« Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΑΝΔΡΕΑ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΥ »

«Ο δικηγόρος, οποίος είναι σήμερα μεταξύ μας, έχει κ’ εκείνος, σαν τον τσαγκάρη μας, τέχνη για να ζήση. Μία φαινομενικώς διαφορά, αλλά ουσιωδώς ομοιότητα, είναι μεταξύ τους, εις την διεξαγωγήν του έργου τους· και είναι ότι, -ο τσαγκάρης κάνει την ποδεμή λιγοδούρητη, ενώ ο δικηγόρος κάνει τη δίκη πολυδούρητη.

Θεωρεί τον πελάτη του ως ο γεωργός μας θεωρεί το κλήμα του· χτήμα καρποφόρο.

Τη δικαιοσύνη ουδέ καν τη στοχάζεται. Η δικαιοσύνη δεν τον ενδιαφέρει.

-Η δικαιοσύνη είναι μέλημα των ανοήτων, οπού δεν ηξέρουνε να ζήσουνε στον κόσμο.

Ο Κώδικας είναι η τράπουλά του, και τον μεταχειρίζεται ως ο χαρτοπαίχτης μεταχειρίζεται την τράπουλα, τη δέσμη των παιχτικών δελταρίων, δια να κερδίση. Να κερδίση, όχι δια τον πελάτη του, δια του οποίου το συμφέρον δεν ενδιαφέρεται, αλλά δια τα προτεινόμενά του επινοήματα, στην επιτυχίαν των οποίων βάνει την κακώς εννοουμένην φιλοτιμίαν του. Η δε ουτωπώς εννοουμένη φιλοτιμία του είναι το μόνο επί του οποίου έχει να ελπίση ο δυστυχής πελάτης του.

Εν ελλείψει φιλοσοφικής σπουδής του δικαίου, βάνει την νομιζομένην εξυπνάδα του εις το να εφευρίσκη αφορμές στρεψοδικίας. Βασανίσματα κατά του αντιδίκου, τα οποία θέλγουν τον πελάτην του, και απελπίζουν τον αντίδικον. Αλλ’ ουτωπώς του αυξάνει η φήμη ως άξιος δικηγόρος.

Αν του ενθυμίσωμε τον όρκο του, -να μην υπερασπίση καμμίαν υπόθεσην, αν δεν ήναι εντελώς πεπεισμένος εις τη συνείδησή του ότι είναι δικαία, -θα μας κυττάξη με ψυχοπόνεση· καθώς εμείς ψυχοπονούμε τα μπαίγνια όταν λέγουν ανοησίες. Ενασχολεί δε αρμοδιώτερα την ικανότητά του εις το να φτιάνη ψευδομάρτυρες προς υποστήριξην των ψεύδεών του.

Τέτοιος όντας ο δικηγόρος μας, -από ιερεύς της δικαιοσύνης, καθώς έπρεπε να ήναι, είν’ εξεναντίας συνεργός της αδικίας από διεγδικητής των αδικουμένων, είν’ αυτός ο επί κεφαλής αδικητής· από ελπίς των πιεζομένων, η μάστιγα της κοινωνίας. Και πρέπει ναν το ομολογήσωμε, τόσο αξίζει η κοινωνία μας».

«Ιδού ο άνθρωπος», Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελίδες 123-124.