Έχομε
σήμερον γονείς με δαιμονόπληκτα παιδιά. Γιατί; Πως τους τα έδωσε ο Θεός και πως
τα κατήντησαν; Όταν ήσαν μικρά φιλούσαν το χέρι του ιερέως και τώρα δένουν
«κόμπο» μόλις ιδούν ιερέα. Όταν τους τα έδωσε ο Θεός φιλούσαν τας αγίας εικόνας
και τώρα τις μουτζώνουν. Πως έγινε αυτή η αλλαγή; Που εξεπαιδεύθησαν και ποίος
πταίει; Και εάν εξ αιτίας μας, κατά κάποιον τρόπον, κατήντησαν εις αυτό το
χάλι, τι κάμνουν οι γονείς; Πολλοί γονείς ξενυκτούν εις τα προσκεφάλια των
μικρών, αγωνίζονται, υποφέρουν, χρεώνονται, κοπιάζουν. Γιατί; Για να τα
μορφώσουν και να δώσουν «όπλα» εις αυτά δια να ζήσουν και όχι δια να αποθάνουν.
Αυτοί οι γονείς όμως είναι οι χειρότεροι παιδοκτόνοι. Η ευθύνη των γονέων
έναντι των παιδιών δεν ξεκινά από το πως θα ζήση καλά, πως θα μορφωθή, αλλά από
το πως θα ζήση για να επιστρέψη κοντά σ’ Εκείνον που το έδωσε κι’ εσταυρώθη δι’
αυτό.
Όταν
κατέβη ο Πατριάρχης Ιακώβ εις την Αίγυπτον, ευρέθη εμπρός εις την οικογένειαν
του Ιωσήφ που απετελείτο από την γυναίκα του και τα δύο του παιδιά τον Εφραίμ
και τον Μανασσή και ο Ιωσήφ παρουσιάζοντάς τα είπε: «Ιδού εγώ και τα παιδία α
μοι έδωκε ο Θεός». Μπορεί αυτό να το πη ο σημερινός γονεύς; Ο οποίος έδωσε
πολλά «όπλα» εις το παιδί για να ζήση αλλά δεν το προετοίμασε να αντιμετωπίση
θάνατον; Διότι ο άνθρωπος δεν εγεννήθη για να ζήση αλλά να αποθάνη και
αποθνήσκει για να ζήση».
«Εσπερινά Κηρύγματα-Δ΄
Νηστειών», εκδόσεις «Ο Άγιος Νικόδημος», σελίδες 244-245.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου