« ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ »

«Συχνά οι καλοί και ηθικοί άνθρωποι γύρω μας στέκονται με ένα όπλο, με ένα σημειωματάριο και είναι έτοιμοι να μας πυροβολήσουν για κάποιο λάθος μας, για μια αμαρτία μας -μικρή ή μεγάλη- και όταν το κάνουν και μας πληγώσουν και το δημοσιοποιήσουν και το διαδώσουν, τότε αισθάνονται μια ικανοποίηση ότι έχουν συντελέσει στο έργο της Θείας Οικονομίας. Ότι λίγο-λίγο βοηθούν τον Θεό στην αποκάλυψη της δικαιοσύνης…

Σε όλους αυτούς πρέπει να πούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που κάνει, αλλά αυτό που θέλει μέσα στην ψυχή του να γίνει…

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ΛΟΓΟ… Το λέω αυτό γιατί πολλοί από μας απογοητευόμαστε από λάθη μας, από αστοχίες μας και φοβόμαστε να εξομολογηθούμε, φεύγουμε και από την εκκλησία ακόμη… Και ειδικά νιώθω ότι συμβαίνει με τους νέους αυτό… Ως νέοι δεν έχουν τη σύνεση των μεγάλων και πέφτουν σε ατοπήματα σοβαρά…

Μετά λειτουργεί η συνείδηση, ο ενδιάθετος λόγος, οι τύψεις… Αλλά δεν έχουν το κουράγιο να τρέξουν στο Χριστό και να ζητήσουν βοήθεια… Και πιστέψτε με… Δεν φταίνε πάντα αυτοί. Φταίμε κι εμείς που ως “εκπρόσωποι” του Χριστού (και λαϊκοί και ρασοφόροι) δεν δώσαμε τη σωστή εικόνα Του στους άλλους. Γιατί ο καθένας μας βιάζεται να δώσει μια ερμηνεία πρόχειρη, αφιλοσόφητη… Και εκτοξεύουμε έναν λόγο που μπορεί να “σκοτώσει” τελικά μια ψυχή…

Σήμερα έχω κλείσει ένα ραντεβού στις 11 μ.μ. με μια ψυχή που μου ζήτησε να κάνουμε κομποσχοινάκι μαζί… Να προσευχηθώ για μένα πρωτίστως    -γιατί νοσώ- και καλούμαστε πρώτα για τον εαυτό μας να ζητήσουμε συγγνώμη και μετά για όλα όσα κουβαλούμε μέσα μας από προβλήματα, αγωνίες και λάθη… Για όλους τους αγαπημένους που υποφέρουν… Για τόσα και για τόσα… ».

(«Το Τώρα του Θεού… », Μοναχής Σωφρονίας, έκδοση Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Ακράτας, 2021 [2], σελίδες 42-43)