Τι συμβαίνει όταν ξεκινάς να συναντήσεις αυτό που
αναγνωρίζεις σαν οικείο και καθ' οδόν το χάνεις; Αλλά και τι μπορεί να συμβεί,
όταν στη θέση του βρίσκεις ένα άλλο, διαφορετικό και εξίσου γοητευτικό;
Ποιοι κρατάνε τον τόπο στη θέση του, στη θέση που βρισκόταν
πριν, τώρα, και πάντα. Πιο σωστά: ποιοι διαιωνίζουν το αφόρητο, τις νοοτροπίες
που παραμένουν πεισματικά βραχωμένες, αλλά και τα άλματα προς το καινούργιο και
το άγνωστο, όλα αυτά που συνιστούν την ελληνική ιδιοπροσωπία, εκείνη που
αναδεικνύεται μέσα από τα σταθερά, τα λίγα μεν, αλλά διαχρονικά χαρακτηριστικά;
Η μόνη απάντηση που θα διακινδύνευε κανείς, παίρνοντας σαν δεδομένη την υπόθεση
της ερώτησης, φαίνεται πως είναι: ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ.
Κι ο Αρίστος κι η Βασιλική, κι ο Τρύφωνας και η
Χρυσάνθη, κι ο Αποστόλης και ο Βιρτζίλης κι ο Λοχαγός, και ο Πασχάλης. Και
κανένας από μόνος του, κανένας, καθώς όλοι μας αντλούμε από το ίδιο πηγάδι, από
εκείνο το υπόγειο και ανεξάντλητο ορυχείο.
Μια ιστορία εις μνήμην της ανήσυχης νιότης, εκείνων
που διψούν και αναζητούν αυτό που αενάως επιστρέφει, παραμένοντας το ίδιο
πάντα. Γι' αυτούς που έρχονται από πολύ παλιά, γι' αυτούς που ήτανε και είναι
όλοι τους παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου