« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ »

Κυριακή μετά την Πεντηκοστή σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, και η Εκκλησία μας τιμά όλους τους Αγίους. Και το κάνει αυτό για να δείξει ακριβώς ότι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, ο σκοπός της πνευματικής ζωής και ο λόγος ύπαρξης των ανθρώπων είναι η αγιότητα. Όταν εμείς ακούμε τον όρο «αγιότητα», μας φαίνεται κάτι απόμακρο, μας τρομάζει λίγο και φανταζόμαστε τους Αγίους σαν υπερανθρώπους. Η Εκκλησία μας όμως το θέτει λίγο διαφορετικά. Κατ’ αρχήν, θεωρεί ότι κλήση για την αγιότητα έχει ο κάθε άνθρωπος. Κατά δεύτερον, Άγιος δεν είναι ο υπεράνθρωπος αλλά ο βαθιά ανθρώπινος. Αυτός, δηλαδή, που πήρε στα σοβαρά τη ζωή του. Ο άνθρωπος ο ανήσυχος, που δεν ικανοποιείται εύκολα, που θέλει να αναπαύσει την καρδιά του παίρνοντας την υπόθεση της πνευματικής ζωής στα σοβαρά, αυτός είναι ο Άγιος. Έτσι αρχίζει η αγιότητα.

Εφ’ όσον, λοιπόν, είμαστε έκφραση της αγάπης του Θεού και εφ’ όσον είμαστε δημιουργήματά Του, δεν μπορούμε να αναπαυθούμε χωρίς Αυτόν. Ο Άγιος είναι αυτός που θέλει να αναπαύσει την καρδιά του. Και αυτή η ανάπαυση δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά μόνο κοντά στον Θεό, στον Δημιουργό μας. Επομένως η αγιότητα είναι  η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Δεν έχουμε αγιότητα από μόνοι μας. Η αγιότητα δεν είναι μία βελτίωση του χαρακτήρα μας ή της συμπεριφοράς μας. Η αγιότητα δεν είναι ακόμη η αναμαρτησία. Αγιότητα είναι να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα. Δηλαδή, να συνάψουμε σχέση ζωντανή, πραγματική με τον Θεό. Να αναζητήσουμε τον Θεό. Να μην ησυχάσουμε και να μην επαναπαυθούμε αν δεν βρούμε τον Θεό. Αυτή η αναζήτηση πρέπει να μας απασχολεί και όχι άλλες αναζητήσεις δευτερεύουσες και πολλές φορές αμαρτωλές.

Σε αυτή την πορεία της αναζήτησης του Θεού, αν είμαστε αληθινοί και δεν υποκρινόμαστε τον «άγιο» και τον καλό Χριστιανό, και αμαρτίες θα έχουμε και αμφιβολίες θα έχουμε και αμφισβητήσεις θα έχουμε μέσα στην καρδιά μας, γιατί αυτή είναι η πεπτωκυία φύση μας. Αυτή η διαπάλη με τον εαυτό μας και με τον κοσμοκράτορα του αιώνα τούτου είναι η πορεία προς τον Θεό. Και γιατί πρέπει να γίνουν όλα αυτά; Για να καταλάβουμε ότι δεν είναι απόκτηση η αγιότητα, δεν είναι απόκτημά μας ο Θεός. Ο Θεός είναι δώρο. Πρέπει να είμαστε πολύ ταπεινοί για να καταλάβουμε ότι η αγιότητα είναι δωρεά και η σωτηρία είναι δωρεά. Αν δεν έχουμε αυτή την ταπείνωση δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε αυτά.  Νομίζουμε πως θα σωθούμε και θα αποκτήσουμε την αγιότητα μόνο με τα καλά μας έργα. Και αυτά χρειάζονται, όμως δεν είναι αρκετά. Χρειάζεται το έλεος και η Χάρη του Θεού πρωτίστως.

Εμείς μεγαλώνουμε με τέτοιο τρόπο από μικροί, και στην Εκκλησία και εκτός Εκκλησίας, με κάποια πεποίθηση πως κάποιοι είμαστε και θέλουμε να γίνουμε «θεοί» χωρίς τον Θεό. Έτσι μας μεγαλώνουν. Πολλές φορές και άνθρωποι της Εκκλησίας έτσι μας μεγαλώνουν, όταν μας προβάλλουν την αρετή χωρίς τον Θεό. Σε αυτό, λοιπόν, το κατασκεύασμα που φτιάξαμε με πολλά «περιτυλίγματα», πρέπει να γκρεμισθούν τα συμβατικά και πρόσκαιρα. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει χωρίς πόνο, αφού θα πρέπει πρώτα να απορρίψουμε τον εγωϊσμό μας. Η μία μετά την άλλη έρχονται οι ανατροπές, οι αποτυχίες μας, οι πτώσεις μας, οι αμαρτίες μας, τα αδιέξοδά μας. Και τότε αποκαλύπτεται το μυστικό της αγιότητας, αν έχουμε πραγματικά συνείδηση Θεού. Και ποιο είναι αυτό το μυστικό; Είναι η «αισιόδοξη απελπισία», η «αισιόδοξη απόγνωση». Να απελπισθούμε από τον εαυτό μας και να ελπίσουμε στον Θεό.

Γι’ αυτό, όταν έχουμε αποτυχίες, λάθη και αδιέξοδα, που κατεργάζονται όμως την ταπείνωση, μετατρέπονται σε μεγάλη ευλογία. Είναι η μεγαλύτερη ευλογία, γιατί τότε, εφ’ όσον γκρεμισθούν όλα, θα δούμε τι πραγματικά θέλει ο Θεός. Και που είναι ο Θεός; Όταν γκρεμισθούν όλα, είναι πολύ κοντά. Όταν γκρεμισθούν οι λογισμοί μας, οι φαντασίες μας, τα συναισθήματά μας, οι επιδιώξεις μας, τα όνειρά μας, τότε θα αποκαλυφθεί η ζωντανή πραγματικότητα της παρουσίας και της αγάπης του Θεού. Και τότε βγαίνουμε από τον εαυτό μας. Δεν μας νοιάζει πλέον για πρωτεία, για δικαίωση. Αφηνόμαστε πλήρως. Αφηνόμαστε ολοκληρωτικά στην πρόνοια του Θεού. Ας μας κάνει ο Θεός, ότι θέλει. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε από μεγάλο έρωτα για τον Θεό. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να νοιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι και πολύ κοντά στον Θεό.

Αγαπητοί μου φίλοι, αυτή η πνευματική ελευθερία, που δεν είναι φαντασία, αλλά είναι εμπειρία προσωπική, αποκαλύπτεται στον συντετριμμένο και πονεμένο άνθρωπο. Χωρίς τέτοιου είδους πόνο, που να νοιώθουμε ότι βρισκόμαστε στον Άδη, δεν μπορούμε να υποψιασθούμε τι σημαίνει «χάρις», «αγάπη» και «χαρά» Θεού. Γιατί μπορεί να δίνεται ο Θεός, και ασφαλώς ο Θεός δίνεται, αλλά ο τρόπος να Τον αναγνωρίσουμε, ο τρόπος να Τον εισπράξουμε, να Τον αφομοιώσουμε, είναι η εσωτερική κατάσταση της αποτυχίας μας. Αυτού του πόνου, που μας ξυπνά τα αισθητήρια, τον νου και την καρδιά, για να καταλαβαίνουμε και να ζούμε. Οπότε έτσι μπορούμε να είμαστε φορείς αυτής της αισιόδοξης απόγνωσης και απελπισίας! Μόνο έτσι μπορούμε να αλλάξουμε νοοτροπία και να πλησιάσουμε τον Θεό. Κάτι που έκαναν και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.