« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ακούσαμε την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου. Στην παραβολή αυτή αναφέρεται ότι ενώ ο Κύριος κάλεσε πολλούς σε μεγάλο δείπνο, εκείνοι αρνήθηκαν την πρόταση, άλλοι γιατί είχαν τις φροντίδες των κτημάτων τους και των ζώων τους, άλλοι γιατί ήταν απασχολημένοι με τις ηδονές και άλλοι με τις μέριμνες, το γάμο δηλαδή. Αρνήθηκαν με αυτές τις προφάσεις τη μετοχή τους στο δείπνο που ετοίμασε ο Κύριος. Τότε ο Κύριος έστειλε τον δούλο και κάλεσε να έλθουν από τους δρόμους οι ανάπηροι και, εφόσον υπήρχε και άλλος χώρος, τον διέταξε να εξαναγκάσει και άλλους να προσέλθουν. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι καθημερινές μας μέριμνες μας αποσπούν από τη δυνατότητα να μετέχουμε στο δείπνο του Χριστού. Διότι το δείπνο είναι το Σώμα του Χριστού, είναι η Θεία Λειτουργία.

Στην Εκκλησία αγωνιζόμαστε όχι για να γίνουμε καλύτεροι και να ανταμειφθούμε, αλλά για να μετέχουμε στο Δείπνο. Αγωνιζόμαστε  για να αποδιώξουμε ό,τι παρεμβαίνει σε αυτή τη δυνατότητα μετοχής στο Δείπνο, στο Σώμα του Χριστού. Κάνουμε, δηλαδή, αγώνα για να διαφυλάξουμε αυτή τη σχέση, τη δωρεά αυτής της σχέσης. Διότι η σχέση με τον Χριστό, δεν είναι προσωπικό μας κατόρθωμα, είναι δωρεά του Κυρίου. Και ο αγώνας μας αυτός πρέπει να είναι, να διώξουμε ο,τιδήποτε μας εμποδίζει από αυτή τη δυνατότητα της δωρεάς, του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Η ζωή μας είναι μία πορεία με αυτή την προοπτική. Η Εκκλησία μας προετοιμάζει για την μέλλουσα προοπτική της Βασιλείας του Θεού, που είναι αυτό το μόνιμο πανηγύρι της βρώσης και της πόσης του Χριστού. Μας προετοιμάζει για την αιώνια σχέση με τον Χριστό.

Πως όμως μας προετοιμάζει η Εκκλησία; Μας προετοιμάζει με το να έχουμε ως προοπτική τον Ιησού Χριστό. Ζούμε, δηλαδή, για να είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού. Αυτός είναι ο παράδεισός μας, αυτή είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Προς αυτή την κατεύθυνση μας πηγαίνει και θέλει να μας στερεώσει η Εκκλησία. Μας στερεώνει σε αυτή την προοπτική με την Θεία Λειτουργία. Διότι η Θεία Λειτουργία είναι η πρόγευση, είναι η προοπτική, είναι η αίσθηση αυτής της δωρεάς, αυτής της αλήθειας. Όταν αρχίζουμε να ξεχνάμε, να πέφτουμε στη λήθη αυτής της πραγματικότητας, έρχεται η Θεία Λειτουργία και μας υπενθυμίζει το Σώμα του Χριστού. Και αυτό το κάνει η Θεία Λειτουργία όχι ως μία ανταμοιβή της αρετής μας αλλά ως μία σταθερή υπενθύμιση, για να μένουμε στέρεοι και προσηλωμένοι σε αυτή την προοπτική του Σώματος του Χριστού.

Η Θεία Κοινωνία ξαναζωντανεύει αυτόν τον στόχο μας, που είναι η ασταμάτητη πρόσληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Ως αμαρτία ορίζεται ό,τι μας αποσπά από αυτή την πραγματικότητα, ό,τι μας στερεί τη δυνατότητα για το Δείπνο. Συνεπώς η αμαρτία στην Εκκλησία δεν είναι ένα ηθικό γεγονός, αλλά η στέρηση αυτής της μετοχής στο Δείπνο. Ό,τι δηλαδή υπερβαίνει αυτόν τον πόθο, είναι αμαρτία. Είτε αυτό είναι τα κτήματά μας, είτε είναι οι ηδονές μας, είτε ο σύντροφός μας. Ό,τι προβάλλει ισχυρότερο από τον πόθο αυτού του Δείπνου του Χριστού είναι αμαρτία. Η αμαρτία, λοιπόν, δεν είναι η έκπτωση από ένα ηθικό γεγονός, αλλά είναι η προσβολή αυτής της σχέσης. Ο στόχος μας αυτός πρέπει να είναι. Η σχέση μας με τον Χριστό. Ο παράδεισος είναι αυτή η σχέση. Η Εκκλησία κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας μας δίνει τα εφόδια για να διατηρούμε αυτή τη σχέση, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Τι γίνεται όμως με την επίγεια ζωή μας, ίσως αναρωτηθούν κάποιοι. Η υπόλοιπή μας ζωή, η δουλειά μας, η γυναίκα μας, ο άνδρας μας, τα παιδιά μας, τα διάφορα βάσανα, οι χαρές μας, οι ασθένειές μας, η υγεία μας, όλα αυτά τι είναι; Όλα αυτά πρέπει να ενταχθούν στο Δείπνο. Η ζωή μας δεν είναι κάτι εφάμαρτο, μπορεί όμως να γίνει εφάμαρτο, αλλά μπορεί να γίνει και σωτήριο. Πότε; Όταν όλα αυτά είναι δρόμοι, παρακλάδια, δρομάκια, που οδηγούν σε αυτή την πορεία της αναζήτησης του Χριστού. Η Θεία Λειτουργία τι είναι; Είναι η φανέρωση αυτής της δυνατότητας, ότι δεν πλησιάζουμε τον Θεό με μία ψευδή αρετολογία, αλλά όλη μας η ύπαρξη χρειάζεται να συμμετέχει σε αυτό το ουράνιο πανηγύρι. Τι είναι η Θεία Λειτουργία; Το ψωμί και το κρασί, που μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Δηλαδή όλα τα επίγεια να έχουν αναφορά στον Χριστό.

Αγαπητοί μου φίλοι, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, τι τελικά είναι η πνευματική ζωή; Είναι, λοιπόν, το σπάσιμο της εμμονής στον εαυτό μας, είτε λέγεται αμαρτία είτε λέγεται αρετή, καθώς και η παραδοχή ότι η ζωή μας είναι ο Χριστός. Τα επίγεια δεν είναι αμαρτωλά από μόνα τους. Γίνονται αμαρτωλά, όταν ξεφεύγουν από τον στόχο, που είναι η αιώνια σχέση μας με τον Χριστό. Και η σχέση αυτή μεγαλώνει μέσα από το Δείπνο του Χριστού, που προσφέρεται από τον Ίδιο μέσα στην Θεία Λειτουργία. Μέσα από το Δείπνο αυτό τρεφόμαστε και ποτιζόμαστε από την Αγάπη του Θεού. Μέσα από το Δείπνο αυτό κοινωνάμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, κοινωνάμε τον Ίδιο τον Χριστό. Μέσα από αυτή τη σχέση μας με τον Χριστό, οδηγούμαστε με ασφάλεια στην Ουράνια Βασιλεία Του. Μέσα από αυτή τη σχέση νικάμε το μεγάλο πρόβλημα της ανθρωπότητας, τον θάνατο.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.