1. Πρέπει να είναι στην ταινία του Παντελή
Βούλγαρη «το Τελευταίο Σημείωμα» που στη σκηνή της εκτέλεσης των
αντιστασιακών από τους Γερμανούς υπάρχει και ένας αγωνιστής ανάπηρος χωρίς
πόδια. Όταν στέκονται στη σειρά για να εκτελεστούν, αυτός βρίσκεται, όπως είναι
φυσικό, πολύ πιο χαμηλά από τους υπόλοιπους αφού στέκεται στη μέση του, ενώ οι
άλλοι στα πόδια τους. Την ώρα που ετοιμάζεται να δοθεί το παράγγελμα της
εκτέλεσης, οι πλαϊνοί του σύντροφοι τον πιάνουν από τα χέρια και τον σηκώνουν
στο ύψος τους. Και εκεί τον βρίσκει η σφαίρα της εκτέλεσης.
Στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, στη Λαμία,
ένας μαθητής με κινητικά προβλήματα σηκώθηκε από το αμαξίδιό του και με τη
βοήθεια συμμαθητή του παρέλασε περπατώντας, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης σε όλους
εκτός από την Ακρίτα η οποία είδε σε αυτή την κίνηση εκδήλωση λογικών μισαναπηρίας.
Στην δήλωσή της απάντησαν επαρκώς και η καθηγήτρια και η οικογένεια του
παιδιού, οπότε παρέλκει οποιοσδήποτε περαιτέρω σχολιασμός.
Είναι εκτιμητέο βέβαια ότι δεν
κατηγορήθηκε αντίστοιχα ο σκηνοθέτης για τη σκηνή της πρώτης παραγράφου ούτε οι
σύντροφοι που σήκωσαν τον ακρωτηριασμένο μελλοθάνατο για να μοιραστούν την
τελευταία τους στιγμή.
Η ευγενής τάση του ανθρώπου για υπερπήδηση
των αδυναμιών του, που εκφράζεται και ετυμολογικά στη λέξη άνθρωπος (από το
ανωθρώσκω, ανεβαίνω ψηλά, εξ ου και ανωθρώσκων καπνός), από ορισμένους είναι
εξοβελιστέα, γιατί προκρίνουν την καθήλωσή του στο όποιο σημείο τον έχουν ρίξει
οι καταστάσεις, και επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν τη μοιρολατρική παράδοση σε
εξωγενείς παράγοντες δίχως προσπάθεια αναίρεσής τους.
Είδαμε λοιπόν ένα ακόμα δείγμα μιας
αριστεράς αποκομμένης από το λαϊκό σώμα, υποταγμένης στην ατζέντα της
ιδεολογίας της αφύπνισης και της ακύρωσης και πολύ μακριά από το πνεύμα του
κοινοτισμού και της αλληλεγγύης μέσα στα μέλη της κοινότητας. Η διάσταση μεταξύ
αυτής της αριστεράς (πού όμως είναι κυρίαρχη πια σε αυτό το χώρο) και της
κοινωνίας εκφράζεται πλέον και δημοσκοπικά.
2. Στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου πάλι,
δόθηκε αφορμή για πολλή συζήτηση με το σύνθημα των σπουδαστών της ΣΜΥΝ. Η
υπόμνηση ότι η Κύπρος είναι Ελληνική, οφείλει πράγματι να ξαναμπεί στο δημόσιο
διάλογο και να επαναπροσδιορίσει τη διαπραγματευτική προσέγγιση του ελληνισμού
και τη σύνολη προσέγγισή του στην κατοχή του μεγαλύτερου ελληνικού νησιού από
τους Τούρκους. Το υβριστικό σύνθημα για την Τουρκία δεν χρειαζόταν. Την
πολιτική της Τουρκίας οφείλουμε να την αναιρέσουμε στα πλαίσια μιας παλλαϊκής
ομόθυμης αντίστασης στον αναθεωρητισμό της, πράγμα που είναι ζητούμενο σε μία
εξωτερική πολιτική που χαρακτηρίζεται από την αφασία, τη φοβικότητα και τα κατευναστικά
σύνδρομα. Πιθανόν αυτή η πολιτική και η απογοήτευση την οποία γεννά, να οδηγούν
σε μιαν ακραία ρητορική στο συναισθηματικό επίπεδο, η οποία όμως δεν βρίσκει
ανταπόκριση επί του διπλωματικού και στρατιωτικού πεδίου. Αυτό που χρειάζεται
είναι μία επεξεργασμένη πολιτική, η οποία με μέθοδο και προοπτική θα απαντά
συνολικά στον τουρκικό επεκτατισμό, είτε στην ισλαμοφασιστική είτε στην
κεμαλική του εκδοχή. Μία τέτοια πολιτική θα εκφράζεται και με συγκεκριμένα
συνθήματα στην παρέλαση, όχι σαν αντίδραση στην υποταγή αλλά σαν συμβολή στην
προάσπιση των δικαίων του λαού μας. Και τότε δε θα χρειάζονται παρορμητικές
εξάρσεις ως αντίβαρο στα “ήρεμα νερά” της εξωτερικής μας πολιτικής…
ardin-rixi.gr
