« ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

«Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (ΓΑΛ. 5, 24). Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου φίλοι, μας λέει στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, ότι οι αληθινοί μαθητές του Χριστού, έχουν σταυρώσει και νεκρώσει τον παλαιό άνθρωπο μαζί με τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες του. Τι θέλει να πει όμως με αυτά τα λόγια ο Απόστολος Παύλος; Ο κάθε άνθρωπος από την κοιλιά της μητέρας του φέρει το Προπατορικό αμάρτημα, την παρακοή δηλαδή των Πρωτοπλάστων στην εντολή του Θεού. Αυτό δημιουργεί μία ροπή προς την αμαρτία. Ο άνθρωπος οδηγείται εκούσια ή ακούσια προς το κακό. Κι ενώ η φωνή της συνείδησης τον ελέγχει, η αμαρτία τον τραβάει και τον υποδουλώνει. Έρχονται στιγμές που στενοχωριέται και υποφέρει, επειδή συνειδητοποιεί πως είναι δούλος της αμαρτίας και των παθών.

Γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου; (ΡΩΜ. 7, 24). Μία από τις φρικτότερες τιμωρίες στα παλαιά χρόνια ήταν και αυτή: έδεναν σφικτά ένα ζωντανό άνθρωπο μαζί με ένα νεκρό και τον άφηναν να πεθάνει. Έτσι αισθάνεται και ο άνθρωπος την αμαρτία, σαν ένα ξένο σώμα, μολυσμένο και νεκρό, που έχει δεθεί στην ύπαρξή του και συνεχώς τον μολύνει, και σιγά σιγά τον οδηγεί στη φθορά και στον θάνατο. Η αμαρτία είναι μία παρά φύσιν κατάσταση που ταλαιπωρεί τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην σκλαβιά. Γιατί δεν είναι ελευθερία το να σερνόμαστε πίσω από τις επιθυμίες μας. Το να γινόμαστε σκλάβοι στα υλικά αγαθά, στην σάρκα, στα διάφορα πάθη. Αληθινή ελευθερία είναι να απαλλαγούμε από τα διάφορα πάθη. Και αβίαστα μπαίνει το ερώτημα: ποιος θα γλιτώσει τον άνθρωπο από την ανυπόφορη αυτή κατάσταση;

Είναι γεγονός ότι στα χρόνια πριν την έλευση του Χριστού ήταν σπάνια τα παραδείγματα ανθρώπων, που είχαν καταφέρει να αντισταθούν κάπως στην αμαρτία. Το κακό κυριαρχούσε, είχε ρίξει βαθιές ρίζες στις καρδιές των ανθρώπων. Όμως ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε. Έστειλε τον μονογενή Του Υιό στον κόσμο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, για να μας λυτρώσει από την αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο. Από τότε ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό, μπορεί να πολεμήσει τα πάθη, να νεκρώσει τον παλαιό άνθρωπο και να φθάσει σε ύψη αρετής. Σε ύψη αρετής είχαν φθάσει οι Άγιοι της πίστης μας. Σε ύψη αρετής είχε φθάσει και ο σήμερα εορταζόμενος Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, του οποίου ο τάφος βρίσκεται στην Ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους και μυροβλύζει. Σε αυτές τις καταστάσεις φθάνουν οι άνθρωποι που αγωνίζονται και βρίσκονται κοντά στον Χριστό.

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει νέκρωση των παθών, φαντασθείτε ένα νεκρό σώμα. Αν φέρουμε και στρώσουμε δίπλα του ένα τραπέζι με τα πιο εκλεκτά φαγητά, δεν πρόκειται να τα αγγίξει. Αν φέρουμε σωρούς από χρυσά νομίσματα, κοσμήματα και διαμάντια, δεν πρόκειται να απλώσει το χέρι του να τα πάρει. Έτσι μοιάζουν οι καλοί και γνήσιοι Χριστιανοί, που πιστεύουν με την καρδιά τους στον Χριστό και ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Είναι νεκροί για την αμαρτία. Η αγάπη τους για τον Χριστό τους έκανε να υποτάξουν το θέλημά τους στο θέλημα του Θεού. Αντιστάθηκαν στους πειρασμούς και έκαναν τον διάβολο να φύγει από κοντά τους. Αρνήθηκαν να υποταχθούν στα κελεύσματα του διαβόλου και αγωνίσθηκαν με όλη τους τη δύναμη. Με όπλα τη νηστεία και την προσευχή η δύναμη των δαιμόνων εκμηδενίζεται. Εξαφανίζεται από τη ζωή μας.

Με τη βοήθεια του Θεού, άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, ακόμη και στη σημερινή εποχή, που είναι από τις πιο αμαρτωλές, έχουν καταφέρει να νεκρώσουν τα πάθη τους. Και μάλιστα υπάρχουν παραδείγματα αρετής όχι μόνο από τους χώρους της ερήμου και των μοναστηριών, αλλά και από τις διεφθαρμένες μεγαλουπόλεις. Μπορεί να πάει κάποιος στα ασκητήρια όπου οι πειρασμοί είναι ασφαλώς λιγότεροι και όμως να νικηθεί κατά κράτος, αν δεν προσέξει. Και μπορεί να ζήσει κάποιος μέσα στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις και να αγιάσει, καταφέρνοντας να νεκρώσει την αμαρτία. Όσες φορές μας πειράζει ο διάβολος, ας θυμόμαστε τον Απόστολο Παύλο που πολέμησε τα πάθη, νίκησε και μπορούσε να λέει: «Χριστώ συνεσταύρωμαιˑ ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (ΓΑΛ. 2, 19 - 20). Δηλαδή, «Έχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός» (ΓΑΛ. 2, 19 - 20).

Αγαπητοί μου φίλοι, τα πάθη είναι δυσκολοθεράπευτα. Μάλιστα κάποιες φορές και μη αναγνωρίσιμα. Χρειάζεται εγρήγορση, νήψη κατά τους Νηπτικούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, διηνεκής πνευματικός αγώνας, για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τις παγίδες του διαβόλου. Ο πνευματικός αγώνας είναι πολύ δύσκολος, αλλά και πολύ όμορφος. Και αν ως άνθρωποι αμαρτήσουμε, να μην απελπισθούμε, αλλά να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε τη συγχώρηση του Θεού στο Μυστήριο της Εξομολόγησης. Ίσως πουν κάποιοι: «Μα συνέχεια πέφτουμε και αμαρτάνουμε. Δεν έχουμε ελπίδα». Η Εκκλησία μας καλεί όλους σε μετάνοια. Εκατομμύρια φορές και αν πέσουμε σε διάφορα αμαρτήματα, εκατομμύρια φορές και να μετανοήσουμε. Αν πέφτουμε να σηκωνόμαστε και να μην καθόμαστε πεσμένοι και να κλαίμε την μοίρα μας. Ο Θεός είναι αγάπη και μας δέχεται όλους, ότι και να έχουμε κάνει.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.