«…Δεν ξέρω, αδέρφια μου. Εγώ ένα μπορώ να πω· ότι υπάρχει ελπίδα. Εγώ ο γέρος επίσκοπος πρέπει να σας πω την πικρά αλήθεια, ότι υπάρχει ενδεχόμενο μεγάλης καταστροφής. Είμαστε δώδεκα παρά πέντε· λίγη διορία έχει η ανθρωπότης. Υπάρχει όμως ελπίδα. Ποια είναι η ελπίδα μας; Μία λέξις· μία λέξις, που δε θέλουμε να την ακούσουμε. Είναι το μόνο φάρμακο, η μόνη σωτηρία. Ποια είναι η λέξις αυτή; Θα την πω, θα με ακούσετε; Είναι η μετάνοια. Τι θα πη μετάνοια; Ν’ αλλάξουμε μυαλά, να σκεφθούμε διαφορετικά απ’ ό,τι σκεπτόμεθα, η καρδιά μας να αισθανθή άλλα αισθήματα.
Να
μετανοήσουμε. Έπειτα και η περίοδος αυτή προ των Χριστουγέννων είναι περίοδος
μετανοίας. Πέφτω και σας προσκυνώ, αδέρφια μου και πατέρες μου, και σας παρακαλώ.
Άντρες γυναίκες και παιδιά, να πάτε στον πνευματικό πατέρα να πήτε τ’
αμαρτήματά σας και να χύσετε ένα δάκρυ γι’ αυτά.
-Και τι
θα κερδίσουμε με την εξομολόγησι; Τι θα κερδίσουμε; Σας απαντώ πάλι μ’ ένα
Ρώσο. Δεν πίστευε. Αλλά στη φυλακή της Σιβηρίας, που τον πήγανε οι τσάροι,
άνοιξε το Ευαγγέλιο, το διάβασε, και πίστεψε στο Χριστό. Τότε πήγε σ’ ένα
πνευματικό πατέρα (στάρετς) κ’ εξωμολογήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του. Όταν βγήκε
είπε· “Εξωμολογήθηκα και παράδεισος
φύτρωσε στην καρδιά μου”.
Θέλεις
να δης αν είναι ζωντανή η θρησκεία μας; Πήγαινε στον πνευματικό, γονάτισε και
πες όλα τ’ αμαρτήματά σου. Τότε θα αισθανθής, ότι κάτω από τα άστρα δεν υπάρχει
άλλη θρησκεία πιο ζωντανή και θαυματουργή από τη θρησκεία του Κυρίου ημών Ιησού
Χριστού…»
(«Πνευματικά Σαλπίσματα Ορθοδόξου Ζωής και Ομολογίας-Επιτομή Άρθρων και Κηρυγμάτων», εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2008, σελίδες 263-264)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου