωή του και του δίνουν χαρά άφθαρτη και αληθινή. Αντίθετα ο φίλαυτος αγωνιά για το πως να αναπαύσει τον εαυτό του και τίποτα άλλο. Η φιλαυτία είναι, κατά τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, «το να κάνης τα χατίρια του παλαιού σου ανθρώπου, να αγαπάς δηλαδή τον παλαιό σου άνθρωπο. Και η γαστριμαργία και ο εγωισμός και το πείσμα και η ζήλεια πρακτορείο τους έχουν την φιλαυτία» (Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄, σελίδα 39).

Ο άνθρωπος της προσφοράς είναι άνθρωπος αγάπης και εξομοιώνεται με τον Θεό. Διότι «ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄ ΙΩΑΝ. 4, 8). Έλεγε ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Είμαστε παιδιά του Θεού και είναι καθήκον μας να κάνουμε το καλό, γιατί ο Θεός είναι όλος αγάπη» (Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄, σελίδα 221). Και τίποτα άλλο δεν μας εξομοιώνει περισσότερο με τον Θεό όσο η αγάπη. Ο Ίδιος ο Κύριος είπε: «Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (ΛΟΥΚΑ 6, 36). Αυτός που δίνει στο όνομα του Χριστού, έχει μοιάσει στον Θεό, έχει βρει τον Θεό, είναι παιδί Του αγαπημένο. Έχει εμπιστευθεί τη ζωή του στα χέρια του Θεού και απολαμβάνει την ιδιαίτερη προστασία Του και τις ευλογίες Του. Ο Θεός χαίρεται όταν βλέπει ανθρώπους της θυσίας και της προσφοράς. Αντίθετα θλίβεται όταν βλέπει ανθρώπους φίλαυτους και μίζερους, που κοιτάζουν μόνο το συμφέρον τους.

Ο λόγος αυτός του Κυρίου, που ακούσαμε στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αποτυπώνει το φρόνημα της αυταπάρνησης με χαρά· το να παραιτείται δηλαδή κανείς από τη διεκδίκηση των αγαθών της εφήμερης πραγματικότητας και να προσφέρει τον εαυτό του στην υπηρεσία του Χριστού, στην υπηρεσία των αδελφών, να διεκδικεί θέση στην Βασιλεία της αγάπης του Θεού. Αυτή είναι η έμπρακτη αγάπη, αυτό είναι το πιο δυνατό κήρυγμα: να δουν οι εκτός Εκκλησίας στους Χριστιανούς την ειλικρινή αγάπη, που χαρίζει το Άγιον Πνεύμα στις ψυχές που αγωνίζονται να ευαρεστήσουν στον Κύριο. Αυτό είναι το όντως καινούργιο και χαρμόσυνο μήνυμα που έχει να αναγγείλει η Εκκλησία στον κόσμο της διαφθοράς και της ιδιοτέλειας. Και αυτό πρέπει να προσευχόμαστε προς τον Κύριο, να μας αξιώσει να το ζήσουμε και να το κηρύττουμε με τη ζωή μας.

Αγαπητοί μου φίλοι, «μια μοναχή ρώτησε τον όσιο Ζωσιμά της Σιβηρίας:

- Τι να κάνω, γέροντα; Είμαι δυστυχισμένη γιατί δεν έχω στην καρδιά μου αγάπη για την αδελφή μου.

Κι εκείνος αποκρίθηκε:

- Δεν έχεις αγάπη; Κάνε τουλάχιστον εξωτερικά έργα αγάπης. Έμαθες ότι η αδελφή σου χρειάζεται κάτι; Πρόσφερέ της το. Διαφωνήσατε σ’ ένα ζήτημα; Υποχώρησε. Σε μάλωσε; Καταδίκασε τον εαυτό σου και ζήτησέ της συγγνώμη. Μα πάνω απ’ όλα να προσεύχεσαι αδιάλειπτα γι’ αυτήν, λέγοντας: “Σώσε την Κύριε, και με τις άγιες προσευχές της ελέησε κι εμένα!” Τότε οπωσδήποτε ο Θεός θα αλλοιώσει την καρδιά σου. Αλλά κι αν εκείνη, έπειτα απ’ όλα αυτά, δεν ειρηνεύσει μαζί σου, εσύ πάντως θα έχεις τη συνείδησή σου αναπαυμένη». (Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους Αγίων της Ρωσίας, σελίδα 18).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.