« ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει την θεραπεία του παιδιού με το δαιμονικό πνεύμα από τον Κύριό μας. Μόλις κατέβηκε ο Κύριος από το όρος της Μεταμόρφωσης, αντίκρισε μέσα στον όχλο έναν δυστυχισμένο πατέρα, που έπεσε γονατιστός στα πόδια Του και Του είπε: «Κύριε, σπλαχνίσου τον γιο μου, γιατί είναι επιληπτικός και υποφέρειˑ πολλές φορές μάλιστα πέφτει στη φωτιά και στο νερό. Τον έφερα στους μαθητές Σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν» (ΜΑΤΘ. 17, 15-16). Και ο Κύριος με παράπονο λέει: «Γενεά άπιστη και διεφθαρμένη, ως πότε θα είμαι μαζί σας; Ως πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε τόν μου εδώ» (ΜΑΤΘ. 17, 17). Σε ποιον όμως αναφέρεται η επιτίμηση αυτή του Κυρίου; Στον πατέρα του δαιμονισμένου, στους μαθητές ή στα πλήθη; Για ποιους μιλά έτσι ο Χριστός;

Την αφορμή για να πει τα λόγια αυτά ο Κύριος την έδωσε ο πατέρας του δαιμονισμένου. Αγωνιούσε για το παιδί του και βλέποντας τους μαθητές να μην μπορούν να το θεραπεύσουν, αμφέβαλλε για τη δυνατότητα του θαύματος. Όμως κατ’ ιδίαν επιτιμά και τους μαθητές Του. Εδώ όμως προκύπτει ένα ερώτημα. Αν η απιστία του πατέρα ήταν η αιτία της αδυναμίας των μαθητών να εκβάλουν το δαιμόνιο, τότε γιατί ο Κύριος επικρίνει και τους μαθητές Του; Διότι ο Κύριος ήθελε να δείξει στους μαθητές Του, ότι μπορούσαν με την δύναμή Του να θεραπεύσουν τον δαιμονισμένο και χωρίς να πιστεύει ο πατέρας. Ολιγοπιστεί λοιπόν ο πατέρας, ολιγοπιστούν και οι μαθητές. Ολιγοπιστεί όμως και ο κόσμος που βρισκόταν εκεί. Διότι ο Κύριος επιτιμά και τον κόσμο που ήταν εκεί. Τον αποκαλεί «γενεά άπιστη και διεφθαρμένη» (ΜΑΤΘ. 17, 17). Φαίνεται λοιπόν ότι και τα πλήθη του λαού έδειξαν απιστία.

Όμως ο Κύριος ελέγχοντας για απιστία όλους αυτούς που βρίσκονταν μπροστά σε αυτό το γεγονός, ουσιαστικά ελέγχει ακόμη περισσότερο εμάς. Είναι σαν να λέει και στη δική μας γενιά: «Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη. Πόσο περισσότερο σκληρόκαρδη και άπιστη είσαι!» Διότι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί έχουμε πολύ μεγαλύτερη ευθύνη και ενοχή από αυτήν που είχαν τα πλήθη της Γαλιλαίας. Εφόσον εμείς έχουμε δεχθεί την Χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, έχουμε πίσω μας μία ιστορία εκπληκτικών θαυμάτων του Θεού στη ζωή μας, την Εκκλησία μας, αλλά και την πορεία της ανθρωπότητας. Έχουμε αμέτρητα νέφη Μαρτύρων και Αγίων. Πόσο περισσότερο λοιπόν αδικαιολόγητοι είμαστε εμείς σήμερα που σε ώρες πειρασμού ή δοκιμασίας αμφιβάλλουμε! Χάνουμε την πίστη μας. Και συμπεριφερόμαστε σαν άπιστοι και όχι σαν πιστοί Χριστιανοί.

Ο Κύριος, αφού επιτίμησε το δαιμόνιο, θεράπευσε αμέσως το δαιμονισμένο παιδί. Οι μαθητές εκστατικοί πλησίασαν ιδιαιτέρως τον Ιησού, τον διδάσκαλό τους και Τον ρώτησαν με απορία: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;» (ΜΑΤΘ. 17, 19). Και ο Κύριος τους είπε: «Εξαιτίας της απιστίας σας» (ΜΑΤΘ. 17, 20). «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σε αυτό το βουνό “πήγαινε από εδώ εκεί”, και θα πηγαίνειˑ και τίποτα δεν θα είναι αδύνατο για εσάς» (ΜΑΤΘ. 17, 20). Ακούγοντας όμως τα λόγια αυτά κάποιοι Χριστιανοί ίσως αναρωτηθούν: «Μα καλά, εφόσον οι Άγιοι Απόστολοι δεν μετακίνησαν κανένα βουνό, δεν έκαναν ποτέ ένα τέτοιο θαύμα τόσο δυσκατόρθωτο, άρα δεν είχαν τέτοια πίστη “σαν τον κόκκο του σιναπιού;” (ΜΑΤΘ. 17, 20). Και αν οι Απόστολοι δεν είχαν τέτοια πίστη, πως ο Κύριος ζητά να την έχουμε εμείς οι υπόλοιποι Χριστιανοί;»

Οι ιεροί ερμηνευτές εξηγούν ότι οι Άγιοι Απόστολοι μετά την Πεντηκοστή δεν είχαν μόνο μία τόσο μικρή πίστη, αλλά πολύ μεγαλύτερη. Διότι δεν μετακίνησαν απλώς κάποιο βουνό, αλλά έκαναν κάτι ασυγκρίτως μεγαλύτερο και δυσκολώτερο. Μετακίνησαν τεράστιους όγκους κακίας από τις ψυχές των ανθρώπων. Ανέστησαν από την αμαρτία αμέτρητους ανθρώπους. Άλλαξαν την ιστορία του κόσμου. Αν γινόταν από τους Αποστόλους μία μετακίνηση ενός βουνού, θα ήταν απλώς ένα θαύμα εντυπωσιασμού. Η αλλαγή όμως της οικουμένης αποτελούσε ένα θαύμα ασυγκρίτως μεγαλύτερο και δυσκολώτερο. Άρα λοιπόν, όταν ο Κύριος μας ζητά να έχουμε πίστη «σαν κόκκο σιναπιού» (ΜΑΤΘ. 17, 20), δεν χρησιμοποιεί απλά ένα σχήμα λόγου, αλλά μας ζητά πραγματικά να έχουμε μία θερμή και δυνατή πίστη. Διότι, όταν η πίστη μας είναι τόσο δυνατή, και πέσει, όπως το σινάπι, σε γη αγαθή, γίνεται δένδρο μεγάλο και έχει θαυμαστά αποτελέσματα.

Αγαπητοί μου φίλοι, το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα τελειώνει με τα εξής λόγια του Κυρίου μας: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία» (ΜΑΤΘ. 17, 21). Αυτά τα λόγια του Κυρίου μας δείχνουν πως πρέπει οι Χριστιανοί όλων των αιώνων και όλων των εποχών, να πολεμούν τα διάφορα τεχνάσματα του διαβόλου. Ο πόλεμος του διαβόλου δεν αντιμετωπίζεται με φιλοσοφίες και αστειότητες. Αντιμετωπίζεται με ισχυρά όπλα. Και αυτά τα πνευματικά όπλα, είναι η νηστεία και η προσευχή. Έτσι όλα μαζί, πίστη, νηστεία και προσευχή, μας πηγαίνουν σε μονοπάτια, που οδηγούν σε πνευματικά Έβερεστ. Μία τέτοια πνευματική ζωή, ας προσευχόμαστε καθημερινά να μας χαρίσει ο Κύριος. Και τότε θα βλέπουμε στην ψυχή μας την θαυμαστή καρποφορία της Χάριτος του Θεού, η οποία θα μας οδηγήσει στην Ουράνια Βασιλεία Του.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.