« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, βλέπουμε τη θαρρετή ομολογία του εκ γενετής τυφλού. Ο καταφρονημένος εκείνος ζητιάνος έλαβε θαυματουργικά από τον Ιησού Χριστό τη θεραπεία των οφθαλμών του. Ήταν όμως ημέρα Σαββάτου, γι’ αυτό οι φθονεροί Φαρισαίοι κατηγόρησαν τον Κύριο ότι είχε καταλύσει την εντολή της αργίας του Σαββάτου. Ζήτησαν μάλιστα κι από τον θεραπευμένο πρώην τυφλό να αποδεχθεί τις κατηγορίες τους. Εκείνος όμως, περιφρονώντας τις απειλές και τις ειρωνείες τους, ύψωσε την ηρωϊκή φωνή του και με παρρησία ομολόγησε την πίστη και την ευγνωμοσύνη του προς τον μεγάλο Ευεργέτη του. Μέσα από το αξιοθαύμαστο παράδειγμα του τυφλού μας δίνεται σήμερα η ευκαιρία να μιλήσουμε για την καλή ομολογία και να δούμε από που πηγάζει η ομολογία αυτή του κάθε πιστού και πως εκφράζεται.

Η ομολογία πηγάζει από τη ζωντανή πίστη του Χριστιανού. Είναι καρπός της θερμής πίστης μας στον αληθινό Θεό. Η ομολογία επιπλέον είναι μία έκφραση αγάπης και ευγνωμοσύνης προς τον πανάγαθο Κύριό μας. Πως θα μπορούσε, αλήθεια, να σιωπήσει ο πρώην τυφλός; Τα ανοικτά μάτια του έβλεπαν πλέον το φως του κόσμου. Ήταν τόσο αισθητή η ευεργεσία και η αγάπη του Κυρίου, που δεν μπορούσε να την αρνηθεί. Αντίστοιχα κι εμείς, όσο αναλογιζόμαστε την αγάπη και το έλεος του Κυρίου στη ζωή μας, τις συνεχείς ευεργεσίες Του και ιδιαιτέρως τη σταυρική Του θυσία, τόσο και θα πλημμυρίζουμε από ευγνωμοσύνη προς Αυτόν και από διάθεση ομολογίας. Η προσφορά του Χριστού προς εμάς είναι ανυπολόγιστη και δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε σε απόλυτο βαθμό. Γι’ αυτό ας ομολογούμε την πίστη μας προς τον Κύριο σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Πως όμως θα εκφράζεται η ομολογία αυτή;

Ο πρώην τυφλός του σημερινού ιερού Ευαγγελίου μας διδάσκει ότι η ομολογία εκφράζεται κατ’ αρχάς με τα λόγια μας. Αφού απάντησε στις ερωτήσεις των Φαρισαίων, ομολόγησε την αλήθεια για τον Κύριο. «Ει μη ην ούτος παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν» (ΙΩΑΝ. 9, 33). Δηλαδή, «Αν αυτός δεν ήταν από τον Θεό δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα» (ΙΩΑΝ. 9, 33). Ο πρώην τυφλός δεν φοβήθηκε τους Φαρισαίους. Ομολόγησε την αλήθεια. Δεν υπολόγισε το κόστος αυτής της ομολογίας. Εξάλλου δεν θα ήταν και σωστό, από τη μια να έχει θεραπευθεί από τον Κύριο και από την άλλη να μην φανερώνει τον Ευεργέτη του. Ο πρώην τυφλός ήξερε πολύ καλά με ποιους ανθρώπους είχε να κάνει. Γνώριζε ότι οι Φαρισαίοι ήσαν σκληροί άνθρωποι και ότι έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή του. Δεν φοβήθηκε όμως! Με ανδρείο φρόνημα ομολόγησε σε αυτούς ποιος ήταν Εκείνος που τον θεράπευσε.

Και στις ημέρες μας συχνά συκοφαντείται ο Κύριος. Βλασφημείται το άγιο όνομά Του. Διασύρεται κάποτε και δημοσίως η Εκκλησία μας. Οφείλουμε λοιπόν κι εμείς με ανάλογη παρρησία να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια και να διαψεύδουμε κάθε πλάνη. Με γενναιότητα να ομολογούμε την πίστη και την αγάπη μας στον παντοδύναμο Θεό, χωρίς να λογαριάζουμε το κόστος και τις συνέπειες. Και αυτή η ομολογία μπορεί να γίνεται παντού, στην οικογένεια, στην κοινωνία, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στο χώρο εργασίας. Βέβαια η ομολογία αυτή θα πρέπει να συνυπάρχει με την πνευματικότητα τη δική μας. Δεν μπορούμε από την μια μεριά να ομολογούμε την πίστη μας στον Χριστό και από την άλλη η ζωή μας να μην είναι Χριστιανική. Αυτή η διπροσωπία εξαγριώνει τους άλλους και τους κάνει να μη θέλουν να πλησιάσουν την Εκκλησία και τους ανθρώπους της. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή!

Η ομολογία της πίστης μας στον Χριστό χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη σημερινή εποχή των συμβιβασμών και της υποχωρητικότητας. Δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε με το πνεύμα του κόσμου, ο οποίος θέλει μια κοινωνία απομακρυσμένη από τον Χριστό και τη διδασκαλία Του. Στα μάτια του κόσμου φαινόμαστε εξωπραγματικοί. Ενώ οι σημερινοί άνθρωποι ζουν στην αμαρτία, έχουν το θράσος να κατηγορούν και να χλευάζουν εκείνους που αγωνίζονται σύμφωνα με αυτά που διδάσκει ο Χριστός. Γι’ αυτό εμείς οι πιστοί να μη δειλιάζουμε μπροστά σε αυτό το κοσμικό φρόνημα, αλλά να παίρνουμε τη δύναμη και το θάρρος του εκ γενετής τυφλού και να ομολογούμε με παρρησία την πίστη μας στον Ιησού Χριστό. Έχοντας παράλληλα ταπεινό φρόνημα να διδάσκουμε τους συνανθρώπους μας ποια είναι η πραγματική αλήθεια. Και αν μπορούμε να τους απομακρύνουμε από το σκοτάδι της αμαρτίας.

Αγαπητοί μου φίλοι, η ζωή μας ας είναι μία διαρκής ομολογία στο περιβάλλον μας. Επιπλέον, όταν προσβάλλεται η πίστη μας, ας έχουμε το θάρρος να υψώνουμε κι εμείς τη φωνή για να την υπερασπισθούμε. Ας είμαστε δε βέβαιοι τότε ότι πλούσια θα αμείψει ο Κύριος την ομολογία μας, ιδιαιτέρως κατά την Δευτέρα Παρουσία Του, όπως άλλωστε το υποσχέθηκε. «Πας όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» (ΜΑΤΘ. 10, 32). Δηλαδή, «Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σε εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα» (ΜΑΤΘ. 10, 32). Ας μην αφήσουμε να περάσουν τα λόγια αυτά του Κυρίου μας απαρατήρητα. Είναι πολύ σημαντικά και οφείλουμε να τα κάνουμε πράξη. Μακάρι να μας αξιώσει ο Κύριος να μας αναγνωρίσει ως δικούς Του! Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.