Η
πάλη μας, ναι, πρέπει να είναι προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας των δικών μας,
των εσωτερικών παθών μας κι όχι νίκη εναντίον του πλησίον μας. Και «ο νικών», σ’
αυτήν την αντίληψη φιλικής κοινωνίας και ειρηναίας συναλληλίας, «νοερώς νικά»,
αποκτά μια νίκη «νοεράν», εξυψώνεται διότι επικρατεί ο Νους, ο κατ’ εικόνα του
Κάλλους. Ή, αν το «γεώδες φρόνημά» του επιδιώκει Νίκην σωματικήν, υποδούλωση
και αφαίμαξη του πλησίον «εχθρού», τότε «ο νικών» νικάται υπό των παθών. Έχασε!
Τότε ο νικών εν τοις πολέμοις τους πλησίον κι όχι νικών την δική του χοϊκή
ανθρωπαρέσκεια, φιλαρχία, γαστριμαργία, φιληδονία, φιλαργυρία, τότε αυτός ο
δήθεν νικητής των έξω είναι ο νικημένος των μέσα του. Έχει γίνει πια ένα
ξεφτιλισμένο ερείπιο, έργον των παθών του, υπόδουλος εις τας αρχάς, σ’ εκείνες τις
ψυχοφθόρες κοσμικές Αρχές και τας εξουσίας της εσωτερικής του σαπρίας: ένα
νικητήριο τίποτε, ανδράποδον αποβλακωμένο της μέσα του συνεχώς έντρομης
βλακείας.
Κώστας
Γ. Ζουράρις
«Φιλοκαλούμεν
μετ’ Ανταρσίας-Προπονητική για το Πολίτευμα της Υπεραναρχίας»
Εκδόσεις
«Αρμός», Σελίδες 76-77.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου