« Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ακούσαμε την Παραβολή του άφρονος πλουσίου. Τα χωράφια αυτού του ανθρώπου απέδωσαν πλούσια παραγωγή. Και αντί ο πλούσιος αυτός να χαρεί και να ευχαριστήσει τον Θεό για την πλούσια σοδειά, κυριεύθηκε από έγνοιες και συλλογισμούς. Σκεφτόταν που να μαζέψει τους καρπούς που του περίσσευαν. Έχασε την ειρήνη και ήταν ταραγμένος. Κάποια στιγμή βρήκε τη λύση στο πρόβλημά του. Αποφάσισε να γκρεμίσει τις αποθήκες του, να οικοδομήσει μεγαλύτερες και να μαζέψει εκεί όλα τα αγαθά του. Και ύστερα να πει στον εαυτό του: «Τώρα έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλάˑ ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε» (ΛΟΥΚΑ 12, 19). Νόμιζε ότι πλέον δεν θα τον απασχολούσε τίποτα. Πίστευε πως είχε έλθει η ώρα του για να χαρεί με φαγοπότια και διασκεδάσεις.

Ο δύστυχος! Νόμιζε ότι θα ευτυχήσει με τα πλούτη! Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι αυτά δεν κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Ο ίδιος δεν μπορούσε να χαρεί τίποτα, διότι η πλεονεξία του τον ταλαιπωρούσε και τον βασάνιζε. Ήθελε να κρατήσει όλους τους καρπούς για τον εαυτό του. Κι επειδή ακόμη δεν είχε βρει τη λύση, βυθιζόταν σε εναγώνιες σκέψεις. Θα μπορούσε βέβαια να γίνει ευτυχισμένος, αν έπαιρνε μία γενναία απόφαση. Να δωρίσει τα αγαθά που του περίσσευαν στους φτωχούς και να ευχαριστήσει τον Θεό που του δώρισε μια τέτοια ευφορία και δυνατότητα φιλανθρωπίας. Αλλά επειδή σκοτίσθηκε από την πλεονεξία κατάντησε δυστυχισμένος και πνευματικά άρρωστος. Δεν μπορούσε να κατανοήσει τη δυστυχία που υπήρχε δίπλα του και να βοηθήσει αυτούς που είχαν ανάγκη. Ήταν προσκολλημένος στα υλικά αγαθά που είχε αποκτήσει.

Δεν κερδίζουμε τίποτα απολύτως από τα περιττά αγαθά που τυχόν έχουμε. Όσα περισσότερα αποκτάμε, τόσο περισσότερο ανησυχούμε και βασανιζόμαστε, προκειμένου να τα διατηρήσουμε. Και γίνεται η ζωή μας ταραγμένη και ανήσυχη. Τα θέλουμε όλα δικά μας για να τα απολαμβάνουμε μόνο εμείς. Δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι η ψυχή μας δεν χορταίνει με τα υλικά αγαθά. Η ψυχή ως πνευματική οντότητα ζει και ευτυχεί μόνο με πνευματικά αγαθά. Η αφθονία των υλικών αγαθών, των φαγητών, των διασκεδάσεων, δεν μας κάνουν ευτυχισμένους. Κι έπειτα στη ζωή υπάρχουν προβλήματα που δεν λύονται με το χρήμα, αρρώστιες και θλίψεις, πειρασμοί και εντάσεις, οικογενειακά και άλλα προβλήματα που αφαιρούν συχνά κάθε χαρά και ειρήνη. Ας επιδιώκουμε, λοιπόν, τα αγαθά που προέρχονται από τον ουρανό.

Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενε ο πλούσιος. Πριν ακόμη γίνουν όλα αυτά που υπολόγιζε, του μίλησε ο Θεός: «Ανόητε. Αυτή τη νύκτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά, λοιπόν, που ετοίμασες σε ποιον ανήκουν;» (ΛΟΥΚΑ 12, 20). Και ο Κύριος έκλεισε την Παραβολή λέγοντας: «Αυτά, λοιπόν, παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς και δεν πλουτίζει τον εαυτό του με ότι θέλει ο Θεός» (ΛΟΥΚΑ 12, 21). Εμείς άραγε έχουμε σκεφθεί  ποτέ πως θα είναι το δικό μας τέλος, η δική μας τελευταία ημέρα ή νύκτα; Η νύκτα αυτή του πλουσίου της Παραβολής ήταν η πιο εφιαλτική και αποτρόπαιη. Ήταν η νύκτα την οποία ονειρευόταν ως νύκτα ευτυχίας και την περίμενε με τη βεβαιότητα ότι θα άρχιζε να απολαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμη τα πλούτη του. Εκείνη η νύκτα όμως έγινε γι’ αυτόν νύκτα αγωνίας. Μία νύκτα ατελείωτη και φρικτή.

Όσοι είναι προσκολλημένοι στα υλικά αγαθά, την ώρα του θανάτου τους, αισθάνονται άβολα γιατί εγκαταλείπουν πίσω τους όλα εκείνα για τα οποία μόχθησαν και με πολλές αγωνιώδεις φροντίδες συγκέντρωσαν και απέρχονται πάμφτωχοι, άδειοι από καλά έργα και από την Χάρη του Θεού. Σκοτάδι απόγνωσης απλώνεται γύρω τους καθώς αφήνουν πίσω τους τα επίγεια. Για τους δίκαιους όμως, για τους ελεήμονες και φιλάνθρωπους, η τελευταία ημέρα ή νύκτα είναι η ωραιότερη ανατολή μιας ημέρας ατελείωτης. Είναι η είσοδος στην Βασιλεία του Θεού. Βέβαια για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν αυτά ακούγονται κάπως περίεργα. Και αυτό γίνεται γιατί νομίζουν ότι με τα υλικά αγαθά είναι αυτάρκεις και δεν χρειάζονται τη βοήθεια του Θεού. Έλεγε η Τατιάνα Γκορίτσεβα: «Ο πλούτος δημιουργεί έπαρση και κάνει περιττό τον Θεό» (Η τρέλλα να είσαι Χριστιανός, σελίδα 153).

Αγαπητοί μου φίλοι, η σημερινή Παραβολή είναι πολύ διδακτική και θα πρέπει να μας προβληματίσει. Είτε έχουμε πολλά αγαθά είτε λίγα. Εμείς άραγε πως θα βρεθούμε την τελευταία μας ώρα πριν την αναχώρησή μας για τον ουρανό; Είναι φοβερό να έχουμε την κατάληξη του πλουσίου της Παραβολής. Γι’ αυτό ας καταπολεμούμε κάθε πλεονεξία και ας αποταμιεύουμε τα αγαθά μας στις αποθήκες του ουρανού, μοιράζοντάς τα στους πεινασμένους και ενδεείς. Και ειδικά στις ημέρες μας υπάρχουν πολλοί που έχουν ανάγκη. Γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι γι’ αυτούς. Έλεγε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης: «Δεν πλουταίνει ο άνθρωπος με χρήματα μοναχά, πλουταίνει κι’ από τα καλά του έργα» (Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη, σελίδα 284). Οφείλουμε να είμαστε Χριστιανοί όχι μόνο στο όνομα αλλά και στην πράξη. Γι’ αυτό χρειάζονται από την μεριά μας έργα αγάπης.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.