« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ »

Κυριακή του τυφλού σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, και η Εκκλησία μας μνημονεύει το γεγονός της θεραπείας του τυφλού από τον Κύριο. Τις προηγούμενες Κυριακές ο Κύριος ήταν Αυτός που συγκαταβαίνοντας στην απιστία του Θωμά, υπέδειξε τους «τύπους των ήλων» (ΙΩΑΝ. 20, 25), ήταν Αυτός που θεράπευσε τον παράλυτο, ήταν Αυτός που θεράπευσε την πνευματική ασθένεια της Σαμαρείτιδας. Σήμερα ο Χριστός θεραπεύει τον τυφλό. Ο Αναστημένος δηλαδή Χριστός θεραπεύει τον όλο άνθρωπο, και τις σωματικές αλλά και τις πνευματικές ασθένειες. Δεν μπορεί να θεραπεύσει τη σωματική ασθένεια, αν δεν θεραπεύσει και την πνευματική. Ο άνθρωπος αποτελεί μια αδιάσπαστη ενότητα και η θεραπεία, εφόσον όντως είναι θεραπεία, απευθύνεται στον όλο άνθρωπο. Η πνευματική ασθένεια πολλές φορές επηρεάζει και την σωματική υγεία του ανθρώπου.

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Χριστός αποκαλύπτεται ως θεραπευτής. Κάνει όμως κάτι που σκανδαλίζει τους ανθρώπους της εποχής, που λειτουργούσαν σύμφωνα με τον Νόμο. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε κάθε εποχή, όπως και στη δική μας. Αυτού του είδους οι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι αυστηροί στους άλλους και πολύ επιεικείς στους εαυτούς τους. Θεραπεύει λοιπόν ο Χριστός τον τυφλό την ημέρα του Σαββάτου και οι θρησκευτικοί άνθρωποι της εποχής εκείνης διαμαρτύρονται ότι παρέβη τον νόμο της αργίας του Σαββάτου, επειδή έφτιαξε πηλό, άλειψε τα μάτια του τυφλού και του παρήγγειλε να πάει να τα πλύνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να θεραπευθεί. Ο τυφλός υπακούει και η ταπείνωση που είχε, να ακούσει δηλαδή ένα λόγο στην πραγματικότητα παράδοξο και να τον πιστέψει, αυτό είναι το σκανδαλιστικό.

Αυτό που έκανε ο τυφλός ήταν σκανδαλιστικό. Για ποιους όμως; Για τους ανθρώπους τους οχυρωμένους πίσω από τους θρησκευτικούς νόμους. Και αρχίζουν οι Ιουδαίοι να ερευνούν ποιος τον έκανε καλά, αν σίγουρα ήταν τυφλός πριν, να ρωτούν τους γονείς του. Μάλιστα αναρωτιούνται πως τον θεράπευσε ο Χριστός την ημέρα του Σαββάτου, η οποία ήταν αργία για τους Ιουδαίους. Και έτσι αρχίζει η εκλογίκευση της πίστης. Και πως μπορεί να περάσει αυτή η εκλογίκευση της πίστης; Με το να γκρεμισθεί το σύστημα της θρησκευτικής σκέψης και νοοτροπίας, που υπάρχει μέσα μας. Αυτό ακριβώς κάνει και ο Χριστός στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Έρχεται να ανατρέψει όλη τη δικαίωση του θρησκευτικού ανθρώπου της εποχής εκείνης. Ανατρέπει μία εγωϊστική και φίλαυτη πίστη, που είχε μετατραπεί σε μία ξερή τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου και τίποτα παραπέρα. Ανατρέπει όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα.

Στη θεραπεία του τυφλού σίγουρα υπάρχει και κάποια θεραπεία πνευματικής τύφλωσης. Δεν μπορεί ο Χριστός να θεραπεύσει το ένα μέρος και το άλλο μέρος να το αφήσει ανέγγιχτο. Ποια όμως είναι η πνευματική τύφλωση; Η άγνοια του εαυτού μας. Γιατί αγνοούμε τον εαυτό μας; Γιατί αγνοούμε τον Θεό. Προχωρά ο Χριστός στη θεραπεία του τυφλού και του λέει: «Συ πιστεύεις εις τον υιόν του Θεού;» (ΙΩΑΝ. 9, 35). Ξεκινά με αυτό το ερώτημα και ο τυφλός απαντά: «Και τις εστι, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν;» (ΙΩΑΝ. 9, 36). «Είπε δε αυτώ ο Ιησούςˑ και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου εκείνός εστιν. Ο δε έφηˑ πιστεύω, Κύριεˑ και προσεκύνησεν αυτώ» (ΙΩΑΝ. 9, 37-38). Είναι η δεύτερη φορά που ακούμε τον Χριστό να αποκαλύπτεται έτσι προσωπικά. Η θεραπεία μας δηλαδή είναι να ακούσουμε αυτό που είπε ο Χριστός: «ο λαλών μετά σου εκείνός εστιν» (ΙΩΑΝ. 9, 37).

Και τι σημαίνει αυτή η φράση του Κυρίου; Ότι η σχέση έχει λόγο, η συνάντηση με τον Χριστό έχει λόγο και ο Χριστός είναι Λόγος, ο Λόγος του Θεού. Ο λόγος μαρτυρεί το επίπεδο της σχέσης, δίνει το στίγμα της σχέσης. Ο Χριστός λέει Λόγο Αληθείας, Λόγο Αποκάλυψης, Λόγο Φωτός. Η σχέση μας είναι η αποκάλυψη αυτού του Λόγου. Αυτή είναι η πορεία της πνευματικής μας ζωής. Και οι επιλογές μας είναι δύο. Ή να ακολουθήσουμε τον θρησκευτικό άνθρωπο, που θέλει σχολαστικά να ερμηνεύει τα θεία και τα πνευματικά, για να επιβεβαιωθεί και να σιγουρευθεί για την κατάκτησή του ή να ακολουθήσουμε τον δρόμο της ταπείνωσης, της υπακοής και της προσδοκίας, να ακούσουμε όχι τον δικό μας λόγο, την δική μας λογική ή τον δικό μας λογισμό, αλλά να ακούσουμε τον Λόγο του Θεού. Χρειάζεται από την πλευρά μας να έχουμε ταπεινό φρόνημα.

Αγαπητοί μου φίλοι, για τον κάθε έναν από εμάς ο Χριστός έχει ένα ξεχωριστό Λόγο να του πει, ανάλογα με την ποιότητα, την ιδιοσυγκρασία και τον λόγο ύπαρξης που έχει ο καθένας, ανάλογα με το τάλαντο και τον σταυρό που του έδωσε ο Θεός. Οπότε ο καθένας έχει αυτόν τον λόγο να ακούσει, μέσα από τον οποίο αντιλαμβάνεται τον Θεό. Αυτή θα πρέπει να είναι η προσδοκία μας. Η αποκάλυψη, η Δόξα του Θεού, η δική μας θεραπεία, η φανέρωση του Φωτός. Η καθημερινότητά μας να είναι μία προσδοκία, μία αναμονή αυτής της προσωπικής συνάντησης με τον Χριστό. Δεν είναι συνάντηση με τον Χριστό, αν κάποιος κληρικός ή λαϊκός μας πει κάτι για τον Χριστό. Η αληθινή συνάντηση είναι αυτό που ακούμε, αυτό που μελετάμε, να γίνει προσωπικό μας γεγονός, προσωπική μας μαρτυρία. Αυτή είναι η πνευματική πορεία. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.