« ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ »

Κατά τη σημερινή Κυριακή πριν από τα Χριστούγεννα, αγαπητοί μου φίλοι, αναγνώσθηκε η Ευαγγελική περικοπή για το γενεαλογικό δένδρο του Κυρίου. Με αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία μας θέλει να διακηρύξει και να υπογραμμίσει την Ενανθρώπηση του Χριστού, ότι πραγματικά έγινε άνθρωπος και ότι δεν ήταν φανταστικό γεγονός. Η αναφορά συνεπώς στο γενεαλογικό δένδρο του Χριστού μας, επισημαίνει την ιστορικότητα του προσώπου Του, επισημαίνει την ανθρώπινη φύση Του, επισημαίνει την Ενανθρώπησή Του. Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα λέει ότι ο Χριστός μας γεννήθηκε από την Παναγία την Παρθένο εκ Πνεύματος Αγίου. Η Παναγία γέννησε τον Χριστό, προκειμένου ο κάθε άνθρωπος να είναι δυνατόν να γευθεί αυτό το Μυστήριο του τοκετού στην καρδιά του. Ο άνθρωπος καλείται, όπως και η Παναγία να γίνει Θεοτόκος.

Η συμμετοχή μας στην εορτή των Χριστουγέννων είναι κάτι παραπάνω από ένας θρησκευτικός ρομαντισμός. Είναι ένα πραγματικό γεγονός της ύπαρξής μας. Η Εκκλησία με την ετήσια εορτή των Χριστουγέννων, μας δίνει την αφορμή, έτσι ώστε όλη μας η ζωή να είναι μία προετοιμασία αυτής της υποδοχής, αυτής της εσωτερικής Γέννησης του Χριστού στην ψυχή μας. Ποιες είναι όμως οι προϋποθέσεις, προκειμένου να γεννηθεί ο Χριστός μέσα μας; Να κάνουμε αγώνα ώστε να αποβάλουμε ο,τιδήποτε ψεύτικο και ανιαρό από τη συνείδησή μας, από τον λογισμό μας, από την ελευθερία μας. Να κάνουμε αγώνα, για να απεκδυθούμε ο,τιδήποτε ξένο προς την προοπτική αυτού του τοκετού, της Γέννησης του Χριστού. Η πολυπραγμοσύνη μας είναι αποτέλεσμα μιας ψυχικής νόσου, που έρχεται να καλύψει μία πνευματική αναπηρία, το ότι λείπει, δηλαδή, ο ουσιαστικός στόχος στη ζωή μας.

Η απουσία του βασικού λόγου της ύπαρξής μας, της προοπτικής της Γέννησης του Χριστού μέσα μας, είναι που διασπά και κατακερματίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου. Έτσι βγαίνει μετά η ψυχική νόσος της πολυπραγμοσύνης, του άγχους, της ανασφάλειας ή της καθημερινής διαπάλης, προκειμένου να πετύχουμε μικρούς στόχους, οι οποίοι όμως δεν έχουν προοπτική αιωνιότητας. Αγώνας μας διηνεκής πρέπει να γίνει η ανόθευτη διαφύλαξη μέσα στην καρδιά μας της προσδοκίας της Γέννησης του Χριστού. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση. Και μπορεί να το κάνει αυτό ο καθένας μας σύμφωνα με τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα ή την κλήση την οποία έχουμε από τον Θεό. Δεν εμποδίζει ο γάμος, δεν εμποδίζει η εργασία, δεν εμποδίζουν τα προβλήματα, δεν εμποδίζουν οι χαρές. Αρκεί εμείς να μην χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

Πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε όμως ότι βαδίζουμε προς αυτόν τον στόχο; Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις, που δηλώνουν την κατάστασή μας. Πρέπει να δούμε κάποια δεδομένα, αν είμαστε στο Σώμα του Χριστού και αν όντως φέρουμε αληθινά το όνομά Του. Ερευνώντας τον εαυτό μας διαπιστώνουμε πως ένα πράγμα είναι βασικό, που μαρτυρεί αν όντως είμαστε στον δρόμο του Χριστού ή όχι. Πως αντιδρούμε όταν μας αδικήσουν. Πως ανεχόμαστε μία προσβολή ή μία απόρριψη, η οποία μάλιστα είναι και άδικη. Η αντίδρασή μας σε μία τέτοια αδικία μαρτυρεί την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής. Όταν λέμε πνευματική ζωή, εννοούμε πόσο κυριαρχεί μέσα μας ο πόθος του Χριστού, έτσι ώστε να υπερκαλύπτει τις μικροαδικίες οι οποίες μας συμβαίνουν. Όταν ενοχλούμαστε με τις αδικίες φανερώνεται ότι κέντρο της ζωής μας είναι ο εαυτός μας.

Άνθρωποι είμαστε και θα αδικήσουμε και θα αδικηθούμε. Όμως η εσωτερική μας θέση και στάση έναντι αυτών των γεγονότων μαρτυρεί και την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής. Δεν είναι τυχαίο που η Εκκλησία μας λέει ότι, πριν να κοινωνήσουμε, βασική προϋπόθεση είναι το να συγχωρεθούμε με αυτόν που μας αδίκησε. Δεν πρέπει να μένουμε στην επιφάνεια, αλλά να προσπαθούμε να αλλάξουμε εσωτερικά. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο, αν έχουμε την επιθυμία της αιωνιότητας. Όταν δεν μας ενδιαφέρει η Βασιλεία του Θεού, τότε βρισκόμαστε σε έναν λανθασμένο δρόμο που οδηγεί σε αδιέξοδα. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα της πνευματικής ζωής. Όλη αυτή λοιπόν η ιστορία είναι η βάση της προσωπικής μας ίασης αλλά και της θεραπείας των διαπροσωπικών σχέσεων. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο.

Αγαπητοί μου φίλοι, δεν αρκεί να επιβάλλουμε στον εαυτό μας ότι πρέπει να είμαστε καλοί ή ότι ως καλοί Χριστιανοί πρέπει να τηρούμε τον ηθικό νόμο, δείχνοντας συγχώρηση σε αυτούς που μας αδικούν. Αυτό πρέπει να συνοδεύεται και από εσωτερική ανάπαυση. Σε αντίθετη περίπτωση βιώνουμε ένα ψέμα. Μήπως τελικά είμαστε μακριά από τον στόχο της προσδοκίας του Χριστού; Έρχονται τα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο στις 25 Δεκεμβρίου. Όλη η ζωή μας είναι μία πρόκληση Χριστουγέννων και μία πρόκληση προσωπικής ευθύνης στο πως θα αντιδράσουμε και που θα στρέψουμε την ελευθερία μας, για να μπορούμε να βρούμε την ανάπαυση. Η διαδικασία πάντως και η πρακτική είναι αυτή. Να ελέγχουμε τους λογισμούς μας και να δείχνουμε επιείκεια στους συνανθρώπους μας. Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.