« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ »

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας μεταφέρει στην Σαμάρεια της Παλαιστίνης και συγκεκριμένα στο φρέαρ του Ιακώβ. Η Σαμαρείτιδα ήλθε από το σπίτι της, προκειμένου να αντλήσει νερό από το πηγάδι και εκεί συνάντησε τον Χριστό με τον Οποίο συνομίλησε. Φανερώθηκε μπροστά στον Χριστό ολόκληρη η ζωή της. Όμως ο Χριστός δεν την εκθέτει και δεν την προσβάλει. Δεν αναφέρεται καθόλου στην αμαρτωλή ζωή της. Η αγάπη δεν επιτρέπει τέτοιες καταστάσεις. Ο Χριστός την βλέπει πως είναι διψασμένη στο σώμα, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται πως και η ψυχή της διψά για τον Θεό. Βρίσκεται στον άδη των παθών της αμαρτίας. Είχε ανάγκη, όχι μόνο από τη δροσιά του πηγαδιού, αλλά και από το «ζων ύδωρ» (ΙΩΑΝ. 4, 10) του Αγίου Πνεύματος, για να δώσει ζωοποιό κίνηση στη νεκρωμένη και άγονη ψυχή της.

Την πλανούσε ο διάβολος να νομίζει, πως θα γεμίσει την ψυχή της και θα βρει πλήρωμα ζωής στις πρόσκαιρες σαρκικές απολαύσεις και ηδονές. Εσωτερικά δεν ήταν αναπαυμένη, γιατί την ανάπαυση τη δωρίζει μόνο ο Θεός. Δοκίμασε όλα τα αισθητά και τα γήϊνα, που δίνουν τρυφή στα σάρκα. Γνώρισε πέντε άνδρες, τους οποίους τους άφησε. Ζούσε με τον έκτο κατά σειρά άνδρα, χωρίς να βρει το πλήρωμα της ζωής, γιατί της  έλειπε το πνευματικό και ουράνιο. Και ενώ βρίσκεται σε αυτή την τραγική κατάσταση συναντιέται με τον Χριστό, τον μοναδικό Νυμφίο, ο Οποίος θα την καλέσει σε γάμο άφθαρτο και αμίαντο, σε αγαπητική σχέση και κοινωνία μαζί Του, που είναι πηγή αιώνιας ζωής και παντός αγαθού. Στη συζήτηση που είχε ο Χριστός με την Σαμαρείτιδα, φανερώνεται ότι η Σαμαρείτιδα είχε και άλλες αναζητήσεις. Ζήτησε από τον Χριστό το «ύδωρ το ζων» (ΙΩΑΝ. 4, 10).

Όταν η Σαμαρείτιδα κατάλαβε ότι απέναντί της δεν είχε έναν απλό άνθρωπο, αλλά ίσως κάποιον Προφήτη, ζήτησε να πληροφορηθεί για τη λατρεία του Θεού και ποιος είναι ο αληθινός τόπος της λατρείας του Θεού. Ασφαλώς η Σαμαρείτιδα δεν μπορούσε να κατανοήσει, πως η ακόλαστη ζωή της την απέκλειε από τη λατρεία του Θεού. Νόμιζε πως μπορούν και τα δύο να συνυπάρχουν, φθάνει να μάθει τον τόπο λατρείας. Αν είναι το όρος Γαριζείν ή ο Ναός του Σολομώντος. Τη λατρεία που αναζητά η Σαμαρείτιδα είναι επιφανειακή. Όμως έστω και έτσι, ξεκινά κάτι καινούργιο μέσα της. Ο Χριστός δεν της απαντά για τον τόπο λατρείας, γιατί με αυτή τη λατρεία δεν ευαρεστείται ο Θεός, αφού δεν σώζει τον άνθρωπο. Θα την οδηγήσει να αντιληφθεί, πως ο άνθρωπος είναι ο αληθινός «τόπος» λατρείας, στον οποίο ευαρεστείται ο Θεός και σε αυτό πρέπει να στοχεύει. Αν η λατρεία δεν ελευθερώνει τον άνθρωπο από τη δουλεία των παθών, δεν είναι αρεστή στον Θεό.

Ο Χριστός θα βοηθήσει την Σαμαρείτιδα να υπερβεί τον τύπο και να δεχθεί την ουσία. Να αφήσει την προσκόλληση στα επίγεια, που μοιάζουν με το νερό του πηγαδιού, που το πίνει και πάλι διψά και να δεχθεί τα ουράνια, την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που είναι ύδωρ ζωής και αφθαρσίας. Με την αναφορά Του αυτή ο Κύριος θα την οδηγήσει σε μετάνοια και θα την προσανατολίσει στον Θεό και το θέλημά Του. Την οδηγεί σε μια πιο πνευματική λατρεία. Της αποκαλύπτει: «Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν» (ΙΩΑΝ. 4, 24). Δηλαδή, «Ο Θεός είναι πνεύμα. Και αυτοί που Τον λατρεύουν πρέπει να Τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος, που φανερώνει την αλήθεια» (ΙΩΑΝ. 4, 24). Η αληθινή λατρεία του Θεού δεν περιορίζεται σε λόγια, σε τόπους και σε νομικές διατάξεις. Ο Χριστός με τη θυσία Του ξεπέρασε τη λατρεία του Νόμου.

Η Σαμαρείτιδα μετά από αυτή τη συνάντηση με τον Χριστό μετανόησε και άλλαξε τρόπο ζωής. Προτίμησε δηλαδή τη ζωή του Χριστού από τη ζωή των παθών και των ηδονών. Η ψυχή της γέμισε πλέον με Χριστό. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο «τόπος» της αληθινής λατρείας. Το Άγιο Πνεύμα επίσης είναι και ο «τόπος» των Αγίων, γιατί Το έχουν στην ψυχή τους. Όπως δε το Πνεύμα είναι ο «τόπος» των Αγίων, έτσι και οι Άγιοι είναι «τόπος» του Αγίου Πνεύματος, γιατί προσφέρουν τους εαυτούς τους καθαρούς για να κατοικήσει το Άγιο Πνεύμα και γίνονται ναός Του. Έτσι έγινε και η Σαμαρείτιδα: Ισαπόστολος, Αγία και Μάρτυρας του Χριστού. Λάτρευε τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» (ΙΩΑΝ. 4, 23), γιατί έγινε κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος. Ο διάλογος με τον Χριστό της άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή. Άνοιξε μπροστά της ο δρόμος, που οδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Χριστός αποκαλύπτει για πρώτη φορά απερίφραστα την Θεότητά Του, και μάλιστα όχι σε κάποιον Ιουδαίο, αλλά στην Σαμαρείτιδα, σε μια αλλοεθνή. Και αυτό έγινε επειδή ο Θεός δεν  είναι πρωσοπολήπτης, δεν εξετάζει δηλαδή την καταγωγή ή το φύλλο ή την κοινωνική κατάσταση του ανθρώπου, αλλά αποκαλύπτεται σε εκείνους που είναι έτοιμοι να Τον δεχθούν στη ζωή τους. Ο Θεός αποκαλύπτεται σε όσους Τον επιζητούν με ταπείνωση, με πνεύμα συντετριμμένο, με καρδιά άδολη που αναγνωρίζει την πνευματική της αδυναμία. Η εποχή μας, όπως και κάθε εποχή, ζητά και θα ζητά πάντα να ξεδιψάσει και να ξεκουρασθεί πνευματικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να ξεδιψάσουν στα θολά νερά της αμαρτίας και των διαφόρων παθών. Ευρισκόμενοι μέσα στη χαρμόσυνη περίοδο της Ανάστασης του Κυρίου μας, ας μην λησμονούμε ότι η αληθινή χαρά, η μόνη που μπορεί να ξεδιψάσει την ύπαρξή μας, είναι μόνο ο Χριστός. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.