Το
σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας μεταφέρει στη
συγκλονιστική εκείνη στιγμή, που ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη έδωσε τις μεγάλες
υποσχέσεις Του στον Αβραάμ, λέγοντάς του ότι θα τον ευλογήσει και ότι θα
αποκτήσει πολλούς απογόνους. Και ο Αβραάμ αφού περίμενε υπομονετικά πολλά
χρόνια, πέτυχε την εκπλήρωση της ευλογίας που του είχε υποσχεθεί ο Θεός. Απέκτησε
δηλαδή παιδί από την Σάρρα, τον Ισαάκ. Για να τον βεβαιώσει όμως ο Θεός γι’
αυτές τις επαγγελίες, έδωσε όρκο ότι θα τις πραγματοποιήσει. Κι επειδή δεν
υπήρχε τίποτα μεγαλύτερο στο οποίο να ορκισθεί, ορκίσθηκε στον εαυτό Του. «Τω
γαρ Αβραάμ επαγγειλάμενος ο Θεός, επεί κατ’ ουδενός είχε μείζονος ομόσαι, ώμοσε
καθ’ εαυτού, λέγωνˑ η μην ευλογών ευλογήσω σε και πληθύνων πληθυνώ σεˑ και ούτω
μακροθυμήσας επέτυχε της επαγγελίας» (ΕΒΡ. 6, 13-15).
Ο Αβραάμ δέχθηκε λοιπόν την ένορκη
υπόσχεση του Θεού. Την αποδέχθηκε, την πίστεψε. Όσο περνούσαν όμως τα χρόνια
και δεν πραγματοποιόταν η υπόσχεση του Θεού, ο Αβραάμ άρχισε να ολιγοπιστεί.
Δοκιμάσθηκε πολλές φορές η πίστη του όλα αυτά τα χρόνια της προσμονής. Του
μίλησε ο Θεός για απογόνους, κι αυτός είχε μία γυναίκα στείρα. Του είχε πει για
ένα μεγάλο έθνος που θα δημιουργούσε, κι αυτός γέρασε και παιδί δεν είχε από
την Σάρρα. Όλα φαίνονταν αντίξοα, αντίθετα από την υπόσχεση του Θεού. Όλα
έμοιαζαν ουτοπικά και απραγματοποίητα. Ο Αβραάμ όμως, παρόλα αυτά, δεν έχασε
την πίστη του στον Θεό. Περίμενε όλα αυτά τα χρόνια την πραγματοποίηση της
υπόσχεσης του Θεού. Δεν πίστευε κατά βάθος, ότι ο Θεός θα τον εγκατέλειπε. Έτσι
όταν χάθηκε κάθε ελπίδα, ήλθε η απάντηση του Θεού. Πραγματοποιήθηκε η υπόσχεσή
Του.
Αυτό το γεγονός μας διδάσκει ότι ο Θεός
δεν αναιρεί τις υποσχέσεις Του. Δεν τις αλλάζει. Μας αφήνει όμως να περιμένουμε
και να δοκιμαζόμαστε. Αυτή βέβαια η περίοδος της προσμονής μας φαίνεται συχνά
πως είναι ένα μαρτύριο. Ζητάμε από τον Θεό να φέρει στη ζωή μας αυτό που
ποθούμε, κι αντί για μια θετική απάντηση κάποιες φορές τα πράγματα γίνονται
χειρότερα. Γιατί όμως γίνεται αυτό; Θέλει ο Θεός να μας ταλαιπωρεί; Φυσικά και
όχι! Απλά κατά την περίοδο αυτή της προσμονής εξαγιαζόμαστε, εξαγνιζόμαστε και
πλουτίζουμε σε αρετές. Μαθαίνουμε να εξαρτιόμαστε από τον Θεό και να μην
εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε στην πράξη τι θα πει πίστη και
δοκιμασία. Κάποτε φαίνεται ότι ο Θεός αργεί πολύ, κι εμείς κουραζόμαστε. Όσο
όμως περισσότερο αργεί ο Θεός, τόσο μεγαλύτερες ευλογίες μας ετοιμάζει. Αρκεί
εμείς να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.
Ο Απόστολος Παύλος, στη συνέχεια, μας λέει
ότι οι υποσχέσεις του Θεού δεν δόθηκαν μόνο στον Αβραάμ και στους απογόνους του, τους
Ισραηλίτες, αλλά και στον νέο Ισραήλ, σε όλους δηλαδή τους Χριστιανούς. Σε
όλους λοιπόν τους πιστούς, που θα κληρονομήσουμε τις θείες επαγγελίες, ο Θεός
ήθελε να δείξει καθαρά ότι ήταν αμετάκλητη η απόφασή του να εκτελέσει ότι
υποσχέθηκε. Έτσι ώστε όλοι οι πιστοί να έχουμε μεγάλη ενθάρρυνση για να κρατάμε
την ελπίδα που βρίσκεται μπροστά μας. Αυτήν την ελπίδα ο Απόστολος Παύλος την
παρομοιάζει με άγκυρα της ψυχής μας. Και μας διδάσκει ότι αυτή μας ασφαλίζει
από τους πνευματικούς κινδύνους επειδή είναι αμετακίνητη. Και αυτό γιατί δεν
αγκυροβολεί στη θάλασσα αλλά στον ουρανό, στο θρόνο του Θεού, όπου εισήλθε ο
Κύριός μας πριν από εμάς, για να μας ανοίξει το δρόμο και να μας ετοιμάσει τον
τόπο.
Αυτή η εικόνα είναι πραγματικά πολύ
παραστατική. Παρομοιάζει την ελπίδα μας προς τον Κύριο με μια άγκυρα. Δανείζεται
την άγκυρα ο Απόστολος Παύλος, για να μας δείξει με καθημερινά πράγματα την
αλήθεια της πίστης και των αιωνίων πραγμάτων. Η άγκυρα αυτή όμως δεν βυθίζεται
στον πυθμένα κάποιας θάλασσας, αλλά στον ουρανό, στα επουράνια Άγια των Αγίων,
στο θρόνο του Θεού. Κι εμείς οι Χριστιανοί πορευόμαστε καθημερινά με το πλοίο
της ζωής μας και οραματιζόμαστε τον προορισμό μας. Οι τρικυμίες είναι πολλές.
Οι πειρασμοί πολλές φορές ανυπόφοροι. Τα κύματα ορμητικά παλεύουν να μας
αφανίσουν. Ο αιώνιος εχθρός μας καιροφυλακτεί να βουλιάξει το πλοίο της ζωής
μας. Κι εμείς καλούμαστε από την Εκκλησία να αντισταθούμε και να προχωρήσουμε
στην πνευματική ζωή. Να μην οδηγηθούμε στην απογοήτευση.
Αγαπητοί μου φίλοι, δεν έχουμε φθάσει
εμείς οι Χριστιανοί ακόμη στον προορισμό μας, που είναι η Βασιλεία του Θεού,
έχουμε όμως εκεί κάτι δικό μας. Έχουμε εκεί αγκυροβολημένη την ελπίδα μας. Γύρω
μας όλα μας απογοητεύουν, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, οι πειρασμοί και οι
δυσκολίες. Όλα μας απελπίζουν και μας κάνουν να λιγοψυχούμε. Εμείς όμως οι
πιστοί, μας λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας.
Διότι όλη μας τη ζωή και την ελπίδα μας την έχουμε εμπιστευθεί στον Κύριό μας.
«Εαυτούς και αλλήλους, και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» (Θεία
Λειτουργία Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου). Αυτός είναι η ελπίδα μας, η
προσδοκία μας, η χαρά μας και η ζωή μας. Μην το ξεχάσουμε ποτέ αυτό. Ο Κύριός μας
είναι κοντά μας στην καθημερινότητά μας. Αυτός μόνο μας απομένει στο ταξίδι της
ζωής αμετακίνητος σύντροφος και συμπαραστάτης.
Με
αγάπη Χριστού,
π.
Βασίλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου