« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ »

Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει τον Απόστολο Παύλο να βρίσκεται στους Φιλίππους της Μακεδονίας μαζί με τον Απόστολο Σίλα. Εκεί κάποια στιγμή ο Παύλος έβγαλε δαιμόνιο από μία νεαρή δούλη, το οποίο με τις μαντείες του παρείχε πολλά κέρδη στους κυρίους της. Αυτοί, όταν είδαν ότι έχασαν την πηγή του κέρδους τους, για να εκδικηθούν τους αγίους Αποστόλους, τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στον δικαστή με άδικες κατηγορίες. Τελικά οι άνθρωποι του Θεού τιμωρήθηκαν και φυλακίσθηκαν. Παρόλα αυτά τη νύκτα μέσα στη φυλακή ανέπεμπαν προσευχές και ύμνους στον Θεό. «Κατά δε το μεσονύκτιον Παύλος και Σίλας προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν» (ΠΡΑΞ. 16, 25). Ας δούμε λοιπόν τι δείχνει η δοξολογία των αγίων Αποστόλων υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες και πως μπορεί αυτό να ωφελήσει κι εμάς.

Ο Απόστολος Παύλος έκανε θαύμα, έβγαλε δαιμόνιο. Και αντιμετώπισε μαζί με τον συνεργάτη του την εκδικητική μανία των κυρίων αυτής της δούλης. Τους συνέλαβαν άδικα και τους κατηγόρησαν ψευδώς. Χωρίς να τους δώσουν δυνατότητα απολογίας, τους ράβδισαν δημοσίως. Κατόπιν τους έριξαν μέσα στη φυλακή σαν να ήταν οι πιο επικίνδυνοι κακούργοι. Ο δεσμοφύλακας, που ήταν υπεύθυνος γι’ αυτούς τους φυλακισμένους, για  λόγους ασφαλείας έσφιξε τα πόδια τους στην ξυλοπέδη, η οποία ήταν ένα βασανιστικό όργανο, πραγματικό μαρτύριο. Οι άγιοι Απόστολοι ήταν κατάφωρα αδικημένοι, συκοφαντημένοι, δημόσια ταπεινωμένοι, τραυματισμένοι, φυλακισμένοι, ακινητοποιημένοι. Και όμως τα μεσάνυκτα ο Παύλος και ο Σίλας υμνούσαν τον Θεό. Προσεύχονταν. Δεν ικέτευαν για την απελευθέρωση ή την υγεία τους, αλλά υμνούσαν τον Θεό.

Οι άγιοι Απόστολοι υμνούσαν τον Θεό με ενθουσιασμό. «Επηκροώντο δε αυτών οι δέσμιοι» (ΠΡΑΞ. 16, 25). Οι άλλοι φυλακισμένοι τους άκουγαν έκπληκτοι. Αναρωτιούνταν μεταξύ τους, τι άνθρωποι είναι αυτοί, οι οποίοι μετά από τόση κακοπάθεια έχουν τη διάθεση να δοξάζουν τον Θεό τους! Και όμως αντιμετώπιζαν τη δύσκολη αυτή κατάσταση κατ’ αυτόν τον τρόπο, γιατί ήταν άνθρωποι του Θεού. Ήταν άνθρωποι Χριστοφόροι, αναστημένοι, ελεύθεροι! Η φυλακή δεν μπορούσε να τους περιορίσει, ούτε το βασανιστικό ξύλο. Και αν τα σώματά τους ήταν πληγωμένα και καθηλωμένα, οι ψυχές τους ήταν ελεύθερες, υφώνονταν με πόθο στον Κύριό τους· τον Κύριο τον Οποίο τόσο πολύ αγαπούσαν, ώστε να μην αισθάνονται καθόλου τους πόνους και τις αδικίες. Τίποτα δεν μπόρεσε να τους εμποδίσει από την επικοινωνία τους με τον Κύριό τους, τη μόνη χαρά και απόλαυση.

Οι άγιοι Απόστολοι ζούσαν έντονα τον Χριστό. Πίστευαν σε Αυτόν με πίστη δυνατή. Τον αγαπούσαν με όλη τους την ύπαρξη. Ήταν αληθινά Χριστιανοί! Οι ελεύθεροι φυλακισμένοι, λοιπόν, Απόστολοι, με τη μεσονύκτια ολοκάρδια δοξολογία τους από τη φυλακή των Φιλίππων, εκπέμπουν μήνυμα στους Χριστιανούς όλων των εποχών. Μας καλούν να ζούμε μέσα σε κλίμα δοξολογίας του Κυρίου μας. Να εντρυφούμε στο ασύγκριτο κάλλος του Θεού και να μελετάμε τις αναρίθμητες ευεργεσίες Του. Να πάλλεται η καρδιά μας από συγκίνηση, από ευγνωμοσύνη και να δοξολογούμε συνεχώς το άγιο όνομα του Θεού. Δεν μας εμποδίζουν οι διάφορες περιστάσεις της ζωής για να δοξολογούμε τον Θεό. Καταργούν όλες τις προφάσεις μας οι φυλακισμένοι Απόστολοι των Φιλίππων. Η ραθυμία μας μόνο μας εμποδίζει από τη δοξολογία του Θεού, η μεμψιμοιρία και η προσήλωση στα γήϊνα.

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στον κόσμο από το να δοξάζει ο άνθρωπος τον Θεό. Όμως όχι! Υπάρχει κάτι ακόμη πιο υπέροχο. Και αυτό είναι το να δοξάζει κάποιος τον Θεό όταν βρίσκεται μέσα στο καμίνι των θλίψεων και των δοκιμασιών. Τότε ένα «δόξα σοι, ο Θεός» που θα βγει μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας, αξίζει περισσότερο από πολλές ολονύκτιες αγρυπνίες και από πλήθος μετάνοιες. Και στα αυτιά του Θεού αυτή η δοξολογία αντηχεί τόσο εναρμόνια, που ξεπερνά τους δοξολογικούς ύμνους των αναρίθμητων αγγέλων Του. Έλεγε ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένη αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του…Γι’ αυτό να προσευχώμαστε να μας δίνη ο Καλός Θεός υπομονή, ώστε να τα υπομένουμε όλα αγόγγυστα και με δοξολογία» (Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄, σελίδα 287).

Αγαπητοί μου φίλοι, πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να δοξάζουμε τον Θεό μέσα στον πόνο μας. Είναι μεν δύσκολο, αλλά μεγαλειώδες! Ο διάβολος σκάει όταν εμείς δοξάζουμε τον Θεό στις δύσκολες στιγμές των θλίψεων και των δοκιμασιών μας. Η φλογερή δοξαστική προσευχή των αγίων Αποστόλων Παύλου και Σίλα, μέσα από τη σκοτεινή και φοβερή φυλακή των Φιλίππων, κηρύττει στους αιώνες ότι η ζωή μαζί με τον Χριστό είναι υπέροχη. Φωτίζει εμάς τους πιστούς να καταλάβουμε ότι είμαστε πάρα πολύ ευεργετημένοι επειδή ο Κύριος μας γνώρισε την αληθινή πίστη και μας κάλεσε κοντά Του. Ας μην πνιγόμαστε λοιπόν στις μικρότητες της πρόσκαιρης καθημερινότητάς μας. Ας χαρούμε δοξολογητικά την παρουσία του Θεού στη ζωή μας, τη μεγάλη τιμή να μας καλεί ο Ίδιος ο Θεός στο Μέγα Δείπνο της Βασιλείας Του, όπου κυριαρχεί η αιώνια μακαριότητα, και όπου θα Τον δοξάζουμε αιωνίως. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.