« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ »

Η Εκκλησία μας σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, μνημονεύει το γεγονός της εξορίας των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Ο σκοπός της είναι να μας βοηθήσει, ώστε το γεγονός αυτό να γίνει προσωπικό μας βίωμα, για να έχουμε λόγο μετανοίας και επιστροφής αλλά και λόγο πνευματικού αγώνα. «Το στάδιο των αρετών ηνέωκταιˑ οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε», ψάλλει ο μελωδός σήμερα, τελευταία Κυριακή πριν από την Μεγάλη Σαρακοστή, που είναι κατ’ εξοχήν περίοδος μετανοίας, νηστείας και πνευματικής άσκησης. Σε αυτό το χρονικό διάστημα η Εκκλησία μας δίνει μέσα από τα αναγνώσματα τις αφορμές για έναν πιο ουσιαστικό πνευματικό αγώνα. Μια τέτοια αφορμή είναι και η μνημόνευση της εξορίας των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να κατανοήσει τον λόγο της μετάνοιάς του, πρέπει προηγουμένως να βιώσει το γεγονός της εξορίας των Πρωτοπλάστων.

Η περίοδος της νηστείας δεν είναι μια περίοδος διατροφικής αλλαγής, δεν είναι μια προσπάθεια εξύψωσης του ανθρώπου σε ένα καλύτερο ηθικό επίπεδο, αλλά είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να έχει προσωπική σχέση με τον Θεό. Όλος μας ο αγώνας, όλη μας η προσπάθεια είναι να γίνει ο Θεός ορατός στη ζωή μας. Αν γίνει ορατός ο Θεός στη ζωή μας, τότε θα μπορούμε να εμπιστευθούμε την αγάπη Του και να παραδοθούμε σε Αυτόν. Με το να γίνει ο Θεός ορατός στη ζωή μας νικιέται ο μέγιστος εχθρός μας ο θάνατος. Ο αγώνας μας δεν γίνεται για να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, για να αισθανθούμε επιτυχημένοι, αλλά για να βρούμε τον Θεό. Αν ο Θεός δεν έγινε ακόμη ορατός στη ζωή μας, δεν μπορούμε να μιλάμε για Ανάσταση. Δεν μπορούμε να μιλάμε ότι βιώνουμε την Ορθόδοξη Πνευματικότητα. Βρισκόμαστε σα λανθασμένο δρόμο.

Πολλές φορές λέμε ότι στην Εκκλησία είναι κακό η τυπικότητα και αυτό γιατί συντελεί στην πνευματική αλλοτρίωση, δηλαδή στην αποξένωση από την εν πνεύματι δυναμική βιοτή. Αν είμαστε εγκλωβισμένοι στον τύπο, συνήθως δεν μαχόμαστε για να αναζητήσουμε την προσωπική σχέση μας με τον Θεό. Ο αγώνας αυτός γίνεται για να ξεπεράσουμε τους νόμους, οι οποίοι είτε είναι κοσμικοί είτε εκκλησιαστικοί μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια και μία αίσθηση δικαίωσης. Η δικαίωση μπορεί να είναι ψεύτικη ή και αληθινή. Η ψεύτικη δικαίωση είναι να πούμε στον εαυτό μας και κυρίως να μας πουν οι άλλοι, ότι είμαστε καλοί, ηθικοί και ενάρετοι. Αυτή όμως η κατάσταση μας δημιουργεί εσωτερικά την κενοδοξία. Η αληθινή δικαίωση είναι να γίνει ορατός ο Χριστός στη ζωή μας. Και αυτό απαιτεί ειλικρίνεια και εντιμότητα. Δεν μπορώ να υποκρίνομαι τον πιστό και να μην είμαι.

Επειδή η εμπειρία Θεού ίσως είναι μία άπιαστη για εμάς κατάσταση, εμείς αρκούμαστε να κάνουμε απλώς υπακοή στην Εκκλησία, να είμαστε της Εκκλησίας και έτσι απλώς να βολευόμαστε στους τύπους της Εκκλησίας, είτε λέγεται νηστεία είτε Θεία Κοινωνία. Όλο αυτό από μία πλευρά περιορίζει την ορμή για την πνευματική αναζήτηση. Τώρα είμαστε καλοί. Αισθανθήκαμε όμορφα. Πόσοι άνθρωποι δεν θέλουμε μια συγκίνηση και μια ευφορία εσωτερική στην Εκκλησία. Και αυτό το ονομάζουμε πνευματικότητα και λέμε ότι «τώρα αισθάνθηκα την Θεία Κοινωνία». Όμως όταν λέμε ότι έχουμε αισθανθεί την Θεία Κοινωνία, σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι για τον θάνατο και δεν μας φοβίζει ο θάνατος. Αισθανόμαστε την Θεία Κοινωνία, όταν ο Θεός γίνεται ορατός στη ζωή μας. Έγινε ορατός όμως ο Θεός στη ζωή μας; Αν δεν έχει γίνει, έχουμε να κάνουμε ακόμη πολύ αγώνα.

Αυτόν τον αγώνα καλούμαστε να κάνουμε μέσα στην κατανυκτική περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Αν ο Θεός γίνει ορατός στη ζωή μας, τότε είμαστε φορείς της Χάριτος. Οι άνθρωποι που βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία θέλουν παραδείγματα, κηρύγματα και διδάγματα. Αυτά προσλαμβάνουν αξία, εφόσον τοποθετηθούν στην προοπτική της μετοίκησης στον ουράνιο θρόνο του Βασιλέως της δόξης Χριστού. Αν τα μάτια μας έχουν δει τον Θεό, τότε ο καθένας που μας βλέπει, βλέπει τον Θεό. Ο κόσμος δεν αλλοιώνεται, εμείς οι ίδιοι δεν αλλοιωνόμαστε, δεν αλλοιώνονται τα παιδιά μας, γιατί στο πρόσωπό μας δεν βλέπουν την παρουσία του Θεού. Όταν για παράδειγμα βγαίνουμε από την Εκκλησία και κατακρίνουμε, είμαστε ταραγμένοι, μισούμε τους άλλους, συκοφαντούμε και άλλα πολλά που κάνουμε, πως είναι δυνατόν να επηρεάσουμε θετικά τους άλλους ως προς το θέμα της πίστης;

Αγαπητοί μου φίλοι, όταν γίνει ο Θεός ορατός στη ζωή μας, τότε θα μπορούν και οι άλλοι να δουν τον Θεό μέσα από εμάς. Έτσι μόνο μπορεί να αλλοιωθεί ο κάθε άνθρωπος, όχι με εξωτερικά επιχειρήματα και λόγια. Έχουμε χορτάσει από λόγια, από παρατηρήσεις και από συμβουλές. Πράξεις δεν βλέπουμε γύρω μας. Κυριαρχεί εν πολλοίς η υποκρισία και ο ευσεβισμός. Τότε είναι ζωντανή η Εκκλησία, τότε εμείς είμαστε ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, όταν στη ζωή μας είναι ορατός ο Θεός. Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από ηθικούς νόμους, από καλούς και χαρισματικούς ανθρώπους. Έχει ανάγκη να είναι η ζωή μας μία διαρκής Σαρακοστή, ένας διαρκής πνευματικός αγώνας, μέχρι να λυγίσει ο Θεός στην ταπεινή και άθλια ζωή μας και να φανερώσει το έλεός Του στη ζωή μας. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι μπορούν τελικά να θεολογούν. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να μετέχουν στην Χάρη του Θεού. Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή!

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.