« ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ »

Κυριακή μετά τα Φώτα ονομάζεται η σημερινή και η αγία μας Εκκλησία, αγαπητοί μου φίλοι, μας κρατάει στην πνευματική ατμόσφαιρα της μεγάλης Δεσποτικής εορτής των Θεοφανείων, που εορτάσαμε πριν από λίγες ημέρες. Κατά την ημέρα των Θεοφανείων όλη η κτίση αγιάσθηκε και φωτίσθηκε με τη φανέρωση της Αγίας Τριάδος. Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή κάνει λόγο για μεγάλο και υπερκόσμιο φως, το οποίο ανέτειλε με την έλευση του Χριστού σε αυτούς που κατοικούσαν «εν χώρα και σκιά θανάτου» (ΜΑΤΘ. 4, 16). Ανέτειλε το  Φως του Χριστού στη χώρα που επισκίαζε το πυκνό σκοτάδι του θανάτου. Πως ζούσαν όμως οι προ Χριστού άνθρωποι κάτω από το κράτος και τη σκιά του θανάτου και πως άλλαξε η ζωή του κόσμου μετά την έλευση του Κυρίου; Στα ερωτήματα αυτά θα εστιάσουμε την προσοχή μας κατά το σημερινό κήρυγμα.

Ο Προφήτης Ησαΐας αιώνες πριν είχε διακρίνει ότι ο Μεσσίας θα κατοικούσε στην Καπερναούμ, στην ευρύτερη περιοχή των φυλών Ζαβουλών και Νεφθαλείμ, δηλαδή ανάμεσα σε λαούς που είχαν παρασυρθεί σε ειδωλολατρικές συνήθειες. Επηρεασμένοι από τους ειδωλολάτρες δεν λάτρευαν τον αληθινό Θεό. Ζούσαν βυθισμένοι στο βούρκο της αμαρτίας, της διαφθοράς και των ακάθαρτων παθών. Τα δε λόγια του ιερού Ψαλμωδού μπορούν εξίσου να περιγράψουν την κατάστασή τους: «Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς» (ΨΑΛΜ. 48, 13). Ο ταλαίπωρος άνθρωπος! Ενώ είχε λάβει τέτοια τιμή και αξία από τον Δημιουργό Θεό, ο Οποίος τον έπλασε όμοιό Του, δεν το εξετίμησε αυτό. Έγινε ένα με τα ανόητα κτήνη· όμοιος με αυτά. Η αμαρτία οδηγεί τον άνθρωπο σε ζωώδη κατάσταση.

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο αθάνατο, με προοπτική να ζει αιώνια κοντά Του. Η αμαρτία όμως απομάκρυνε τον άνθρωπο από τον Θεό, από τη Ζωή. Τον νέκρωσε ψυχικά. Τον καταδίκασε επιπλέον σε αιώνιο θάνατο. Σαν συνέπεια του πνευματικού αυτού θανάτου ήλθε και ο σωματικός θάνατος. Ο άνθρωπος μετά την απομάκρυνσή του από τον Θεό έχασε την ελπίδα της αιώνιας ζωής, αγνοούσε την προοπτική της ανάστασης, ζούσε κάτω από τον τρόμο ενός αδυσώπητου δυνάστη, του θανάτου. Ο κόσμος βρισκόταν σε δεινή κατάσταση. Τον έπνιγε η οσμή του θανάτου. Δεν μπορούσε να διαχειρισθεί αυτή τη νέα πραγματικότητα. Οι προ Χριστού άνθρωποι δεν μπορούσαν να αντέξουν την ιδέα του θανάτου. Ήταν γι’ αυτούς ο φοβερός εχθρός τους που δεν ήξεραν πως να τον αντιμετωπίσουν. Πως να τον νικήσουν. Δεν ήξεραν πως να ξεφύγουν από τα δίχτυα του.

Ενώ όμως παντού βασίλευε το σκοτάδι της αμαρτίας και όλα τα κάλυπτε η σκιά του θανάτου, κάποια στιγμή ανέτειλε το Φως. Όχι το υλικό φως, το φως του ηλίου· αλλά ένα άλλο Φως, υπερκόσμιο, πνευματικό, ανέσπερο· το Φως του Χριστού. Ήταν τότε που ανάμεσα στους ανθρώπους αυτούς, που είχαν παρασυρθεί από την ειδωλολατρία, κατοίκησε ο Ιησούς Χριστός. Κι όπως όταν ανατέλλει ο ήλιος, σκορπίζει το σκοτάδι της νύχτας, βρίσκει το χρώμα της η κτίση, ζωντανεύει ο κόσμος, ομορφαίνει η γη, έτσι και με την έλευση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον κόσμο, με τη θεία διδασκαλία Του, με τα αμέτρητα θαύματά Του, με τον άμεμπτο βίο Του, χάθηκε το σκοτάδι της αμαρτίας. Ο άνθρωπος γνώρισε τον αληθινό Θεό, κατάλαβε τον προορισμό του, βρήκε το πραγματικό νόημα στη ζωή του. Δεν είναι δυνατόν να λείπει ο Χριστός από τη ζωή μας και να θέλουμε ταυτόχρονα να ζούμε μία φωτεινή και αληθινή ζωή.

Επιπλέον με την Σταύρωση και την Ανάστασή Του ο Κύριος σκόρπισε και τη σκιά του θανάτου, που μέχρι τότε ακολουθούσε τον άνθρωπο σε κάθε βήμα του. Του χάρισε τη ζωή. Εκτός από τη σωματική ζωή, που κάποτε σβήνει, του χορήγησε και την πνευματική, την αιώνια ζωή, που όχι μόνο δεν τελειώνει με τον βιολογικό θάνατο, αλλά τότε αρχίζει. Του έδωσε την ελπίδα, τη βεβαιότητα της ανάστασης και της αιώνιας ζωής κοντά στον αναστημένο Χριστό. Και όπως λέει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν: «Ο θάνατος δεν είναι πλέον θάνατος. Ο θάνατος ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία. Ο θάνατος δεν είναι πλέον ρήξη αλλά ένωση. Δεν είναι λύπη, αλλά χαρά. Δεν είναι ήττα, αλλά νίκη». («Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος…», σελίδα 142). Ο αληθινός Χριστιανός δεν φοβάται τον θάνατο, αλλά τον αντιμετωπίζει ψύχραιμα και κάτω από το πρίσμα της διδασκαλίας του Χριστού.

Αγαπητοί μου φίλοι, αυτό το Φως του Χριστού αισθάνεται ο πιστός κάθε φορά που εισέρχεται στον Ιερό Ναό και λατρεύει τον ζωντανό Θεό· κάθε φορά που ανοίγει το ιερό Ευαγγέλιο και μελετά τα θεία λόγια του Κυρίου· κάθε φορά που παίρνει την απόφαση να ακολουθήσει τον Χριστό στη ζωή του· Εκείνον, ο Οποίος είναι «το Φως το αληθινόν» (ΙΩΑΝ. 1, 9). Φωτίζεται τότε ο νους του ανθρώπου, διαυγέστερες γίνονται οι πράξεις του, ακτινοβολούν τα λόγια του, αστράφτει η ζωή του. Το ότι δεν επηρεάζουμε και άλλους να έλθουν στην Εκκλησία είναι γιατί φταίμε κι εμείς με τη ζωή μας. Ως Χριστιανοί δεν αποτελούμε το φως για τους άλλους με το παράδειγμά μας, αλλά τους σκανδαλίζουμε και γινόμαστε ένα με τον κόσμο. Ο αληθινός Χριστιανός δεν μένει πλέον καθηλωμένος «εν χώρα και σκιά θανάτου» (ΜΑΤΘ. 4, 16), αλλά αναφωνεί με την καρδιά του: «Δόξα σοι τω δείξαντι το Φως»!

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.