Η σημερινή Α΄ Κυριακή των Νηστειών,
αγαπητοί μου φίλοι, ονομάζεται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Κατά την ημέρα αυτή
εορτάζουμε την αναστήλωση των ιερών εικόνων, που έγινε το 843 μ.Χ., καθώς και
τον θρίαμβο της Ορθόδοξης πίστης κατά της φοβερής αίρεσης της εικονομαχίας. Η
Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι μία ιδιαίτερα χαρμόσυνη και πανηγυρική ημέρα. Δεν
είναι τυχαίο το γεγονός, ότι η Εκκλησία τοποθέτησε την εορτή αυτή μέσα στη
νηστεία της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και μάλιστα στην πρώτη Κυριακή
αυτής. Το έκανε αυτό για να μας διδάξει, ότι σε τίποτε δεν ωφελεί τον Χριστιανό
ο αγώνας που διεξάγει εναντίον των παθών, αν δεν πιστεύει ορθά, αν δεν ανήκει
δηλαδή στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, έστω
κι αν ο άνθρωπος κατορθώσει με νηστείες και ασκητικούς αγώνες όλες τις αρετές. Τίποτε
δεν μπορεί να συγκριθεί με την Εκκλησία.
Οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν
εναντίον των αιρέσεων, έκαναν μεγάλους αγώνες για να διαφυλάξουν ανόθευτη την
αλήθεια της πίστης, όπως ο Κύριος την απεκάλυψε, όπως οι Απόστολοι την δίδαξαν
και όπως η Εκκλησία την παρέλαβε. Αν κοιτάξουμε στην Εκκλησιαστική Ιστορία, θα
διαπιστώσουμε, ότι πολλοί από αυτούς φυλακίσθηκαν, άλλοι καθαιρέθηκαν, άλλοι
διώχθηκαν, υβρίσθηκαν και συκοφαντήθηκαν, υπέμειναν βασανιστήρια και μερικοί
από αυτούς θανατώθηκαν. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο αλλά δείχνει ακριβώς
πόσο μεγάλη ευαισθησία είχαν και πόση σημασία έδιναν στις δογματικές αλήθειες
της πίστης. Οι άγιοι Πατέρες είχαν συνειδητοποιήσει, ότι έκπτωση από την
αλήθεια της πίστης, σημαίνει μετάπτωση στην κατάσταση της αίρεσης, σημαίνει
θάνατο πνευματικό και απώλεια της σωτηρίας. Στα θέματα της πίστης δεν χωράει
συγκατάβαση, δεν χωράει οικονομία και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσθέσει
ή να αφαιρέσει ούτε το ελάχιστο από την αλήθεια της Ορθοδοξίας.
Σήμερα που η Εκκλησία μας ευφραίνεται και
πανηγυρίζει τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας και καθώς φέρνει στη μνήμη μας τους
αγώνες και τις θυσίες, που έκαναν οι άγιοι Πατέρες μας, για να επιτευχθεί αυτός
ο θρίαμβος, υπαγορεύει και υποδεικνύει παράλληλα σε όλους μας ένα διπλό χρέος.
Το πρώτο χρέος μας είναι να ανακαινίσουμε με την μετάνοια και την άσκηση την
εικόνα του Θεού, που φέρουμε μέσα μας, η οποία έχει εξαχρειωθεί από τα πάθη του
παλαιού ανθρώπου. Το δεύτερο χρέος μας είναι να διαφυλάξουμε τον θησαυρό της
Ορθόδοξης πίστης ανόθευτο και αναλλοίωτο από κάθε αιρετική διδασκαλία και
πλάνη. Το καθήκον αυτό είναι στη σημερινή εποχή περισσότερο αναγκαίο και επιτακτικό
από κάθε άλλη φορά, διότι και σήμερα η Εκκλησία μας πολεμείται από πολλές
σύγχρονες αιρέσεις, μία από τις οποίες είναι η παναίρεση του Οικουμενισμού,
όπως την χαρακτήρισε ο Σέρβος Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Η φοβερή αίρεση του Οικουμενισμού, προϊόν
των συγχρόνων συγκρητιστικών τάσεων θρησκευτικής ενοποίησης της ανθρωπότητας,
ανέπτυξε μέσα στους κόλπους της διάφορες αιρετικές θεωρίες, όπως η θεωρία των
κλάδων, η θεωρία της βαπτισματικής ενότητας, η θεωρία των αδελφών Εκκλησιών, η
θεωρία των δύο πνευμόνων, η θεωρία της μεταπατερικής θεολογίας και άλλες, οι
οποίες είναι ασυμβίβαστες με την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Η
επιστροφή των αιρετικών ομολογιών του Παπισμού και του Προτεσταντισμού στην
Ορθόδοξη πίστη και αποστολική Παράδοση, δεν θεωρείται πλέον απαραίτητη
προϋπόθεση για την ένωση των Εκκλησιών. Οι αγώνες των μεγάλων Πατέρων
ακυρώνονται και αποδοκιμάζονται στην πράξη από σύγχρονους θεολόγους και
κληρικούς εκ των Ορθοδόξων! Πόσο θλίβεται η ψυχή μας όταν βλέπουμε Ορθόδοξους
κληρικούς να φιλούν το χέρι του Πάπα και να τον αποκαλούν «Αγιώτατο»! Που
φθάσαμε!
Οι Οικουμενιστές προβάλλουν ως επιχείρημα
την αγάπη προς τους αιρετικούς και την ανάγκη να μεταδοθεί ο θησαυρός της
Ορθοδοξίας προς αυτούς. Η αγάπη όμως πρέπει να συμπορεύεται με την αλήθεια.
Όταν ο διάλογος της αγάπης δεν συνυπάρχει με τον διάλογο της αλήθειας είναι
επικίνδυνη παγίδα, που οδηγεί σε συγκρητιστική αδιαφορία και απομακρύνει από τη
σωτηρία. Η αγάπη δεν μπορεί να καταργεί και να υποβιβάζει το δόγμα. Οι μέχρι
τώρα γενόμενοι διάλογοι με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες όχι μόνον
δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, αλλά αντιθέτως οδήγησαν αναπόφευκτα στη διάβρωση
του Ορθοδόξου φρονήματος, σε συμβιβασμούς και ανεπίτρεπτες υποχωρήσεις στο
δόγμα και στην Εκκλησιαστική μας αυτοσυνειδησία. Με πολύ επιπολαιότητα οι
Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι στους Διαχριστιανικούς Διαλόγους άπλωναν γέφυρες, μικρές
και ανεπαρκείς, για να γεφυρώσουν τεράστια χάσματα και να εκμηδενίσουν
αποστάσεις και διαφορές, πολύ σημαντικές στο δόγμα και στο ήθος των Εκκλησιών.
Αγαπητοί μου φίλοι, δυστυχώς στην εποχή
μας η παναίρεση του Οικουμενισμού εξαπλώνεται όλο και περισσότερο. Γι’ αυτό
είναι χρέος όλων μας, κλήρου και λαού, να την καταπολεμήσουμε με κάθε τρόπο.
Είναι ανάγκη ο κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού να επαγρυπνεί και να διακρίνει
τα «σημεία των καιρών» (ΜΑΤΘ. 16, 3). Να μείνει ανυποχώρητος και ασυμβίβαστος
στην υπεράσπιση της αλήθειας. Να συνειδητοποιήσει και να ευαισθητοποιηθεί
απέναντι στο σύγχρονο πολυκέφαλο θηρίο, την παναίρεση του Οικουμενισμού, που
προετοιμάζει τον ερχομό της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας του Σατανά, και που με
ύπουλο τρόπο έχει διεισδύσει στα σπλάγχνα της Ορθοδοξίας και την απειλεί
θανάσιμα. Κληρικοί και λαϊκοί οφείλουμε να ενημερωνόμαστε και να μην
αδιαφορούμε στα θέματα της πίστης μας. Να είμαστε έτοιμοι για την φιλτάτη
Ορθοδοξία μας να χύσουμε και το αίμα μας αν χρειασθεί.
Με
αγάπη Χριστού,
π.
Βασίλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου