« Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω » ( ΙΩΑΝ. 5, 7 ). Το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού της Ευαγγελικής περικοπής, της Κυριακής του Παραλύτου – αγαπητοί μου φίλοι – φέρνει ένα ιδιαίτερο μήνυμα στους ανθρώπους της εποχής μας. Εκτός του ότι αποκαλύπτει την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, αποκαλύπτει και το κρυφό δράμα της ψυχής του ανθρώπου, που είναι η μοναξιά. Ειδικά στη σημερινή εποχή η μοναξιά βρίσκεται γύρω μας και παντού. Βλέπουμε γύρω μας πολλούς ανθρώπους, να βασανίζονται από τη μοναξιά. Όπου και να ζητήσει ο άνθρωπος βοήθεια, σύντομα θα απογοητευθεί. Μόνο ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός μπορεί να λυτρώσει τον άνθρωπο από το μαρτύριο της μοναξιάς.
Ευρισκόμενος στα Ιεροσόλυμα ο Χριστός θεώρησε καθήκον του να επισκεφθεί τους αρρώστους της κολυμβήθρας Βηθεσδά. Εκεί στη προβατική πύλη υπήρχε κάποια θαυματουργική πηγή στην οποία κατά καιρούς κατέβαινε άγγελος Θεού και « ετάραττε το ύδωρ » ( ΙΩΑΝ. 5, 4 ). Όποιος έμπαινε πρώτος στη κολυμβήθρα θεραπευόταν. Ανάμεσα στο πλήθος που περίμεναν τη θεραπεία τους ήταν και ένας παράλυτος, εγκαταλελειμμένος από φίλους και συγγενείς για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ο παραλυτικός αυτός μόλις τον ρώτησε ο Χριστός αν θέλει να θεραπευθεί, απάντησε ότι δεν έχει άνθρωπο να τον βάλει στη κολυμβήθρα. Μιλάει για το δράμα της ψυχής του, που είναι η μοναξιά, μεγαλύτερο από την αρρώστια του σώματός του.
Σύμβολο του ανθρώπου της εποχής μας είναι ο παραλυτικός. Στην πολυάνθρωπη κοινωνία μας και στις πανύψηλες πολυκατοικίες υπάρχουν πολλοί, που υποφέρουν και πονούν. Στα νοσοκομεία, στις φυλακές και στα γηροκομεία πολλές τραγικές υπάρξεις δεν έχουν κάποιο άνθρωπο να τους πει λόγια παρηγοριάς, να τους εμψυχώσει και να τους ενθαρρύνει. Όλοι μας μικροί και μεγάλοι, διψάμε για αγάπη. Όμως δεν κάνουμε κάτι να την προσφέρουμε στους άλλους. Έτσι όσο απομακρυνόμαστε από τους συνανθρώπους μας τόσο περισσότερο χανόμαστε στο λαβύρινθο της μοναξιάς και της απελπισίας. Η μοναξιά – κατά τους ειδικούς – είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας.
Στις μεγαλουπόλεις το δράμα της μοναξιάς διακρίνεται καλύτερα. Βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να συνωθούνται στα λεωφορεία, στα καταστήματα, στα γραφεία, στους δρόμους, αλλά μεταξύ τους να είναι ξένοι και άγνωστοι. Να μην έχουν καμιά ψυχική επικοινωνία. Στο διπλανό διαμέρισμα μπορεί μια οικογένεια να ζει ένα οικογενειακό δράμα κι εμείς να βάζουμε δυνατά τη μουσική. Απομονωμένος ο άνθρωπος στη χαρά και στη θλίψη, ζει χωρίς επαφή και επικοινωνία. Σήμερα χάσαμε το ανθρώπινο πρόσωπο. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πως εμείς θα περάσουμε καλύτερα. Στις πιο παλιές εποχές τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο πόνος και η χαρά του ενός, ήταν πόνος και χαρά αντίστοιχα και του άλλου.
Οι αιτίες της μοναξιάς είναι δύο. Η πρώτη είναι ο εγωκεντρισμός του ανθρώπου. Ο εγωϊσμός έκλεισε τις ανθρώπινες καρδιές. Οδήγησε τον άνθρωπο σε μια ψεύτικη αυτάρκεια, ώστε να μην έχει ανάγκη του συνανθρώπου του. Ο σημερινός άνθρωπος όλα τα μετρά με τη ζυγαριά του συμφέροντος. Δεν είναι διατεθειμένος να κοπιάσει για το διπλανό του. Αδιαφορεί για το συνάνθρωπό του, όταν δεν έχει κάποιο συμφέρον. Η δεύτερη αιτία της μοναξιάς είναι η κυριαρχία της μηχανής. Η πρόοδος έφερε τους ανθρώπους κοντά με τη μείωση των αποστάσεων, τους αποξένωσε όμως ψυχικά. Καταργήθηκε ο διάλογος και τη θέση του πήρε ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και η τηλεόραση.
Αγαπητοί μου φίλοι, αν δεν κάνουμε κάτι να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά, σίγουρα θα οδηγηθούμε στο μαρασμό και στο θάνατο. Και πως θα αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά; Πρώτα – πρώτα να χρησιμοποιήσουμε τη μηχανή για την καλύτερη επικοινωνία των ανθρώπων. Μετά να γκρεμίσουμε τα εγωϊστικά τείχη που μας χωρίζουν από τους συνανθρώπους μας και να τους αγαπήσουμε ειλικρινά. Όσοι δε νοιώθουμε μοναξιά ή κάποιοι είναι καρφωμένοι στο κρεβάτι του πόνου, ας ενωθούμε με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Ας ζητήσουμε τον Χριστό στις ώρες της μοναξιάς μας. Πολύ σύντομα ο Ιησούς θα απαντήσει στις κραυγές αγωνίας. «Δια σε άνθρωπος γέγονα, δια σε σάρκα περιβέβλημαι, και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω;» (Δοξαστικό Λιτής Κυριακής Παραλύτου).
Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,
π. Βασίλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου