« ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, παρουσιάζεται από τον Κύριό μας ένας πλούσιος, ο οποίος δεν είχε που να συγκεντρώσει τα αγαθά του. Τα κτήματα του είχαν δώσει άφθονη σοδειά. Ενώ δηλαδή άλλοι άνθρωποι είχαν την αγωνία για να αποκτήσουν τα αναγκαία στη ζωή τους, αυτός ο πλούσιος δεν είχε που να αποθηκεύσει τα αγαθά του. Και ενώ σκέφτεται αυτά, αποφασίζει να γκρεμίσει τις αποθήκες του και να φτιάξει μεγαλύτερες, έτσι ώστε να χωράει η πλούσια σοδειά του. Καμία απολύτως σκέψη δεν του πέρασε για τους φτωχούς συνανθρώπους του. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν ο εαυτός του. Μάλιστα νόμιζε πως θα ζήσει χρόνια πολλά για να τα ευχαριστηθεί, όμως ο λόγος του Κυρίου τον προσγείωσε στην πραγματικότητα. «Ανόητε. Αυτή τη νύκτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά, λοιπόν, που ετοίμασες σε ποιον ανήκουν ;» (ΛΟΥΚΑ 12, 20).

Το κατάντημα του άφρονος πλουσίου έχουν όλοι εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγμά του και στρέφουν την προσοχή τους μόνο στην απόκτηση υλικών αγαθών. Αυτοί οι άνθρωποι οδηγούνται στη φιλαργυρία και στην απληστία, χωρίς να το καταλαβαίνουν μάλιστα πολλές φορές. Η φιλαργυρία, κατά τη Χριστιανική διδασκαλία, θεωρείται ειδωλολατρία και είναι η αιτία του άκρατου πλουτισμού. Ο κάθε πιστός πρέπει να ζει με απλότητα και λιτότητα. Δεν πρέπει ο Χριστιανός να ζει μέσα στη χλιδή και στις απολαύσεις. Η δε απληστία φανερώνει έναν άνθρωπο πλεονέκτη, ακόρεστο και κενό. Αυτά τα δύο αρνητικά στοιχεία είχε ο πλούσιος της σημερινής Παραβολής. Δεν κοίταζε καθόλου δίπλα του, να δει τους συνανθρώπους του που είχαν ανάγκη. Είναι η κατάσταση στην οποία οδηγούνται συνήθως αυτοί που κρατούν τον πλούτο στα χέρια τους.

Ψυχολογικές μελέτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άπληστος ζει διαρκώς με το άγχος της επιβίωσης και από το άχθος του θανάτου. Ο πλούσιος της Παραβολής, όχι απλά βιώνει τη ψυχολογική κατάσταση, αλλά έχει πλήρως κυριευθεί, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να αξιοποιήσει την εμπειρία της αγάπης, τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον άνθρωπο. Βέβαια υπάρχουν κάποιοι στις ημέρες μας που αμφισβητούν την εμπειρία της αγάπης και τη θεωρούν ουτοπική. Και όμως η ζωή των Αγίων της Εκκλησίας μας αποδεικνύει το αντίθετο, ότι μπορεί να υπάρξει αυτή η εμπειρία. Αν διαβάσουμε τους βίους των Αγίων θα δούμε την εμπειρία της αγάπης διάχυτη στην επίγεια ζωή τους. «Για να βρεις το σωστό τρόπο στην παρουσίαση της πίστης χρειάζεται αγάπη πολλή», μας διδάσκει ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς (Αλφαβητάρι της Πίστης, σελίδα 10).

Όντως τυφλώνει η απληστία τους ανθρώπους και τους καθιστά έρμαιά της. Η απληστία είναι συνέπεια ψυχολογικών διαταραχών, έλλειψης παιδείας και ανοησίας. Η απληστία δημιουργεί ακόμη και τυράννους, οι οποίοι εξουσιάζουν και χρησιμοποιούν ολόκληρο τον πλανήτη για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν όρια. Ξεπερνούν τα όρια και οδηγούνται σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Στην πραγματικότητα η αγωνία για εξουσία, η απληστία κάποιων ελαχίστων, οι οποίοι αποδείχθηκαν και ολίγιστοι, να είναι οι πλουσιότεροι, να είναι οι δυνατότεροι, να κατέχουν αξιώματα, να κατέχουν και να κατευθύνουν ανθρώπους, οδήγησε στη σημερινή τραγική κατάσταση. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οδηγηθήκαμε στη σημερινή οικονομική κρίση. Η απληστία οδηγεί τον άνθρωπο σε ακρότητες. Ο άπληστος άνθρωπος έχει βάλει στο περιθώριο της ζωής του τον Θεό.

Όμως ευθύνες έχουμε κι εμείς οι υπόλοιποι. Ίσως σε μικρότερο βαθμό, έχουμε κι εμείς το μικρόβιο της απληστίας. Θέλουμε στη ζωή μας όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, όλο και περισσότερες ανέσεις. Έτσι αυτές οι επιθυμίες μας οδηγούν στην εξασφάλισή τους με αθέμιτα μέσα. Για παράδειγμα χωρίς να αξίζουμε, βάζουμε κάποιο μέσο και παίρνουμε τη δουλειά από κάποιον συνάνθρωπό μας, ο οποίος ίσως έχει περισσότερα προσόντα από εμάς. Άλλο παράδειγμα, δηλώνουμε ψευδή στοιχεία για να λάβουμε περισσότερη επιδότηση από το κράτος. Αυτές όλες οι καταστάσεις, αλλά και άλλες πολλές μας οδήγησαν στην κρίση αυτή που βιώνουμε προσωπικά και σαν έθνος. Η αδιαφορία για το καλό της κοινωνίας είναι αποτέλεσμα της απληστίας μας. Όμως αυτή η νοοτροπία πρέπει να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί από μέρους μας.

Αγαπητοί μου φίλοι, οφείλουμε σαν Χριστιανοί να πολεμήσουμε τη φιλαργυρία και την απληστία. Αναρωτιέται ο Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Καρδαμάκης, «αλλά τι απέμεινε για την ανθρωπότητα, για την προσωπική ζωή του ανθρώπου παρά η αύξηση της βαρβαρότητας, το γλοιώδες του ζωώδους ευτυχισμού, η αδιαφορία για τον άλλο, η μανία της αυτοκαταστροφής ;» (Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 13). Για να ξεφύγουμε από τις δυσάρεστες αυτές καταστάσεις οφείλουμε να αγαπήσουμε τον Θεό, αλλά και τον συνάνθρωπο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας και να γίνουμε αληθινοί Χριστιανοί. Θα πρέπει να παύσουμε να αδιαφορούμε για τον διπλανό μας. Μην περιμένουμε να ξεφύγουμε από αυτή την οικονομική κρίση, αν πρώτα δεν ενδιαφερθούμε για τον συνάνθρωπο. Το παράδειγμα του άφρονος πλουσίου της Παραβολής ας είναι προς αποφυγή.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.