« ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ »

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει, στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, τον Χριστό να πηγαίνει σε μια πόλη που την έλεγαν Ναΐν. Μαζί του ήταν αρκετοί μαθητές και πολύ πλήθος. Την ώρα που πλησίαζαν την πύλη της πόλης αυτής, έβγαζαν ένα νεκρό, τον μονάκριβο γιο μιας μάνας, που μάλιστα ήταν και χήρα. Όταν είδε ο Κύριος την χήρα την παρηγόρησε και αμέσως πλησίασε τον νεκρό και τον ακούμπησε προστάζοντάς τον να σηκωθεί. Και αμέσως ο νεκρός ανακάθισε μέσα στο φέρετρο και άρχισε να μιλάει. Ο Χριστός τότε τον παρέδωσε στην μητέρα του. Ο κόσμος μετά από το θαύμα αυτό κυριεύθηκε από δέος και άρχισε να δοξάζει τον Θεό λέγοντας: «Μεγάλος προφήτης εμφανίσθηκε ανάμεσά μας!» και «Ο Θεός ήλθε να σώσει τον λαό του!» (ΛΟΥΚΑ 7, 16). Και ποιος δεν θα θαύμαζε ένα τέτοιο γεγονός!

Μπροστά στο μυστήριο του θανάτου μας τοποθετεί η σημερινή Ευαγγελική διήγηση της ανάστασης του γιου της χήρας της Ναΐν: «Μη κλαίε…νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι» (ΛΟΥΚΑ 7, 13-14). Το σκοτεινό αίνιγμα του θανάτου φωτίζεται και η θλίψη διαλύεται, καθώς η πηγή της ζωής, ο Χριστός, συναντά τον θάνατο και τον συντρίβει. Ο θάνατος είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός, που φαινομενικά τερματίζει το θαύμα της ζωής. Ο θάνατος μας κάνει να φοβόμαστε για την ύπαρξή μας, αλλά και να πονάμε για τους ανθρώπους που αγαπάμε, καθώς φεύγουν από την παρούσα ζωή. Αν, όμως, ο θάνατος του ανθρώπου είναι διάλυση και αφανισμός, τότε δεν θα υπάρχει και Θεός. Μία τέτοια θεώρηση του θανάτου είναι άρνηση του Θεού, αφού ο Θεός «θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων» (ΣΟΦ. ΣΟΛ. 1, 13). Ο Θεός δεν έχει σχέση με τον θάνατο, αφού ο Ίδιος είναι η Ζωή.

Ο θάνατος, έστω κι αν φαίνεται πως είναι το φυσιολογικό τέλος μιας διαδικασίας φθοράς, στην πραγματικότητα είναι αφύσικος, γιατί δεν έχει τη ρίζα του στον Θεό. Προέρχεται από μια δύναμη που είναι αντίθετη με το σχέδιο του Θεού, η οποία εισήλθε στον κόσμο «δια της αμαρτίας» (ΡΩΜ. 5, 12), κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου. Είναι τραγικό λάθος να πιστέψουμε ότι η Χριστιανική διδασκαλία μας συμφιλιώνει με τον θάνατο, αφού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να ζει αιώνια. Ο λόγος του Ευαγγελίου και το Μυστήριο της Εκκλησίας δεν μας συμβιβάζουν με τον θάνατο, αλλά μας δίνουν τη δυνατότητα να τον υπερνικήσουμε εν Χριστώ. Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής, ο «διδούς πάσι ζωήν και πνοήν κατά πάντα (ΠΡΑΞ. 17, 25). Δεν είναι δυνατόν από τον Θεό να εκπορεύεται θάνατος. Εκπορεύεται μόνο Ζωή. Ο Θεός είναι η πηγή της Ζωής.

Το θαύμα της ανάστασης του νεκρού παιδιού από τον Χριστό αποκαλύπτει την αλήθεια για την ζωή και τον θάνατο. Ο Χριστός είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Η παρουσία Του γεμίζει τα πάντα και διαλύει τον φόβο του θανάτου. Ζωή είναι η σχέση και η κοινωνία μαζί Του και θάνατος η άρνηση της αγάπης Του. Τα βιολογικά φαινόμενα μεταμορφώνονται μέσα στο φως της Ανάστασης του Χριστού, γι’ αυτό και η ζωή για τον πιστό δεν είναι απλά η φυσική επιβίωση ούτε θάνατος η τελευταία πράξη της. Είναι το πέρασμα στην πραγματικότητα της αιωνιότητας, στην ολοκλήρωση της ζωής. Ο βιολογικός θάνατος παρουσιάζεται ως αναγκαίο κακό, συνέπεια της πτώσης μας. Γι’ αυτό και μπροστά στην τραγωδία του θλιβόμαστε και κλαίμε. Αυτό δεν είναι κακό, αφού και ο Ίδιος ο Χριστός δάκρυσε στον τάφο του Λαζάρου. Δεν έμεινε απαθής, αν και γνώριζε ότι θα τον αναστήσει.

Ο θάνατος για εμάς τους Χριστιανούς δεν μας οδηγεί στην απόγνωση και στην απελπισία. Η λύπη μας έχει την ελπίδα και την προσμονή της ανάστασης. Ο άνθρωπος και ο κόσμος είναι δημιουργήματα του Θεού και δεν έγιναν, για να πεθάνουν και να σβήσουν, αλλά για να ζήσουν. Αυτή η αλήθεια μας λέει ότι, όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, δεν είναι δυνατόν να χάνεται η ύπαρξή του, δεν μπορεί να εκμηδενίζεται η ζωή, απλώς αναστέλλεται προσωρινά, «κοιμάται», για να ξυπνήσει μεταμορφωμένη και να αναστηθεί με άλλη μορφή στην αιωνιότητα της Βασιλείας του Θεού. Όπως πολύ όμορφα μας διδάσκει ο Άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, νέος άγιος της Σερβικής Εκκλησίας: «Ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι αιώνιο ον, είτε το θέλει είτε όχι. Πότε αρχίζει η αθανασία του ανθρώπου; Αρχίζει από τη στιγμή της συλλήψεώς του στην κοιλιά της μητέρας του» (Οδός Θεογνωσίας, σελίδα 261).

Αγαπητοί μου φίλοι, ο λόγος του Χριστού «μη κλαίε» (ΛΟΥΚΑ 7, 13), αλλά και το κήρυγμα της Εκκλησίας, δεν είναι μία ακόμη κοσμοθεωρία και φιλοσοφία ανάμεσα στις τόσες πολλές για τον θάνατο. Δεν είναι μία φθηνή παρηγοριά, για να ξεγελάσει την τραγική μοίρα της ανθρώπινης φύσης με το ψέμα της, αλλά είναι ζωή και αλήθεια που σώζει. Όπως παρατηρεί ένας μεγάλος θεολόγος των ημερών μας, ο πατήρ Μιχαήλ Καρδαμάκης: «Η Ανάσταση είναι νίκη πάνω στο θάνατο, θανάτωση του θανάτου, κατάλυση του κράτους του θανάτου, δια του θανάτου του Θεού» (Κεφάλαια Κατανυκτικά, σελίδα 196). Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν φαίνεται να αποδέχεται το Χριστιανικό κήρυγμα της ανάστασης. Αυτό μαρτυρεί ο τρόπος και η στάση ζωής του. Και γι’ αυτό τρομάζει και απελπίζεται μπροστά στο γεγονός του θανάτου. Μόνο η σταθερή βεβαιότητα, ότι ο Χριστός είναι η Ζωή, μας απαλλάσσει από την απελπισία του θανάτου.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.