« Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ »

Η Υπαπαντή του Χριστού, αγαπητοί μου φίλοι, είναι μία από τις σπουδαιότερες εορτές της Εκκλησίας μας, γεμάτη από νοήματα και συμβολισμούς. Είναι Δεσποτική αλλά και Θεομητορική εορτή. Η Παναγία πήγε στον Ναό του Σολομώντα τον Χριστό, σαράντα ημέρες μετά τη γέννησή Του, προκειμένου να τελέσει το έθιμο του σαραντισμού και να δεχθεί την ευλογία του Θεού από τα χέρια του πρεσβύτη Συμεών. Η Παναγία προσφέρει τον Ιησού στον Ναό, σύμφωνα με τα καθιερωμένα από τον Μωσαϊκό Νόμο. Και επειδή εκεί έγινε υποδοχή από τον Άγιο Συμεών, ο οποίος Τον πήρε στην αγκαλιά του, γι’ αυτό και λέγεται Υπαπαντή. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «υπαντάω» και σημαίνει έρχομαι σε συνάντηση κάποιου. Ο δίκαιος Συμεών ήταν πιστός και ευλαβής άνθρωπος, αγαπούσε τον Θεό, έζησε γύρω στα 270 χρόνια και του είχε δοθεί υπόσχεση από τον Θεό ότι πριν να πεθάνει θα έβλεπε τον Μεσσία.

Το Άγιο Πνεύμα υπέδειξε στον Συμεών να πάει στον Ναό του Σολομώντα στα Ιεροσόλυμα κατά την ημέρα που ο Ιωσήφ και η Μαρία πήγαν εκεί το θείο Βρέφος. Στο πρόσωπό Του αναγνώρισε τον Σωτήρα του κόσμου. Ο πρεσβύτης Συμεών περίμενε σε ολόκληρη τη ζωή του την ευλογημένη συνάντηση με τον Ιησού Χριστό. Βρισκόταν σε συνεχή προσευχή για το μεγάλο αυτό γεγονός. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τα γεροντικά χέρια του Συμεών έλαβαν ειδική χάρη από τον Θεό για να ανασηκώσουν το θείο Βρέφος. Ο Συμεών δόξασε τον Θεό, αφού αξιώθηκε να κρατήσει στα χέρια του τον Χριστό, και έπειτα ζήτησε από τον Θεό να τον πάρει κοντά Του. Δεν φοβάται τον θάνατο, τον περιμένει σαν ανακούφιση. Τον αποζητά, για να γίνει, κατά τον Μέγα Αθανάσιο, ο πρώτος κήρυκας του Χριστού στον Άδη, πριν ακόμη προλάβουν να Τον κηρύξουν τα βρέφη που σφαγιάσθηκαν επί Ηρώδη.

Ο Συμεών πληροφορεί την Παναγία ότι ο Χριστός θα είναι σημείο αντιλεγόμενο, θα αποτελεί αιτία πτώσης και σωτηρίας πολλών. Πράγματι το πρόσωπο του Χριστού διχοτομεί την Ιστορία και τους ανθρώπους. Την Ιστορία σε εποχή προ και μετά Χριστόν, και τους ανθρώπους σε εκείνους που θα Τον πιστέψουν και σε εκείνους που θα Τον απορρίψουν. Η παρουσία και μόνο του Χριστού συνιστά κρίση για όλους μας. Η στάση μας απέναντί Του συνιστά τη σωτηρία ή την κατάκρισή μας. Απευθυνόμενος στην Παναγία, της δίνει μία ειδικότερη πληροφορία, ότι δηλαδή την καρδιά της θα τη διαπεράσει ρομφαία, εννοώντας προφανώς την οδύνη που θα δοκιμάσει, όταν δει τον μονογενή της να αναρτάται στο ξύλο του Σταυρού. Προφήτεψε ο δίκαιος Συμεών τη Σταυρική θυσία του Κυρίου, αλλά και προετοίμασε την Παναγία για τον μεγάλο πόνο που την περίμενε. 

Εκτός από τον Συμεών υπήρχε στον Ναό και μία γυναίκα προφήτιδα, ενάρετη χήρα, η Άννα, κόρη του Φανουήλ από τη φυλή του Ασήρ. Η ενάρετη αυτή γυναίκα δεν σταματούσε να λατρεύει τον Θεό νύχτα και ημέρα στις ακολουθίες, νηστεύοντας και αγρυπνώντας. Δοξολογούσε και αυτή τον Θεό και μιλούσε γι’ αυτό το ιδιαίτερο παιδί. Τέτοιοι γέροντες, σαν τον Συμεών και την Άννα, πρέπει να γίνουν αξιομίμητα πρότυπα για όλους τους γέροντες και τις γερόντισσες της σημερινής εποχής. Δεν ήταν τυχαίο που εκείνη τη χρονική στιγμή βρέθηκαν αυτοί οι δίκαιοι και ενάρετοι άνθρωποι στον ιερό χώρο του Ναού του Σολομώντα. Όλα γίνονταν σύμφωνα με το μυστήριο της θείας Οικονομίας. Τον Ιησού Χριστό έπρεπε να Τον υποδεχθούν άνθρωποι του Θεού. Αυτά τα θεία πρόσωπα και ειδικά ο δίκαιος Συμεών είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα της επίγειας ζωής του Κυρίου.

Στην ακολουθία του σαραντισμού της Εκκλησίας μας, προσφέρει η μητέρα το παιδί στον Θεό δια του Ιερέα, και εκείνος, μετά το «Νυν απολύεις…» και την απόλυση, το επιστρέφει στους γονείς, για να το μεγαλώσουν όπως ο Θεός θέλει. Άραγε οι γονείς έχουν αντιληφθεί τη μεγάλη ευθύνη που έχουν για το μεγάλωμα των παιδιών τους σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου; Συχνά βλέπουμε τα παιδιά να θέλουν να αγωνισθούν πνευματικά, να θέλουν να ζήσουν όπως η Εκκλησία μας θέλει και να αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητα εμπόδια από το σπίτι, έναν σφοδρό δαιμονικό πόλεμο από οικείους και συγγενείς επιλήσμονες της ευθύνης που έχουν αναλάβει. Έτσι επαληθεύεται ο Ευαγγελικός λόγος «εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (ΜΑΤΘ. 10, 36), από τα χείλη του Ίδιου του Χριστού. Έτσι ο λόγος Του φθάνει μέχρι και στις πιο στενές ανθρώπινες σχέσεις, όπως αυτή του γονέα και του παιδιού, αλλά και άλλων μέσα στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον.

Αγαπητοί μου φίλοι, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν δοκιμάσει τον πόλεμο που κυριολεκτικά ξεσηκώνει το όνομα και μόνο του Χριστού. Εμείς όμως οι πιστοί να προσπαθούμε να τηρούμε τις εντολές του Θεού και να ζούμε όπως θέλει η Εκκλησία. Από βρέφη εισερχόμαστε τον ιερό χώρο της Εκκλησίας. Δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί πηγαίνουν στην Εκκλησία όταν βαπτίζονται, όταν παντρεύονται και όταν κηδεύονται, αν δεν κάνουν πολιτική κηδεία. Ο Χριστός μας έδειξε με τη ζωή Του πάνω στη γη, ότι πρέπει να σεβόμαστε την πίστη μας και να ακολουθούμε όσα εκείνη μας προτείνει. Δεν μπορούμε να λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί και να μην πηγαίνουμε στην Εκκλησία και να μη συμμετέχουμε στα Μυστήριά της. Γι’ αυτό ας μας εμπνέει πάντοτε ο λόγος του Χριστού. Να είμαστε θαρρετοί μέσα στον πονηρό αυτό κόσμο γιατί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έχει νικήσει τον κόσμο και την πονηριά του.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.