« “ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ, ΥΨΩΘΗΤΕ” (ΚΑΤΑΒ. ΧΡΙΣΤΟΥΓ.), ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ »

«“Δεύτε ίδωμεν, πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός”. Ο Κύριος γεννήθηκε ως νήπιο για να τιμήση τα νήπια, γεννήθηκε από γυναίκα για να τιμήση τη γυναίκα, γεννήθηκε από παρθένο για να τιμήση την παρθενία, γεννήθηκε σε ταπεινό χωριό για να τιμήση την ύπαιθρο που πάει να καταφάγη το θηρίο της αστυφιλίας –όλα έχουν σημασία–, γεννήθηκε σε σταύλο για να καθαρίση την καρδιά του ανθρώπου.

Θα σας πω, αγαπητοί μου, μια πικρά αλήθεια· εορτάζουμε χωρίς Χριστό. Στολισμοί, ενδυμασίες, πλούσια φαγητά, ποτά, γαλοπούλες, γλυκύσματα, δώρα, διασκεδάσεις· αλλά στα τραπέζια και στα σαλόνια ούτε μία λέξι για το Χριστό. Αναίσθητοι και αδιάφοροι ενώπιον του μυστηρίου, μαθημένοι έτσι μέσα από την οικογένεια. Εορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Μέσα στους χίλιους Χριστιανούς ζήτημα αν ένας αισθάνεται το ρίγος που αισθάνθηκαν οι ποιμένες της Βηθλεέμ και οι μάγοι της Ανατολής, οι ευγενείς υπάρξεις.

“Δεύτε ίδωμεν, πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός”. Που είναι, που γεννάται ο Χριστός; Με ρωτάτε που γεννάται ο Χριστός; Εκεί που τα παιδιά είναι αθώα, όπως τα νήπια της Βηθλεέμ· εκεί που οι νέοι διατηρούν την παρθενία, όπως η Παναγία· εκεί που οι κηδεμόνες έχουν στοργή, όπως ο μνήστωρ Ιωσήφ· εκεί που οι άνδρες αναζητούν την αλήθεια, όπως οι μάγοι· εκεί προ παντός που όλοι οι άνθρωποι είναι ταπεινοί, βαθειά ταπεινοί, όπως οι ποιμένες. Όπου υπάρχουν αυτά τα πράγματα, εκεί είναι, εκεί γεννάται ο Χριστός, πουθενά αλλού.

Το “Σήμερον γεννάται…” σημαίνει, ότι η γέννησις του Χριστού δεν είναι μόνο ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη κάποτε μία φορά· είναι και ένα μυστικό γεγονός που συντελείται διαρκώς μέσα στα βάθη της καρδιάς κάθε πιστού. Κάποιος μεγάλος λογοτέχνης την ημέρα των Χριστουγέννων μετενόησε και τότε έγραψε· “Χριστούγεννα· μετάνοια, επιστροφή στο Χριστό!...”.

Είθε η ημέρα αυτή να μην είναι μία γαστρονομική εορτή, ημέρα χαρτοπαιγνίου και οργίων, αλλά να είναι μία ημέρα λαμπρά, που ο καθένας από μας θα αισθανθή στα βάθη της καρδιάς του το ρίγος του ουρανού. Τότε θ’ ακούσουμε κ’ εμείς πραγματικά, με την κεραία της πίστεως, το “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία” (Λουκ. 2, 14)».

(«Πνευματικά Σαλπίσματα Ορθοδόξου Ζωής και Ομολογίας-Επιτομή Άρθρων και Κηρυγμάτων», εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2008, σελίδες 308-309)