« ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ »

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, ονομάζεται Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Η Εκκλησία, με την εορτή αυτή, θέλει να μας δείξει πως ενώ ο Σταυρός ήταν σύμβολο οδύνης και καταισχύνης, με τον Χριστό γίνεται σύμβολο νίκης. Και αυτό γιατί απέκτησε άλλο περιεχόμενο. Το νέο περιεχόμενο που απέκτησε είναι το τεκμήριο για το μέγεθος της αγάπης του Θεού. Ο Χριστός φανέρωσε το μέγεθος της αγάπης Του με το να ανεβεί στον Σταυρό. Επομένως, για εμάς ο Σταυρός γίνεται ο τρόπος της σωτηρίας μας. Τα γεγονότα της ζωής μας αποκτούν ανάλογο περιεχόμενο όχι τόσο με την εξωτερική τους όψη όσο με τον εσωτερικό λόγο, με τον οποίο είναι συνδεδεμένα. Μία μορφή του Σταυρού είναι και ο σωματικός πόνος που, αν και φαίνεται αρνητικός στη ζωή μας, μπορεί να γίνει πηγή και αιτία της ζωής.  Μπορεί μέσα από αυτόν τον σωματικό πόνο, να αλλάξει ολόκληρη η ζωή μας.

Το ότι δεν προτείνεται ο Σταυρός όμως μόνο ως γεγονός πόνου αλλά και ως γεγονός Ανάστασης και ελπίδας, φανερώνεται στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Η Εκκλησία μας προτείνει τον Σταυρό του Κυρίου όχι ως μία μορφή καταδίκης, αλλά ως σύμβολο νίκης και ελπίδας. Η Υμνολογία της ημέρας έχει σταυροαναστάσιμο περιεχόμενο. Δεν μπορεί να υπάρξει στην πνευματική ζωή ξεχωριστά ο πόνος από την θεραπεία. Δεν υπάρχει Ανάσταση ξεχωριστά από τον Σταυρό και Σταυρός χωρίς Ανάσταση δεν νοείται. Αυτά τα αντίθετα, τα οποία ενώνονται, καταφάσκουν στο γεγονός της σωτηρίας, καταφάσκουν στο γεγονός της ζωής. Η πορεία του Χριστιανού μέσα στον μάταιο αυτό κόσμο είναι Σταυροαναστάσιμη. Για να γευθούμε την Ανάσταση, πρέπει πρώτα να περάσουμε από τον Σταυρό. Μην θέλουμε Ανάσταση χωρίς Σταυρό.

Στη σημερινή εποχή τον πόνο τον φοβόμαστε. Δεν θέλουμε με τίποτα να πονέσουμε. Μας έχει διαλύσει η άνεση. Μας έχει διαλύσει η καλοπέραση. Θέλουμε μαγικούς παραδείσους, ένδειξη του ότι δεν έχουμε πνευματική ζωή. Δεν έχουμε αφυπνισθεί στη ζωή. Διότι όλες τις ευκολίες και όλες τις ανέσεις να μας δώσουν, στο τέλος θα έχουμε την πίκρα του κενού, της απουσίας του νοήματος. Και αυτό γιατί η απουσία του πόνου καταργεί τη δυνατότητα να είναι αφυπνισμένα και σε εγρήγορση τα γνωστικά μας όργανα, για να μπορούμε να κατανοούμε και να σχετιζόμαστε με τον άλλο άνθρωπο. Η άρνηση του πόνου σημαίνει εγκλωβισμό σε μία μορφή ευδαιμονισμού, που είναι κατάργηση του λόγου της ζωής, του λόγου των προσώπων, του λόγου των σχέσεων. Η άρνηση του πόνου δεν ταιριάζει σε αγωνιζομένους Χριστιανούς. Είναι μία παρά φύσιν κατάσταση.

Πρέπει όμως να διακρίνουμε με πολύ μεγάλη λεπτότητα ότι η ασκητική πρόταση της Εκκλησίας, που εκφράζεται με την μορφή του Σταυρού, δεν είναι καταθλιπτικότητα, δεν είναι αρνητισμός, δεν είναι απελπισία, δεν είναι θλίψη. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στην αληθινή χαρά, που δεν μπορεί να κλέψει ο θάνατος, που δεν φθείρεται, αλλά μας οδηγεί από δόξα σε δόξα. Αν η ασκητική μας πορεία, αν ο ελάχιστος αγώνας πνευματικής ζωής που κάνουμε και που έχει την μορφή του πόνου, δεν γεννά τη δυνατότητα φωτός και χαράς, είναι στραβός ο αγώνας μας. Είναι ένα ψυχολογικό γεγονός που πολλές φορές κρύβει μία διάθεση αυτοδικαίωσης. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Σταυρός προτείνεται ως το «ευσκιόφυλλον δένδρον», μέσα στην ερημιά της ζωής, για να αναπαυθούμε. Είναι η παρηγοριά μας μέσα στις αντιξοότητες της ζωής.

Ο Σταυρός του Κυρίου μας λέει: «Έχεις αμαρτίες, έχεις αδιέξοδα, είσαι απελπισμένος; Ζεις μία εσωτερική ανία, ραθυμία, ακηδία; Δεν ελπίζεις σε τίποτα; Ζεις με τον φόβο του θανάτου; Αναρωτιέσαι που είναι ο Θεός;» Να όμως η απόδειξη του Θεού το πόσο μας αγαπά. Μας αγαπά στο σημείο να σταυρώνεται, να κενώνεται ο Ίδιος, όχι για κάποιους ανθρώπους αόριστα, αλλά για τον κάθε άνθρωπο προσωπικά, όχι μόνο της εποχής Του αλλά μέχρι τα έσχατα αυτού του κόσμου και αιωνίως. Όσο είναι το μέγεθος της αγάπης του Θεού, τέτοια ελπίδα μπορούμε να έχουμε. Αυτούς τους καρπούς μπορούμε να απολαμβάνουμε, δια της μετανοίας: τη συγχώρηση και το έλεος του Θεού. Αυτή τελικά, είναι η σεμνότητα του Χριστιανού. Να παίρνει ένα σύμβολο καταδίκης και να το μετατρέπει σε σύμβολο αγάπης και αφοσίωσης. Γιατί μέσα από τον Σταυρό αναδεικνύεται η αγάπη του Θεού προς εμάς.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Σταυρός του Κυρίου μας δείχνει πως πρέπει να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας. Μας δείχνει, ότι πρέπει να θυσιαζόμαστε για τους αδελφούς μας μέχρι θανάτου. Αυτό είναι ένα δύσκολο αγώνισμα, αλλά όχι ακατόρθωτο. Αλλά πως μπορούμε να κάνουμε ένα τέτοιο βήμα, αν δεν έχουμε τη βεβαιότητα αυτής της εμπειρίας; Εμείς ζούμε με έναν ψυχαναγκασμό μέσα στην Εκκλησία, γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να είμαστε καλοί, χωρίς προηγουμένως να έχουμε βεβαιωθεί προσωπικά για την πραγματική αξία και το περιεχόμενο της θυσίας του Χριστού, που είναι η απόδειξη της αγάπης Του. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοούμε τι ακριβώς πιστεύουμε. Αν έχουμε μία σταθερή πίστη, σίγουρα θα ξέρουμε πως πρέπει να συμπεριφερθούμε ως Χριστιανοί. Θα είμαστε σταθεροί και ακλόνητοι ακόμη και μπροστά στο μαρτύριο, αν κληθούμε.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.