« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ »

Αν υποθέσουμε, αγαπητοί μου φίλοι, ότι χανόταν όλη η υπόλοιπη διδασκαλία του Ευαγγελίου, θα αρκούσε και μόνο η παραβολή του ασώτου υιού, που μας διηγήθηκε ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, για να μας βεβαιώσει ότι ο Κύριός μας είναι Θεός αγάπης και ευσπλαχνίας. Με αφορμή λοιπόν την υπέροχη μορφή του σπλαχνικού πατέρα της παραβολής ας θαυμάσουμε την άπειρη αγάπη του Θεού, ο Οποίος σέβεται την ελευθερία μας, περιμένει τη μετάνοιά μας και μας υποδέχεται με στοργή, όταν επιστρέφουμε κοντά Του. Ένας άρχοντας αγάπης ήταν ο πατέρας της παραβολής. Κοντά του απολάμβαναν τα παιδιά του υλικά και πνευματικά αγαθά, την πατρική στοργή και προστασία του. Ο πατέρας σεβόταν όμως και την ελευθερία τους. Γι’ αυτό όταν ο νεώτερος υιός θέλησε να απομακρυνθεί ζητώντας την περιουσία που του αναλογούσε, ο πατέρας δεν οργίσθηκε. Δεν τον εμπόδισε να φύγει, διότι τον είδε αποφασισμένο για την πράξη του.

Ο Θεός έπλασε για μας τους ανθρώπους έναν πανέμορφο φυσικό κόσμο για να κατοικήσουμε σε αυτόν χωρίς να μας λείψει τίποτε. Μας τρέφει, μας χαρίζει την υγεία, μας προστατεύει από τους κινδύνους. Σέβεται όμως και την ελευθερία μας. Δεν μας θέλει κοντά Του ως δούλους, αλλά ως υιούς. Μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε το καλό ή το κακό· την αρετή ή την αμαρτία. Θέλει ασφαλώς τη σωτηρία μας, αλλά δεν μας εξαναγκάζει σε αυτήν. Χτυπάει την πόρτα της ψυχής μας χωρίς να την παραβιάζει. Δέχεται ακόμη και την περιφρόνησή μας. Σέβεται απόλυτα την κάθε επιλογή μας. Κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης: «Ο Κύριος δεν θέλει να μας οδηγήσει με τη βία στη σωτηρία. Δεν χρησιμοποιεί βία, για να μη γίνει αποκρουστική η σωτηρία, όπως γίνεται το καθετί που δεν προέρχεται από μιαν ελεύθερη θέληση». (Πνευματική Ανθολογία-Από τους βίους και τους λόγους Αγίων της Ρωσίας, σελίδα 90).

Μας αφήνει ελεύθερους ο Θεός ακόμη και να απομακρυνθούμε από κοντά Του. Πάντοτε όμως περιμένει την επιστροφή μας. Ο πατέρας της παραβολής δεν λησμόνησε το παραστρατημένο παιδί του, αλλά το καρτερούσε, το περίμενε με λαχτάρα. Παρατηρούσε καθημερινά τον ορίζοντα με την ελπίδα κάποια στιγμή να αντικρύσει το παιδί του. Η εικόνα αυτή αποτυπώνει με απαράμιλλο τρόπο τη μακροθυμία του πανάγαθου Θεού, ο Οποίος ανέχεται τις αμαρτίες μας, περιμένει όμως και τη μετάνοιά μας. Δεν μας εγκαταλείπει στην αποστασία μας. Εμείς Τον εγκαταλείπουμε και πέφτουμε με τα μούτρα στην αμαρτία. Ο Κύριος μας παρακολουθεί με το στοργικό βλέμμα Του, ακόμη κι όταν βρισκόμαστε μακριά από Εκείνον. Παρατείνει το έλεός Του και μας δίνει αφορμές αφύπνισης και μετάνοιας, χωρίς να μας έχει Εκείνος ανάγκη. Και το κάνει αυτό για να χαρούμε κοντά Του τα ουράνια αγαθά της Βασιλείας Του.

Εκεί όμως που σαστίζει κανείς είναι όταν αναλογίζεται την υποδοχή που επιφυλάσσει ο Θεός στον αμαρτωλό, ο οποίος μετανοημένος επιστρέφει κοντά Του. Ο πατέρας της παραβολής, μόλις διέκρινε από μακριά τη μορφή του παιδιού του, έτρεξε να το υποδεχθεί. Δεν σιχάθηκε τα κουρελιασμένα ρούχα του. Τον έβαλε στην πατρική του αγκαλιά, διότι γνώριζε την ειλικρινή μετάνοιά του. Δεν τον άφησε ούτε να απολογηθεί πλήρως. Διέταξε να τον ντύσουν με την πιο λαμπρή φορεσιά· να του φορέσουν δακτυλίδι και υποδήματα, όπως φορούσαν οι βασιλιάδες· να σφάξουν το καλύτερο μοσχάρι για να εορτάσουν την επιστροφή του χαμένου παιδιού του. Στην υπέροχη αυτή περιγραφή προτυπώνεται το ξεχείλισμα της θεϊκής αγάπης. Όταν ο Θεός διακρίνει διάθεση μετάνοιας στην καρδιά μας σπεύδει να μας αναζητήσει, να μας αγκαλιάσει, να μας συγχωρήσει.

Η μετάνοια είναι η ελπίδα μετά την αμαρτία. Πέσαμε σε κάποια αμαρτία; Να μην απογοητευθούμε, αλλά να πάρουμε την απόφαση να ξεφύγουμε από την αμαρτία και να ξεκινήσουμε μία νέα προσπάθεια. Έλεγε ο αείμνηστος π. Μιχαήλ Καρδαμάκης: «Σωτηρία μας είναι ο Θεός μας. Δηλαδή η άρνηση της αυτοδικαιώσεως ή αυτοσωτηρίας μας. Το σημαντικό είναι η αίσθηση της αμαρτίας και η επίγνωση της ασθένειάς μας. Αλλά και η παρρησία και η αρρενωπότητα να πηγαίνουμε στον Κύριο και Σωτήρα μας με όλες τις αμαρτίες μας και να καταθέτουμε σ’ Αυτόν όλες τις ασθένειές μας. Τότε μπορούμε να περιμένουμε το θαύμα: Η πόρνη να γίνεται παρθένος, ο ληστής θεολόγος, ο διώκτης απόστολος. Αλλ’ αυτό προϋποθέτει τη μετάνοιά μας, την επιστροφή μας στο Θεό και την Εκκλησία Του, την απόφασή μας να κάμουμε και πάλι κέντρο της ζωής μας το Θεό και την Εκκλησία Του». (Κεφάλαια Κατανυκτικά, σελίδα 10).

Αγαπητοί μου φίλοι, όταν ο Θεός διακρίνει τη μετάνοιά μας έρχεται αμέσως προκειμένου να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες και τις ενοχές, να μας χαρίσει την ειρήνη και τη χαρά· να μας προσφέρει τον «μόσχο τον σιτευτό», το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Υιού Του στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Η μετάνοια φυσικά ολοκληρώνεται στο ιερό Μυστήριο της Εξομολόγησης, αφού εξαγορεύσουμε τα αμαρτήματά μας στον πνευματικό πατέρα. Μέσα από όλα αυτά θέλει ο Θεός να μας καταστήσει και πάλι παιδιά Του αγαπημένα, βασιλόπουλα στην ουράνια Βασιλεία Του. Είναι ακατάληπτη η στοργή του Θεού, ανέκφραστη η αγαθότητά Του, ανεξερεύνητη η φιλανθρωπία Του. Ας μην αναβάλλουμε λοιπόν την επιστροφή μας. Ας αφήσουμε στην άκρη τα διάφορα πάθη που μας ταλαιπωρούν κι ας επιστρέψουμε με μετάνοια στην αγάπη του φιλόστοργου Πατέρα μας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.