« ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ακούσαμε την παραβολή του άφρονος πλουσίου. Ο Χριστός μας στη σημερινή παραβολή μας επισημαίνει τη στάση του ανθρώπου έναντι του πλούτου, έναντι των υλικών αγαθών και αναφέρεται στον άφρονα πλούσιο, ο οποίος είχε βάλει ως στόχο στη ζωή του την απόλαυση. Έρχεται όμως ο θάνατος, λέει η περικοπή, και διακόπτει όλη αυτή την ευφροσύνη, αλλά και θέτει στον πλούσιο το ερώτημα: «Α δε ητοίμασας τίνι έσται;» (ΛΟΥΚΑ 12, 20). Ο θάνατος κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι ευλογία, προκειμένου να μην γίνει το κακό αθάνατο. Δεν μπορεί να υπάρξει χαρά και ευφροσύνη μακριά από το πρόσωπο του Χριστού. Η αμαρτία, η αστοχία του πλουσίου, βρίσκεται στο γεγονός ότι επένδυσε σε κάτι που δεν έχει σχέση με την αιωνιότητα. Επένδυσε σε κάτι που δεν νικά τον θάνατο.

Δεν είναι πρόβλημα τα υλικά αγαθά, ούτε κρίνεται ηθικά ή ψυχολογικά το πόση εμμονή έχουμε ή σε ποιο ποσοστό επενδύουμε σε αυτά. Αυτό που κρίνεται είναι κάτι βαθύτερο. Είναι η όλη στάση της ζωής μας στον τρόπο χρήσης των υλικών αγαθών. Πως, δηλαδή, τοποθετούμαστε απέναντι στα πράγματα και, κυρίως, τι είναι αυτό που μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Τα υλικά αγαθά πρέπει να τα αφήσουμε; Μα ποιος είπε ότι τα υλικά αγαθά δεν μπορούν να νικήσουν τον θάνατο; Απόδειξη είναι η Θεία Ευχαριστία. Υλικά αγαθά παίρνουμε. Ψωμί και κρασί, που γίνεται Σώμα και Αίμα Χριστού. Δεν φταίνε τα υλικά αγαθά, αλλά ο τρόπος προσέγγισής μας απέναντι σε αυτά. Την κτίση και τα αγαθά της δεν θα πρέπει να τα προσλαμβάνουμε εγωκεντρικά ως μία διαδικασία φίλαυτης απόλαυσης. Θα πρέπει να τα θεωρούμε δώρα του Χριστού, που μας οδηγούν σε Αυτόν.

Έτσι μόνο τα δώρα αυτά μπορούν να διακονήσουν εμάς και τους αδελφούς μας. Επομένως δεν φταίνε τα υλικά αγαθά, αλλά φταίει η ελευθερία μας, που δεν έμαθε να ξεφεύγει από τα όρια τα στενά του εαυτού μας. Η πρόκληση και η πρόσκληση της Εκκλησίας μας είναι ακριβώς να φύγουν αυτά τα δεσμά, τα οποία διαλύουν τελικά τον εαυτό μας και τον νεκρώνουν, και να αναφερθούμε στον Αναστημένο Χριστό. Η ζωή μας να γίνει Θεία Λειτουργία, να γίνει δηλαδή ευχαριστιακή προσέγγιση. Όλα να τα δούμε ως δώρα του Θεού και να τα αναφέρουμε στον Χριστό. Αυτή η προσέγγιση είναι που παρέχει τη δυνατότητα τα υλικά αγαθά να αποκτήσουν υπόσταση και να αφθαρτοποιηθούν. Να γίνουν, δηλαδή, δυνατότητες εμπειρίας της Ανάστασης του Χριστού, του γεγονότος του Χριστού. Μόνο έτσι μπορούμε να δούμε με διαφορετικό τρόπο τα υλικά αγαθά.

Το όλο θέμα κρίνεται στον βαθμό που παύουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, είτε αμαρτάνουμε είτε βρισκόμαστε στην αρετή. Κρίνεται στον βαθμό που καταλαβαίνουμε ότι όλη η διαδικασία του αγώνα και της άσκησης γίνεται για να αντιληφθούμε ότι όλα όσα δίνει ο Θεό είναι δώρα. Ακόμη και το γεγονός της σωτηρίας μας είναι δώρο του Θεού και όχι αποτέλεσμα του δικού μας αγώνα και των δικών μας αρετών. Οφείλουμε να απεγκλωβισθούμε από τον θαυμασμό του εαυτού μας. Γιατί η απόκτηση όλο και περισσοτέρων υλικών αγαθών, αλλά και οι διάφορες απολαύσεις, οδηγούν στην θεοποίηση του εαυτού μας. Μακριά από τον Θεό και στηριζόμενοι μόνο στις δικές μας δυνάμεις και στον πλούτο μας, οδηγούμαστε σε ναρκισσισμό. Οδηγούμαστε σε μία εγωπάθεια, η οποία φυσικά δεν αρέσει στον Θεό. Ο Θεός αναπαύεται μόνο στους ταπεινούς ανθρώπους.

Οπότε το θέμα είναι τόσο ο εαυτός μας όσο και όλα τα της ζωής μας να πάψουν να είναι αποσυνδεδεμένα από το πρόσωπο του Χριστού και όλα να έχουν την παρουσία του Χριστού. Να είναι δυνατότητες προσέγγισης του Χριστού και των αδελφών μας. Τότε μόνο η ζωή μας γίνεται Λειτουργία. Τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η πρόκληση και η ευλογία της Εκκλησίας είναι η νίκη του θανάτου. Είναι η αφθαρτοποίηση της ζωής μας. Και αυτό γίνεται αν συνδεθούμε με τον Αναστημένο Χριστό. Αυτό, βέβαια, απαιτεί κόπο και αγώνα. Απαιτεί τον κόπο να ξεφορτωθούμε την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και να στηριζόμαστε πλέον μόνο στην δύναμη του Θεού. Με την ταπείνωση μπορούμε να αντιληφθούμε τη δική μας αδυναμία και να επενδύσουμε στη σχέση μας με τον Χριστό. Το ίδιο μας διδάσκει με τη ζωή Του ο Χριστός. Όλη Του η ζωή είναι μία ταπεινοφροσύνη.

Αγαπητοί μου φίλοι, αν απεκδυθούμε τη δύναμή μας, τότε καταλαβαίνουμε ότι η σωτηρία δεν είναι η προσπάθειά μας, αλλά είναι δώρο. Η προσπάθειά μας πρέπει πρώτιστα να είναι να πάψουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και όλη η άσκησή μας εκεί να προσβλέπει. Τότε καταλαβαίνουμε ότι η ζωή είναι χαρά και ευφροσύνη. Τότε αποκτάμε άλλη θέση απέναντι στα υλικά αγαθά και στον πλούτο. Χρησιμοποιούμε πλέον τον πλούτο για το καλό των συνανθρώπων μας, για το καλό της κοινωνίας, για το καλό όλων μας. Η χαρά αυτή ξεπερνά την παρούσα ζωή. Είναι εμπειρία του μέλλοντος αιώνος. Είναι μία υπερφυσική κατάσταση. Δεν κατανοείται με την λογική και μόνο. Δεν είναι μία αφηρημένη κατάσταση, αλλά είναι η διαρκής αίσθηση της παρουσίας του Σώματος του Χριστού. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την προσκόλλησή μας στα υλικά αγαθά.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.