« ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Κύριος στέλνει τους μαθητές στο πλοίο και ο Ίδιος αποσύρεται ψηλά, προκειμένου να προσευχηθεί μόνος. Κάποια στιγμή δημιουργείται θαλασσοταραχή και κινδυνεύουν οι μαθητές στο πλοίο. Ταράχθηκαν.  Όμως ο Κύριος εμφανίζεται μέσα στη θάλασσα για να τους προστατεύσει και να ξεπεράσουν τον φόβο. Παρόλα αυτά, στην ταραχή τους πάνω αμφισβητούν ότι είναι ο Ίδιος ο Κύριος και νομίζουν πως είναι κάποιο φάντασμα. Και τότε ο Απόστολος Πέτρος για να διαπιστώσει την πραγματικότητα, Του ζητά να περπατήσει και ο ίδιος στο κύμα. Όμως στο μέσο της θάλασσας αρχίζει να βυθίζεται, και τότε απλώνει το χέρι Του ο Κύριος για να τον σώσει. Διατάζει την κατάπαυση των φυσικών φαινομένων και διασώζει τους μαθητές. Στη συνέχεια όμως τους επιτιμά για την ολιγοπιστία τους.

Μέσα από αυτό το θαυμαστό γεγονός βλέπουμε ότι στην κρίσιμη στιγμή ο Κύριος δεν μας εγκαταλείπει. Υπάρχουν όμως και στιγμές που ο Κύριος σιωπά. Σε αυτή την περίπτωση το σημαντικό είναι πως εμείς τοποθετούμαστε απέναντι στα γεγονότα. Ο Απόστολος Πέτρος ενώ είχε την αμφιβολία αν ήταν ο Κύριος ή κάποιο φάντασμα, ρίσκαρε τη ζωή του και άρχισε να περπατά πάνω στα κύματα. Όμως αυτή του η τόλμη ήταν αναμεμιγμένη με ολιγοπιστία. Όταν άρχισε να βυθίζεται, ο Κύριος τον έσωσε. Αυτό δείχνει τη ρωμαλεότητα της ψυχής του Πέτρου, που παρά την ολιγοπιστία είχε την τόλμη να δοκιμάσει την παρουσία του Κυρίου μας. Αυτό σημαίνει ότι καμία διαδικασία σχέσης και καμία διαδικασία πίστης δεν μπορεί να στηριχθεί χωρίς να ρισκάρουμε την ύπαρξή μας, χωρίς να ριψοκινδυνεύσουμε. Εμείς οι σημερινοί άνθρωποι πρώτα θέλουμε να είμαστε σίγουροι και έπειτα επιχειρούμε το τολμηρό.

Αυτό τι σημαίνει; Ότι στο βάθος όλης αυτής της στάσης μας υπάρχει η άρρωστη αγάπη του εαυτού μας, ο εγωϊσμός μας. Δεν θέλουμε να έχουμε καμία απώλεια από τον εαυτό μας, από τα συμφέροντά μας, από τη βόλεψή μας και την ησυχία μας. Αυτό το ήθος επεκτείνεται και στην πνευματική ζωή. Έτσι γινόμαστε αδύναμες υπάρξεις, χαιρόμαστε στα ευχάριστα και απελπιζόμαστε στα δυσάρεστα. Φτιάξαμε μία πίστη, μία πνευματική ζωή και ένα Χριστιανισμό μέσα στα μέτρα μαςˑ «να είμαστε καλά», «να είμαστε ευχαριστημένοι», «να περνάμε όμορφα», «να μας έρχονται όλα ωραία». Έτσι νομίζουμε πως αυτή η κατάσταση είναι πίστη, είναι πνευματικότητα. Αν μάλιστα συγκινηθούμε και από κάποιον ύμνο ή καμία Θεία Λειτουργία ή όταν κοινωνήσουμε, νομίζουμε πως είμαστε καλοί Χριστιανοί και κάποιες φορές και άγιοι. Αυτό είναι μία απάτη, ένα ψέμα!

Ταυτίσαμε τον Χριστιανισμό με τη χαρά, αλλά μία ψυχολογική χαρά, που σημαίνει «όλα μου έρχονται βολικά». Αν όμως δεν έλθουν έτσι τα πράγματα, σκανδαλιζόμαστε και αρχίζει μέσα μας να καταρρέει η έννοια της πίστης και της πνευματικής ζωής. Άρα αν έχουμε τέτοιου είδους πνευματικότητα, δεν βαδίζουμε σωστά. Τέτοια πνευματικότητα είναι  ψευδής, αναιμική και μη σοβαρή. Πως όμως αυτή η κατάσταση θα ξεπερασθεί και θα αρχίσει να οικοδομείται κάτι ουσιαστικό; Μόνο αν ρισκάρουμε τον εαυτό μας, αν ρισκάρουμε την ησυχία μας και αν ρισκάρουμε την εξασφάλισή μας, μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Η πνευματική ζωή θα αρχίσει να οικοδομείται, όταν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε, όταν είμαστε έτοιμοι να σκανδαλισθούμε, όταν είμαστε έτοιμοι να παραδεχθούμε και έναν Θεό που σιωπά στα δικά μας αιτήματα.

Αν μέσα σε αυτήν την διαδικασία κατά την οποία φθάνουμε σε οριακές καταστάσεις, εξακολουθούμε να κρατάμε την ελάχιστη ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει, ότι κάπως μπορεί να είναι ο Χριστός παρών στη ζωή μας, τότε μπορούμε να μιλάμε για πνευματική ζωή. Όχι όταν είμαστε πνευματικά «χαζοχαρούμενοι» και φαντασμένοι, που συγκινούμαστε δήθεν σε μία αίσθηση πνευματικής εμπειρίας και προσευχής. Η πνευματική εμπειρία και η προσευχή καταδεικνύονται όταν παραδεχόμαστε έναν Χριστό που μας περιφρονεί και μας αγνοεί, προκειμένου να μας αποκαλύψει τα σταθερά και αιώνια μυστήριά Του. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολος ο αγώνας αυτός. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από την πλευρά μας. Αν φοβηθούμε την τυχόν απόρριψη του Χριστού στην προκειμένη περίπτωση, δεν μπορούμε να επιτύχουμε μία υγιή σχέση μαζί Του.

Αγαπητοί μου φίλοι, είμαστε μακριά από αυτήν την εμπειρία που προαναφέραμε. Αυτή η πνευματική κατάσταση όμως θα πρέπει να γίνει ο στόχος στη ζωή μας. Αλλιώς φτιάχνουμε μία πνευματική ζωή ψυχολογικού επιπέδου. Ο Χριστός θα πρέπει να γίνει το κέντρο της ζωής μας. Θα πρέπει να αποκτήσουμε την πίστη του Αποστόλου Πέτρου. Ήταν μεν ολιγόπιστος, αλλά ζήτησε από τον Κύριο να περπατήσει πάνω στη θάλασσα, προκειμένου να σιγουρευθεί, ότι όντως ήταν Αυτός. Δεν το σκέφθηκε πολύ. Δεν έβαλε την λογική του μπροστά. Δεν σκέφθηκε πως αν δεν ήταν ο Κύριος θα πνιγόταν. Δεν είχε την λογική την δική μας, των πιθανοτήτων. Εκείνη τη στιγμή ο Πέτρος ρίσκαρε ή να χαθεί μια για πάντα ή να βρει μια για πάντα τον Κύριο. Αυτή είναι η αρχή της πίστης. Η πίστη δεν έρχεται με τα μυαλά μας, με τα διαβάσματά μας, με τα κηρύγματά μας. Έρχεται με την προσωπική εμπειρία, την οποία εύχομαι ολόψυχα να αποκτήσουμε όλοι.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.