« Η ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ (ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ) ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ »

«Όσον αφορά την πίστιν, ήταν θαυμαστός και πολύ ευσεβής. Γιατί ούτε με τους σχισματικούς Μελιτιανούς είχε ποτέ επικοινωνία, γιατί γνώριζε την εξ αρχής πονηρία και αποστασία τους· ούτε με τους Μανιχαίους ή με άλλους αιρετικούς μίλησε φιλικά, παρά μόνον όσο να τους συμβουλέψη ν’ αλλάξουν προς την ευσέβεια, γιατί πίστευε και παρήγγελλε, πως η φιλία και η συναναστροφή τους είναι ζημία και απώλεια της ψυχής.

Έτσι αποστρεφόταν με απέχθεια και την αίρεσι των Αρειανών και παράγγελνε σ’ όλους μήτε να τους πλησιάζουν, μήτε ν’ ακολουθούν την κακοπιστία τους. Όταν κάποτε μερικοί από τους Αρειαμανίτας (τους φανατικούς Αρειανούς) πήγαν να τον συναντήσουν, αφού τους ανέκρινε κι’ έμαθε πως ασεβούν, τους έδιωξε από το όρος, λέγοντας πως τα λόγια τους ήταν χειρότερα κι’ από δηλητήριο φιδιών».

(«Ο Μέγας Αντώνιος», εκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1984, [Γ΄], σελίδες 124-125)