« ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Την ιδιαίτερη σημασία που έχει η προσωπική μας πίστη, όταν επικαλούμαστε τον Θεό, μας τονίζει η σημερινή περικοπή από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει την πίστη του εκατοντάρχου, σαν πρότυπο για μίμηση. Καθώς έμπαινε ο Χριστός στην Καπερναούμ, Τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος, ο οποίος Του μίλησε για το πρόβλημά του. Ποιο ήταν το πρόβλημά του ; Ο δούλος του ήταν παράλυτος και βασανιζόταν. Στην διαβεβαίωση του Χριστού ότι θα πάει στο σπίτι του και θα θεραπεύσει τον  δούλο του, ο εκατόνταρχος διστάζει λέγοντας, ότι μπορεί να τον θεραπεύσει και από μακριά. Γιατί όμως το είπε αυτό ο εκατόνταρχος ; Μήπως δεν ήθελε τον Χριστό στο σπίτι του ; Αντίθετα, το έκανε από την υπερβολική του ταπείνωση. Πίστευε πως ήταν ανάξιος για να πάει ο Ίδιος ο Χριστός στο σπίτι του.

Ο Χριστός θαύμασε την πίστη του εκατοντάρχου και ομολόγησε ότι τέτοια πίστη δεν είχε βρει ούτε στους Ισραηλίτες. « Ακούσας δε ο Ιησούς εθαύμασε και είπε τοις ακολουθούσιν· αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον » ( ΜΑΤΘ. 8, 10 ). Ο Χριστός μετά στράφηκε προς τον εκατόνταρχο και του είπε να πάει στο σπίτι του και ο δούλος του θα έχει θεραπευθεί. Δύο στοιχεία, ουσιαστικά για την πνευματική ζωή, διαθέτει ο εκατόνταρχος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Την ταπείνωση και την πίστη. Παρόλο που είναι άνθρωπος υπεροχής , διακεκριμένος ανάμεσα στον ρωμαϊκό στρατό, αναγνωρίζει ότι και ο ίδιος είναι μικρός και ασήμαντος ενώπιον του Θεού. Θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο, για να τον επισκεφθεί ο Υιός του Θεού. Η ακλόνητη πίστη και η μεγάλη ταπείνωση του εκατοντάρχου, δεν έχουν όρια. Τέτοιοι άνθρωποι δεν εμφανίζονται συχνά στην ανθρώπινη Ιστορία.

Η ταπείνωση πρέπει να είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του κάθε Χριστιανού. Χωρίς την ταπείνωση δεν μπορεί να μας επισκιάσει η Χάρη του Θεού. Όλος ο αγώνας και η άσκηση γίνεται για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην ταπείνωση, που συνιστά τη μόνη δυνατή ύψωση και την πνευματική ωρίμανση. Ο εωσφόρος έχασε τον Παράδεισο από την υπερηφάνειά του. Οι πρωτόπλαστοι εξορίσθηκαν από τον Παράδεισο γιατί δικαιολογήθηκαν για την πράξη τους. Η δικαιολογία πηγή έχει την υπερηφάνεια. Αλλά και κάθε Χριστιανός που εγκαταλείπεται από την Χάρη του Θεού, έχει υποστεί πνευματικό πλήγμα από τον εγωϊσμό. Με την ταπείνωση μιμούμαστε τον Ίδιο τον Χριστό. Ο εκατόνταρχος ήταν ταπεινός και γι’ αυτό προσέλκυσε την θεία βοήθεια. Η ταπείνωσή του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στον Χριστό και τον θαύμασε.

Το άλλο στοιχείο, που είχε ο εκατόνταρχος, ήταν η πίστη του στη δύναμη του Ιησού. Πίστευε πως μόνο με τον λόγο του Χριστού, θα θεραπευόταν ο δούλος του. Στην Ορθοδοξία δεν μιλάμε για τη θρησκεία και το θρησκευτικό συναίσθημα, αλλά για την Εκκλησία και την πίστη της. Η πίστη πρέπει να είναι ανόθευτη και ειλικρινής. Σαν Χριστιανοί οφείλουμε να έχουμε αληθινή πίστη και όχι μια πίστη, που είναι γεμάτη από ευσεβισμό και υποκρισία. Ο Χριστιανισμός δεν είναι μια νέα θρησκεία όπως τις άλλες. Ο αληθινός Χριστιανός οφείλει να πιστεύει στον Χριστό και να εναποθέτει οποιοδήποτε πρόβλημά του σε Εκείνο. Σαν Χριστιανοί δεν πρέπει να ολιγοπιστούμε, αλλά να ελπίζουμε στην θεία βοήθεια, η οποία και θα έλθει. Όπως πολύ ωραία έλεγε ο Φώτης Κόντογλου « η πίστη ανοίγει τη μυστική πύλη της βασιλείας των ουρανών » ( Μυστικά Άνθη - Έργα ΣΤ΄ - σελίδα 313 ).

Αυτή η ταπείνωση και αυτή η πίστη πολλές φορές απουσιάζει από τους ανθρώπους, που θεωρητικά βρίσκονται πιο κοντά στον Θεό. Το ότι βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είμαστε σωσμένοι, καθαροί και άγιοι. Δυστυχώς αρκετές φορές λείπει η αυτογνωσία και η ταπείνωση από τη ζωή μας. Κάποιοι που δεν βρίσκονται και τόσο κοντά στην Εκκλησία, ίσως διατηρούν το δέος και τον σεβασμό απέναντι στην ιερότητα του μυστηρίου της Εκκλησίας. Από τη στιγμή που υπάρχει έλλειμμα ταπείνωσης, υπάρχει και έλλειμμα πίστης. Χωρίς ταπείνωση, το κάθε αίτημά μας προς τον Θεό δεν αποτελεί ικεσία, αλλά απαίτηση, η οποία δεν στηρίζεται στην αγάπη του Θεού αλλά στη δική μας υπερηφάνεια. Τότε η προσευχή μας γίνεται σαν την προσευχή του Φαρισαίου. Είναι μια προσευχή γεμάτη υποκρισία και ιδιοτέλεια.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Χριστός τονίζει σε όλους μας, στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ότι δεν αρκεί να είναι κάποιος υιός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, δηλαδή δεν αρκεί να είναι μέλος της Εκκλησίας, για να καθίσει ανάμεσα στους κληρονόμους της Βασιλείας του Θεού. Απαιτείται πίστη απλή, άδολη και ταπεινή, σαν του εκατοντάρχου. Μια πίστη η οποία δυστυχώς, απουσιάζει στις ημέρες μας. Όμως αυτή η πίστη αποτελεί το ζητούμενο της πνευματικής μας πορείας. Ζητάμε το θαύμα στη ζωή μας καθημερινά και ξεχνάμε ότι αυτό εξαρτάται και από τη δική μας πίστη. Για τον λόγο αυτό ας μην απελπιζόμαστε όταν ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας. Αλλά ας εργαζόμαστε πνευματικά, για να γίνει η πίστη μας αληθινή και ανιδιοτελής. Να μοιάσουμε στον εκατόνταρχο της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.