« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ »

Ο τυφλός ζητιάνος του σημερινού ιερού Ευαγγελίου, αγαπητοί μου φίλοι, τα κατάφερε! Με τις ενοχλητικές ίσως κραυγές του, με την άκαμπτη επιμονή του, παρά τις επιπλήξεις των παρευρισκομένων, ξεπέρασε τα εμπόδια και πλησίασε τον Κύριο Ιησού Χριστό, όταν περιόδευε την Ιεριχώ. Τον ικέτευσε να ικανοποιήσει το αίτημά του, είλκυσε δε το έλεος του παντοδύναμου Θεού και κέρδισε τη θαυματουργική θεραπεία των οφθαλμών του. Νίκησε η ηχηρή κραυγή του! Μας διδάσκει δε με το παράδειγμά του ότι κι εμείς πρέπει να εκφράζουμε τα αιτήματά μας προς τον Θεό με θερμότητα και επιμονή κατά την ιερή ώρα της προσευχής. Εμείς ως πιστοί οφείλουμε να ζητάμε από τον Θεό αυτά που θέλουμε και έπειτα να αφήνουμε να μιλήσει η θεία πρόνοιά Του. Με τον τρόπο αυτό φανερώνεται η αληθινή πίστη μας και το Ορθόδοξο ήθος μας.

Η ικεσία του τυφλού ζητιάνου ήταν μια κραυγή της πονεμένης ψυχής του. Κάνουν εντύπωση τα δύο ρήματα που χρησιμοποιεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς για να περιγράψει την έντασή της: «εβόησε» και κατόπιν «έκραζε». Δηλαδή, με ισχυρή φωνή κραύγαζε ο ταλαίπωρος αυτός άνθρωπος. Εκεί άλλωστε φαίνεται η θερμότητα της προσευχής· στην ένταση της καρδιάς κι όχι στη δύναμη της φωνής. Ας θυμηθούμε τις μεγαλόφωνες προσευχές των Φαρισαίων, οι οποίες δεν είχαν την απαραίτητη συναίσθηση. Αντίθετα, όταν ο Μωϋσής έφθασε με τους Ισραηλίτες στην Ερυθρά θάλασσα και είδε τους Αιγυπτίους να πλησιάζουν, προσευχήθηκε στον Θεό χωρίς να βγαίνει λέξη από το στόμα του. Και ο Κύριος του αποκρίθηκε: «Τι βοάς προς με;» (ΕΞΟΔ. 14, 15). Ο Θεός τον άκουγε και ας μην μιλούσε. Διότι την ώρα εκείνη η καρδιά του Μωϋσή φλεγόταν.

Προσευχή λοιπόν δεν είναι η νωθρή απαρίθμηση αιτημάτων στον Θεό, αλλά το ξεχείλισμα της πυρωμένης καρδιάς. Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από μια φλογερή προσευχή. Ακόμη και όταν οι δυνάμεις της ψυχής έχουν καμφθεί από τις δοκιμασίες και τα αδιέξοδα, το δε στόμα δεν έχει τη δύναμη να αρθρώσει λέξη, ο Κύριος ακούει, αφουγκράζεται την καρδιά, η οποία κραυγάζει τη στιγμή εκείνη με τους σιωπηλούς αναστεναγμούς της. Νομίζουμε κάποιες φορές ότι ο Θεός δεν μας ακούει. Κι όμως είναι εκεί την ώρα της προσευχής. Και αν δεν εκπληρώνεται το αίτημά μας, ο Θεός γνωρίζει καλύτερα ποιο είναι το συμφέρον της ψυχής μας. Δεν κρίνει με ανθρώπινα κριτήρια. Εμείς ανυπομονούμε, βιαζόμαστε, έχουμε άγχος για να τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητές μας. Ο Κύριος όμως γνωρίζει πότε πρέπει να μας απαντήσει. Μην απογοητευόμαστε. Να προσευχόμαστε με ζεστή καρδιά και με επιμονή.

Κατά την ιερή ώρα της προσευχής να μην καλλιεργούμε τους λογισμούς αμφιβολίας και απελπισίας που μας υποβάλλει ο εχθρός της ψυχής μας διάβολος. Επίσης η σωματική μας κόπωση από τις υποχρεώσεις της ημέρας να μην γίνεται αφορμή αναβολής της προσευχής. Η αδυναμία του σώματος να σταθεί όρθιο, τα μάτια που κλείνουν από τον κόπο, μας παροτρύνουν να αναβάλουμε την προσευχή μας για κάποια άλλη στιγμή. Μήπως κι ο τυφλός της Ιεριχούς δεν συνάντησε εμπόδια στην προσπάθειά του να εκφράσει τη φλογερή ικεσία του στον Κύριο; Οι παρευρισκόμενοι του ζήτησαν να σιωπήσει, θεωρώντας ότι είναι αγενές ένας ζητιάνος να απασχολεί με τον τρόπο αυτό τον Ιησού Χριστό. Όσο όμως εκείνοι τον εμπόδιζαν, τόσο ο τυφλός κραύγαζε με μεγαλύτερη ένταση. Και τελικά τα κατάφερε να προσελκύσει το βλέμμα του Ιησού, ο Οποίος και τον θεράπευσε από την τύφλωσή του.

Εδώ λοιπόν είναι το κρίσιμο σημείο. Όταν τα εμπόδια πληθαίνουν και μας προτρέπουν να αφήσουμε την προσευχή μας, τότε πρέπει να καταβάλλουμε όσες δυνάμεις έχουν απομείνει στην ψυχή μας και να μην εγκαταλείπουμε την ιερή αυτή επικοινωνία μας με τον Θεό. Με επιμονή, χωρίς να αφήνουμε την ικεσία μας, με περισσότερη ένταση να κραυγάζουμε στον πανάγαθο Κύριό μας για την εκπλήρωση του αιτήματός μας. Και ο Θεός του ελέους περισσότερο τότε θα ακούει την κραυγή της ψυχής μας και θα μας ελεεί. Μας το έχει υποσχεθεί άλλωστε: «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν» (ΜΑΤΘ. 7, 7). Να μην σταματάμε να ζητάμε από τον Θεό και να χτυπάμε τη θύρα του ελέους Του. Και να επιμένουμε μέχρι να ανοιχθεί η θύρα και να εκπληρώσει ο Θεός το αίτημά μας. Η προσευχή μας να διαπνέεται από ιερή προσμονή.

Αγαπητοί μου φίλοι, η προσευχή είναι μία πάλη. Μία εναγώνια πάλη του ανθρώπου που πασχίζει να επικοινωνήσει με τον Θεό, τον Δημιουργό  του· να Του εκφράσει άλλοτε τον πόνο του κι άλλοτε τη χαρά του. Η προσευχή είναι η συνάντηση του κατερχόμενου Θεού με τον ανερχόμενο άνθρωπο. Την ιερή εκείνη στιγμή προσπαθούμε να βρούμε τον Θεό και να Του μιλήσουμε όπως μιλάει το παιδί στον πατέρα του. Κι όταν η προσευχή του ανθρώπου γίνεται με θερμότητα και επιμονή, τότε Εκείνος κάμπτει το πλούσιο έλεός Του. Τότε ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του ανθρώπου και βλέπει τον Θεό να ενεργεί στη ζωή του, να συμπορεύεται στον δρόμο του. Κάτι ανάλογο έκανε και ο τυφλός του σημερινού ιερού Ευαγγελίου. Με την επιμονή του και με τη φλογερή ικεσία του κατάφερε να τον θεραπεύσει ο Κύριος και να αντικρίσει το φως της ημέρας. Αυτό να κάνουμε κι εμείς. Να προσευχόμαστε με θερμή πίστη στον Κύριο.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.