« ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ »

Κατά τη σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη των δύο Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων της Πέτρου και Παύλου. Πρόκειται για δύο μεγάλες εκκλησιαστικές φυσιογνωμίες. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων, μας παρέχει την προσωπογραφία των δύο αυτών Αποστόλων, εμπνευσμένος από τον τρόπο σκιαγράφησης του Ιησού. Τους συγκρίνει με τον Αναστημένο Ιησού που είναι ζωντανός και ενεργεί μέσα από τα πρόσωπα. Αυτό που αναδεικνύεται μέσα από τις Πράξεις των Αποστόλων είναι δύο ξεχωριστές προσωπικότητες. Αυτή η διαφορετικότητα κρύβει την εμπέδωση της ετερότητας και της πολυμορφίας ως δομικό πλούτο της αρχέγονης Εκκλησίας. Όμως και οι δύο ωθούνται από τη φλόγα του Πνεύματος. Είναι οι δύο πνεύμονες της Εκκλησίας των πρώτων δεκαετιών.

Οι ένδεκα Απόστολοι βρίσκονται μαζί, στα Ιεροσόλυμα, κρυμμένοι από φόβο για τον διωγμό των Ιουδαίων. Μαζί δέχονται το Πανάγιο Πνεύμα και ξεπερνώντας το φόβο για τη ζωή τους, παύουν να κρύβονται. Δημόσια ο Απόστολος Πέτρος, εξ ονόματος όλων, άρχισε να κηρύττει ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός και ότι ο Θεός τον ανάστησε από τους νεκρούς. Τα λόγια του Πέτρου είχαν πλέον μια μοναδική συνεκτική δύναμη, τόσο που να ενσωματώσει στην πρώτη Εκκλησία ένα υπέρογκο πλήθος ανθρώπων. Άφοβα πλέον ο Πέτρος κατηγορεί τους κατοίκους των Ιεροσολύμων και τους αρχηγούς τους, για το θάνατο του Ιησού. Ποιος αυτός που είχε αρνηθεί τρεις φορές τον Χριστό μπροστά σε μια μικρή κοπέλα. Η κατηγορία αυτή σαν στόχο έχει τη μεταστροφή τους και όχι την καταδίκη τους και τον αποκλεισμό τους από την Εκκλησία του Χριστού.

Στο τρίτο κεφάλαιο των Πράξεων περιγράφεται η συνήθεια του Πέτρου και του Ιωάννη να πηγαίνουν στον Ναό για να προσευχηθούν καθημερινά την ενάτη ώρα, δηλαδή στις τρεις το απόγευμα. Κάποια ημέρα ήταν στην είσοδο του Ναού ένας παράλυτος άνθρωπος, ο οποίος τους ζήτησε ελεημοσύνη. Ίσως περίμενε να λάβει ένα μεγάλο ποσό από τους δύο αυτούς μαθητές του Κυρίου. Όμως ο Πέτρος ξεπερνά κάθε του προσδοκία: «Χρήματα ασημένια και χρυσά δεν έχωˑ αυτό όμως που έχω, αυτό σου δίνω: στο όνομα του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, σήκω πάνω και περπάτα!» (ΠΡΑΞ. 3, 6). Στο πλήθος που έτρεξε να δει το θαύμα, ο Απόστολος Πέτρος δηλώνει ότι δεν είναι αυτός που έκανε τον παράλυτο να περπατήσει, αλλά ο Χριστός. Ο Πέτρος και ο Ιωάννης είχαν λάβει ιδιαίτερο θάρρος από τον Χριστό και αυτό εξέπληττε τους Ιουδαίους.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας παρουσιάζει τον Σαύλο, τον μετέπειτα Απόστολο Παύλο, στο 7^ο κεφάλαιο των Πράξεων. Ο Σαύλος παίρνει μέρος στη θρησκευτική δολοφονία του Στεφάνου και στο διωγμό των χριστιανών των Ιεροσολύμων. Η Συναγωγή σαν σκοπό είχε να καταδιώκει και να θανατώνει όσους ήσαν αντίθετοι με την πίστη των Ιουδαίων. Μέσα σε αυτή τη λογική ενεργεί και ο Σαύλος. Ο νόμος και οι θεσμοί δεν του επαρκούν και ζητά από τον αρχιερέα να μεταβεί στην Δαμασκό και να εξοντώσει τους χριστιανούς. Στη διαδρομή όμως πέφτει στο έδαφος και ακούει μια φωνή να του λέει: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με  καταδιώκεις;» (ΠΡΑΞ. 9, 4). Ο Σαύλος σηκώνεται όρθιος και τυφλώνεται. Παίρνοντάς τον από το χέρι οι συνοδοί του τον οδηγούν στην Δαμασκό για να μάθει να σέβεται τον Ιησού και τους μαθητές Του. Ο Σαύλος πλέον είναι στην Εκκλησία, όχι ως αιχμάλωτος αλλά ως Απόστολος.

Η μεταστροφή του Σαύλου στον Ιησού δείχνει τη φιλευσπλαχνία του Θεού που θέλει να σώσει ολόκληρο τον κόσμο. Από τότε κι ο Παύλος εισέρχεται στον αριθμό όσων καταδιώκονται για τον Χριστό. Στο 12^ο κεφάλαιο των Πράξεων ο Ευαγγελιστής Λουκάς κάνει λόγο για τον Σαύλο και τον Βαρνάβα, πρώτα στα Ιεροσόλυμα κι έπειτα στην Αντιόχεια. Στη δεύτερη αυτή πόλη η Εκκλησία κινείται μέσα στους εθνικούς με νομοθέτη και εμπνευστή της το Πνεύμα. Ο ανθύπατος Σέργιος Παύλος, ένας έξυπνος Ρωμαίος, καλεί και τους δύο για να ακούσει τον λόγο του Θεού. Ο Λουκάς σημειώνει: «Τότε ο Σαύλος που λεγόταν και Παύλος, πλημμύρισε από το Άγιο Πνεύμα» (ΠΡΑΞ. 13, 9). Η αλλαγή του ονόματος, από εβραϊκό σε ελληνορωμαϊκό, εξηγείται ίσως από την επιθυμία του να γίνει τα πάντα τοις πάσι, ορμώμενος από χριστιανική αγάπη.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Πέτρος και ο Παύλος μιλούν και ενεργούν ως Απόστολοι κι όχι ως φιλόσοφοι. Και οι δύο αντιπροσωπεύουν τον Χριστό Σταυρωμένο και Αναστημένο. Ο λόγος που τους έχει εμπιστευθεί επικυρώνεται από σημεία του Θεού. Το θάρρος και το κουράγιο τους δεν είναι κάτι που έχει κάποια ψυχολογική εξήγηση. Παραμένουν όρθιοι μπροστά στους ισχυρούς, ενισχυμένοι από το Άγιο Πνεύμα. Αν και είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι έχουν κοινό την αγάπη τους για τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος έχουν κοινό και το μαρτύριό τους στην Ρώμη, την εποχή των διωγμών του αυτοκράτορα Νέρωνα εναντίον των Χριστιανών, το έτος 67 μ.Χ., το οποίο μαρτύριο εορτάζεται στην παράδοση της Εκκλησίας κάθε 29 Ιουνίου, οπότε και σταματά η νηστεία των Αγίων Αποστόλων που ξεκινά μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.