« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει την παραβολή των ταλάντων. Ένας οικοδεσπότης, προκειμένου να αναχωρήσει σε μακρινή χώρα, κάλεσε τους δούλους του και τους εμπιστεύθηκε διάφορα χρηματικά ποσά. Στον ένα έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο και στον τρίτο ένα. Και τα έδωσε έτσι σύμφωνα με τις ικανότητες που είχε ο καθένας από αυτούς. Έφυγε ο οικοδεσπότης και μετά από αρκετό χρόνο επέστρεψε. Ζήτησε λογαριασμό από τους δούλους του για τα ποσά που τους έδωσε. Εκείνος που έλαβε πέντε τάλαντα παρουσίασε δέκα. Εκείνος που έλαβε δύο τάλαντα, παρουσίασε άλλα δύο. Ο τρίτος που έλαβε ένα τάλαντο, το κράτησε και χωρίς αύξηση του το επέστρεψε. Ήταν οκνηρός άνθρωπος και δεν φιλοτιμήθηκε να αυξήσει τα χρήματα που του εμπιστεύθηκε ο κύριός του. Η ραθυμία του προκάλεσε την αγανάκτηση του οικοδεσπότη.

Το νόημα της παραβολής είναι αλληγορικό. Ο Κύριος ως παιδαγωγός χρησιμοποιούσε πράγματα και σκηνές του καθημερινού βίου και μέσα από αυτά απεκάλυπτε υψηλές αλήθειες και έννοιες. Κάθε άνθρωπος λαμβάνει από τον Δωρεοδότη Θεό διάφορα χαρίσματα και ικανότητες. Όλοι οι άνθρωποι ως πρόσωπα έχουν αξία. Άλλος έχει την ικανότητα να προχωρεί στα γράμματα και να διαπρέπει ως έξοχος επιστήμονας. Άλλος διακρίνεται στις τέχνες. Άλλος εκφράζει με ευχέρεια και βάθος τις σκέψεις του. Άλλος φτιάχνει μία όμορφη οικογένεια. Όλοι μας συναποτελούμε το κοινωνικό σώμα και συντελούμε στην προαγωγή του. Τέρμα όλων των ικανοτήτων του ανθρώπου είναι το «καθ’ ομοίωσιν», η ολοκλήρωση της ύπαρξής μας. Γιατί τι να τα κάνουμε όλα τα χαρίσματα, αν τελικά δεν φθάσουμε στον τελικό μας προορισμό που είναι η Βασιλεία των Ουρανών; Αν χάσουμε την ψυχή μας δεν καταφέραμε απολύτως τίποτα.

Η αξιοποίηση των ικανοτήτων και των χαρισμάτων μας πραγματοποιείται ιδιαιτέρως, όταν όλα τα προσόντα μας τίθενται στην υπηρεσία της κοινωνίας μας, στην πρόοδο του κοινωνικού μας συνόλου μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε. Τα τάλαντά μας αποβαίνουν καρποφόρα, όταν δεν χρησιμοποιούνται με εγωϊσμό και έπαρση, αλλά αποβλέπουν στην κοινωνική ωφέλεια. Τότε γινόμαστε οικοδόμοι του κοινωνικού πολιτισμού. Είναι επαινετή φιλοτιμία να θέλει ο καθένας μας να προχωρήσουμε στην κοινωνική μας ζωή και να καταλάβουμε διάφορες κοινωνικές θέσεις. Δεν είναι όμως επαινετό το να καταλαμβάνουμε θέσεις με αθέμιτα μέσα, όπως για παράδειγμα να ζητάμε ρουσφέτια από τους πολιτικούς, οι οποίοι μετά μας εκμεταλλεύονται. Πολλές φορές αυτοί που καταλαμβάνουν κοινωνικές θέσεις με τέτοιους αναξιοπρεπείς τρόπους είναι υπερόπτες και βασανίζουν τους συνανθρώπους τους.

Η διδασκαλία του Χριστού διακρίνεται για το υψηλό κοινωνικό της περιεχόμενο. Η αξία του ανθρώπου επιτυγχάνεται με την αξιοποίηση της όλης προσωπικότητάς μας. Γινόμαστε αληθινές ανθρώπινες υπάρξεις όταν κατανοούμε ότι αυτές τις ικανότητες που έχουμε προέρχονται από τον Θεό και προσπαθούμε να φανούμε αντάξιοι αυτών που μας δόθηκαν. Η σημερινή παραβολή των ταλάντων αναφέρεται και προς τους νέους που έρχονται με όνειρα και ιδανικά στη ζωή και με τον ορθό τρόπο ζωής καθαγιάζουν τους κόπους τους και αποδίδουν καρπούς για τη δική τους ευτυχία και για την πρόοδο της κοινωνίας μας. Δεν είναι κακό να θέλουμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Όμως θα πρέπει να σκεφτόμαστε και τους διπλανούς μας. Να τους βοηθάμε όταν χρειάζεται, να τους κάνουμε ευκολότερη τη ζωή και να τους συμπεριφερόμαστε όπως θέλουμε να μας συμπεριφέρονται και οι άλλοι.

Κάποια στιγμή θα κληθούμε να δώσουμε λόγο για το πως περάσαμε το χρόνο της ζωής μας και πως διαχειρισθήκαμε τα τάλαντα που μας έδωσε ο Θεός. Πολλοί είναι εκείνοι που νομίζουν ότι η ζωή τους ανήκει και δεν έχουν να δώσουν λόγο σε κανέναν. Πόσο λάθος κάνουν! Η ζωή δεν είναι δική μας. Είναι δώρο του Θεού, όπως επίσης δώρο δικό Του είναι και η ελευθερία μας. Είναι τάλαντα όλα αυτά. Για τα θαυμαστά αυτά θεϊκά δώρα θα δώσουμε λόγο. Θα έλθει η ημέρα της Τελικής Κρίσης και τότε θα απολογηθούμε για τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιήσαμε όλα τα χαρίσματα που μας έδωσε η αγαθότητα του Θεού. Όμως αυτή η ημέρα μπορεί να είναι και πιο κοντινή για τον καθένα μας. Δεν γνωρίζουμε πότε θα έλθει η ημέρα του προσωπικού μας θανάτου. Και τότε θα κριθούμε μερικώς από τον Θεό για τις πράξεις μας και για το πως χρησιμοποιήσαμε τις ικανότητές μας, προκειμένου να ανακουφίζουμε τους συνανθρώπους μας.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο οικοδεσπότης της σημερινής παραβολής επιβράβευσε τους δούλους που εργάσθηκαν και πολλαπλασίασαν τα τάλαντά τους. Τιμώρησε όμως αυστηρά τον δούλο που έφερε πίσω το ένα τάλαντο που είχε λάβει. Κάνει εντύπωση αυτή η αυστηρή τιμωρία. Ο δούλος αυτός δεν έχασε το τάλαντο του κυρίου του, ούτε το σπατάλησε. Του το έφερε πίσω ακέραιο. Δεν έκανε λοιπόν κάτι κακό· ούτε όμως έκανε κάποιο καλό. Και γι’ αυτό τιμωρείται. Μπορούσε να εργασθεί και δεν εργάσθηκε. Έτσι ο Κύριος επαινεί μεν την προθυμία και αμείβει την επιμέλεια και την εργατικότητα των δύο δούλων, τιμωρεί όμως παραδειγματικά τη ραθυμία και την αδιαφορία του άλλου δούλου. Ας διδαχθούμε κι εμείς λοιπόν από τη διδακτική αυτή παραβολή κι ας εργασθούμε φιλότιμα για να καλλιεργήσουμε τα τάλαντα που μας έχει δώσει ο Θεός, ώστε να έχουμε «καλήν απολογίαν» στο φοβερό βήμα της παγκόσμιας Κρίσης.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.