Και φέτος ανά την Ελλάδα ψάλθηκαν τα
Εγκώμια της Παναγίας, «βγήκε» και Επιτάφιος. Με κριτήρια κοσμικά, κρίνεται ως
πράξη ευλαβείας-τιμής προς την Παναγία· όμως, με κριτήρια ορθόδοξα,
πνευματικά, θεολογικά, είναι σύμπτωμα πνευματικής νόσου· της νέας εποχής, που άρχισε ήδη να εισέρχεται
στην Εκκλησία· «η νέα εποχή», έλεγε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος,
«δεν θα αδειάσει τις εκκλησίες από κόσμο, αλλά
θα αλλάξει τα μυαλά του κόσμου που έρχεται στην εκκλησία»· κάτω τα παλιά· νέα τάξη πραγμάτων· με πάντα «καλό» σκεπτικό.
Το βλέπουμε καθημερινώς στην πράξη·
Λειτουργία στο προαύλιο της εκκλησίας (τι χρειάζεται η εκκλησία;), ή στο σολέα
του Ναού (ούτε το Ιερό χρειάζεται...)·
συνεχή «Ευχέλαια», χωρίς να υπάρχει λόγος
σοβαρός· Θ. Κοινωνία μετά από
φαγοπότι· Παρακλήσεις σε Αγίους, και όχι
στην Παναγία, κατά τα άλλα ας κάνουμε
Εγκώμια προς τιμή της!
«Πως βλέπετε τα Εγκώμια της Παναγίας;»,
ρώτησα, όταν άρχισαν να εισέρχονται στην Εκκλησία, έναν ρεαλιστή, συνειδητοποιημένο Γέροντα·
«γυναικείες υστερίες...!», απάντησε ευθέως και
ακαριαίως. Υπερβολή; Προκατάληψη;
Εγκώμια στην Παναγία, αιώνες πριν, έχουν γράψει διάφοροι υμνογράφοι, αλλά
παρέμεναν κλειδωμένα στα συρτάρια· δεν
εισήχθησαν δηλαδή στη λατρεία της
Εκκλησίας. Και όταν κάποιοι, μέσα 19ου αι., το προσπάθησαν, επενέβη δυναμικώς η Εκκλησία και έβαλε στοπ.
(Εγκύκλιος 135/4319.21.4.1865).
Και τούτο, γιατί ουσία της γιορτής
της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, είναι η
μετάσταση· ότι το σώμα της δεν έμεινε
στον τάφο, αλλά μετέστη, ενωμένο με την αγία της ψυχή στον ουρανό. Πρόκειται
για θαύμα· μεγαλείο, δόξα της Παρθένου. Όμως,
τα Εγκώμια και ο Επιτάφιος δεν βοηθούν τον λαό να κατανοήσει
αυτό το μεγαλείο.
Στις ημέρες μας, ημέρες ασεβείας, και κατά
παράβαση της εκκλησιαστικής μας τάξεως, τείνουν να επικρατήσουν σ’ όλες τις ενορίες ανά την Ελλάδα· τάχα
από ευλάβεια και τιμή στην Παναγία·
η οποία τηρούσε επακριβώς, όχι
μόνο το νόμο του Θεού, αλλά και τα ήθη του τόπου της.
Τέλος πάντων. Θέλεις τόσο πολύ να τιμήσεις
την Παναγία (τιμή αγίου μίμηση αγίου...), και να ψάλλεις τα Εγκώμια; Τήρησε την
τάξη των Εγκωμίων, η οποία ορίζει: να
ψέλνονται ανήμερα της Κοιμήσεως, στον όρθρο, μετά την θ΄ ωδή.
Τα Εγκώμια του Χριστού λέγονται τη Μ.
Παρασκευή, τη μέρα της ταφής Του· δεν λέγονται ούτε Κυριακή των Βαΐων, ούτε Μ.
Δευτέρα, ούτε Μ. Πέμπτη, ούτε στην Αποκαθήλωση. Θα ήταν αδικαιολόγητο,
αδιανόητο, να γιορτάζεται η ταφή τη Μ.
Παρασκευή, και μεις να λέμε τα Εγκώμια της ταφής Του, την Κυριακή των Βαΐων!
Και όμως τα Εγκώμια της Παναγίας λέγονται σε άσχετο χρόνο, εκτός της γιορτής, της
ταφής· και δύο, και τρεις, και τέσσερις, και πέντε μέρες πριν· «κατά το
βούλεσθαι»· άλλη ενορία τα λέει σε
Εσπερινό, άλλη σε Παράκληση, άλλη σε αγρυπνία, άσχετη με τη γιορτή. Είναι
αμφίβολο αν υπάρχει ενορία, που να λέει τα Εγκώμια στον όρθρο της γιορτής, μετά
την θ΄ ωδή!
Και είναι απορίας άξιον πως θεολόγοι,
Μοναχοί, Ποιμένες και λοιποί ανεχόμαστε
ή στηρίζουμε μια τέτοια κατάσταση;! Σύμπτωμα...!
Και αν οι Μητροπολίτες οι οποίοι έδωσαν
ένορκη διαβεβαίωση-δέσμευση (όρκο!) ότι
θα τηρούν «απαρασαλεύτως τας ιεράς Παραδόσεις», δεν σεβασθούν τον όρκο
τους, στο κρασί, κάθε τόσο θα
προστίθεται νερό, και από το πολύ νερό, το κρασί θα γίνει νερουλό, και θα
καμαρώνουμε, ότι ως ορθόδοξοι χριστιανοί διαθέτουμε το καλύτερο κρασί...
anastasiosk.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου